Κώστα Καρυωτάκη
ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ
Ήταν ωραία ως σύνολο τα επιστημονικά
βιβλία, οι αιματόχρωμες εικόνες τους, η φίλη
που αμφίβολα κοιτάζοντας εγέλα μυστικά,
ωραίο κι ό,τι μας έδιναν τα φευγαλέα της χείλη...
Το μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση
επιμονή, που ανοίξαμε για να 'μπει σαν κυρία
η Τρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει.
Τώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία.
Το λογικό, τα αισθήματά μας είναι πολυτέλεια,
βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού.
Κρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια,
το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στο χέρι του θεού.
Μια κωμωδία η πλάση Του σαν είναι φρικαλέα,
Εκείνος, που έχει πάντοτε την πρόθεση καλή,
ευδόκησε στα μάτια μας να κατεβάσει αυλαία
- ω, κωμωδία!- το θάμπωμα, τ' όνειρο, την αχλύ.
...Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,
στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,
γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη
κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν.
ΣΧΟΛΙΟ
Πολλοί κριτικοί υποστηρίζουν ότι ,
στην Ωχρά Σπειροχαίτη ο Καρυωτάκης ομολογεί ξεκάθαρα
τη μόλυνσή του από την ανίατη στην εποχή του σίφυλη.
Φορέας της τρομερής ασθένειας η "αινιγματική" ωραία πόρνη, που,
σε κάποια στιγμή Τρέλας και τυφλής παρόρμησης, "αγοράστηκε"
για να προσφέρει την ηδονή.
Η χρήση του συλλογικού προσώπου ανάγει την ατομική περίπτωση σε
κοινωνικό φαινόμενο, αφού ειναι γνωστό ότι το επάρατο αφροδίσιο
νόσημα έκανε θραύση στον ανδρικό (κυρίως νεανικό) πληθυσμό.
Είναι σαν να μας λέει ο ποιητής ότι έκανε αυτό που έκαναν
όλοι οι άντρες και την "πάτησε" , όπως την "πάτησαν" πολλοί.
Ο έκδηλα αυτοσαρκαστικός τόνος που διαποτίζει το ποίημα
έχει το χαρακτήρα της ανελέητης κριτικής απέναντι στην απερίσκεπτη
περί τα σεξουαλικά στάση , που δεν παίρνει τις αναγκαίες
προφυλάξεις, αφού στηρίζεται , όπως χαρακτηριστικά λέει,
στο αφελές "ένστικτο ν' αφηνόμεθα στο χέρι του Θεού".
'Ομως ο Θεός, στην περίπτωσή του αλλά και όλων των ομοιοπαθών του,
αντί να τους ανοίξει τα μάτια , τους στράβωσε με "το θάμπωμα,
τ' όνειρο, την αχλύ" του ερωτικού ειδώλου,
κατεβάζοντας έτσι για πάντα την "αυλαία" της ζωής τους.
ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ
Ήταν ωραία ως σύνολο τα επιστημονικά
βιβλία, οι αιματόχρωμες εικόνες τους, η φίλη
που αμφίβολα κοιτάζοντας εγέλα μυστικά,
ωραίο κι ό,τι μας έδιναν τα φευγαλέα της χείλη...
Το μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση
επιμονή, που ανοίξαμε για να 'μπει σαν κυρία
η Τρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει.
Τώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία.
Το λογικό, τα αισθήματά μας είναι πολυτέλεια,
βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού.
Κρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια,
το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στο χέρι του θεού.
Μια κωμωδία η πλάση Του σαν είναι φρικαλέα,
Εκείνος, που έχει πάντοτε την πρόθεση καλή,
ευδόκησε στα μάτια μας να κατεβάσει αυλαία
- ω, κωμωδία!- το θάμπωμα, τ' όνειρο, την αχλύ.
...Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,
στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,
γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη
κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν.
ΣΧΟΛΙΟ
Πολλοί κριτικοί υποστηρίζουν ότι ,
στην Ωχρά Σπειροχαίτη ο Καρυωτάκης ομολογεί ξεκάθαρα
τη μόλυνσή του από την ανίατη στην εποχή του σίφυλη.
Φορέας της τρομερής ασθένειας η "αινιγματική" ωραία πόρνη, που,
σε κάποια στιγμή Τρέλας και τυφλής παρόρμησης, "αγοράστηκε"
για να προσφέρει την ηδονή.
Η χρήση του συλλογικού προσώπου ανάγει την ατομική περίπτωση σε
κοινωνικό φαινόμενο, αφού ειναι γνωστό ότι το επάρατο αφροδίσιο
νόσημα έκανε θραύση στον ανδρικό (κυρίως νεανικό) πληθυσμό.
Είναι σαν να μας λέει ο ποιητής ότι έκανε αυτό που έκαναν
όλοι οι άντρες και την "πάτησε" , όπως την "πάτησαν" πολλοί.
Ο έκδηλα αυτοσαρκαστικός τόνος που διαποτίζει το ποίημα
έχει το χαρακτήρα της ανελέητης κριτικής απέναντι στην απερίσκεπτη
περί τα σεξουαλικά στάση , που δεν παίρνει τις αναγκαίες
προφυλάξεις, αφού στηρίζεται , όπως χαρακτηριστικά λέει,
στο αφελές "ένστικτο ν' αφηνόμεθα στο χέρι του Θεού".
'Ομως ο Θεός, στην περίπτωσή του αλλά και όλων των ομοιοπαθών του,
αντί να τους ανοίξει τα μάτια , τους στράβωσε με "το θάμπωμα,
τ' όνειρο, την αχλύ" του ερωτικού ειδώλου,
κατεβάζοντας έτσι για πάντα την "αυλαία" της ζωής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου