Οι δικοί μου μακαριστοί

Πονώ για τους δικούς μου κεκοιμημένους.
Που έφυγαν διακριτικά κι αθόρυβα.
Τον ανεξίκακο πατέρα μου , τους φτωχούς συγγενείς,
τους ταπεινούς φίλους, τους διακριτικούς γείτονες,
την Αμαλία που πάλαιψε για την αξιοπρέπειά της έως το τέλος,
τους ανώνυμους μαΐστορες της αληθινής Ζωής .
Που υπέμειναν αγόγγυστα τον ευτελισμό
και την εκμετάλλευση ενός διεφθαρμένου
συστήματος υγείας, τις ατέλειωτες ώρες
αναμονής στους σκοτεινούς διαδρόμους
των θλιβερών νοσοκομείων για τις ακτινοβολίες
και έδωσαν περιουσίες ολόκληρες σε γιατρουδάκια
για μικρές χημικές παρατάσεις ζωής .
Που δεν είχαν στο πλάι τούς κορυφαίους γιατρούς
όλου του κόσμου ούτε έγιναν για χάρη τους
μεταφορές θαυματουργών εικόνων .
Αυτοί είναι οι δικοί μου μακαριστοί, αυτοί είναι
οι δικοί μου Άγιοι, γι' αυτούς θα είναι αναμμένο,
όσο αναπνέω, το καντηλάκι της ψυχής μου.
Ώρες ώρες ο πόνος που νιώθω μετατρέπεται σε οργή,
όταν βλέπω να τιμώνται τόσοι και τόσοι Λαυρέντηδες,
σαν αυτούς που τόσο παραστατικά περιγράφει στην
έξοχη ποίησή του ο Αναγνωστάκης:

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ

Πέθανες – κι έγινες και συ: ο καλός
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι
αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που
προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή : ο καλός
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.