Ανακαλύπτουμε γιατί το Βυζάντιο δεν ήταν μόνο εκκλησιαστική αυστηρότητα, αλλά και χώρος ερωτικής ποίησης, σατιρικών επιγραμμάτων, λογοτεχνικών καινοτομιών και βαθιάς υπαρξιακής αγωνίας.
Μιλάμε για ποιητές όπως ο Πισίδης και ο Ναζιανζηνός, για τη "σκοτεινή" πεζογραφία του Ψελλού, για τη δύναμη του δεκαπεντασύλλαβου, και για άγνωστα έργα που θα μπορούσαν να γίνουν κινηματογραφικά σενάρια.
Ένα επεισόδιο-γέφυρα ανάμεσα στην αρχαιότητα και τη σύγχρονη ελληνική ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου