Τα πολλά πρόσωπα της «αγίας ελληνικής οικογένειας»
Μαρία Βοζικάκη*
Η «αγία ελληνική οικογένεια» ζει και βασιλεύει, πλέκει τον ιστό της με μαεστρία και διαπλέκεται με το πολιτικό σύστημα στην αέναη προσπάθειά του να παραμένει γαντζωμένο στην εξουσία και να επιτελεί ανενόχλητο τους «αγαθοεργούς» του σκοπούς.
Είναι η ίδια που στον βωμό του «Τι θα πουν οι άλλοι;», «Τι θα πει η γειτονιά;» ανατρέφει δυστυχισμένους, απελπισμένους, θυμωμένους ανθρώπους, εγκλωβισμένους σε μια αιώνια ματαίωση, οργή και απογοήτευση για τα χαμένα όνειρα, για επιθυμίες που δεν βρήκαν διέξοδο, για μύχιους πόθους που κατακρημνίστηκαν. Τα καταφέρνει, όμως, άριστα στο να πλάθει ανθρώπους «κανονικούς», «φυσιολογικούς», όπως προτάσσει η φύση και υπαγορεύουν οι αξίες, οι κανόνες και οι προσδοκίες της κοινωνίας. «Κορίτσι πράμα και να μην ξέρεις να κάνεις δουλειές!», «Αγόρι και κλαις! Ντροπή, οι άντρες δεν κλαίνε!».
Είναι η ίδια οικογένεια που «πέφτει από τα σύννεφα» για το «καλό, πέραν κάθε υποψίας παιδί» που δολοφόνησε τη γυναίκα του, για τον «χαμηλών τόνων» πατέρα που βίαζε τα κορίτσια του, ενώ η ίδια βρισκόταν πάντα εκεί αυτόπτης μάρτυρας, να βλέπει, να ακούει, αλλά να κάνει πως δεν καταλαβαίνει, να σιωπά κραυγαλέα, αδύναμη να αφουγκραστεί, να συναισθανθεί έστω και ένα ψήγμα ανθρώπινου πόνου. Αλλωστε «τα εν οίκω μη εν δήμω», νοικοκυραίοι άνθρωποι δεν τους πρέπει να ανακατεύονται στα «οικογενειακά θέματα» των άλλων, «δεν τους πέφτει λόγος».
Αυτή, η αγία ελληνική οικογένεια, καθρέφτης της κοινωνίας μας, είναι πανταχού παρούσα, για να κρίνει, να δικάσει, να καταδικάσει και να επιβάλει ποινές για καθετί «άλλο», «διαφορετικό», «ξένο», για καθέναν και καθεμία που αρνείται πεισματικά να συμπλεύσει με τα δικά της «πρέπει», με τις δικές της επιταγές, για καθέναν και καθεμία που παλεύει για να ονειρεύεται χωρίς καταναγκασμούς και περιορισμούς και να πορεύεται ελεύθερος/-η χωρίς φόβο και ντροπή, για καθέναν και καθεμία που επιλέγει να μείνει πιστός/-ή στη δική του/της αλήθεια.
Είναι η ίδια που παράγει και αναπαράγει την κουλτούρα της βίας, της σιωπής και της ενοχής…
Ας μη γελιόμαστε, αυτή γεννάει τα θύματα, αυτή και τους θύτες…
«Η ουσία του Θεού μας είναι ο αγώνας. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα»(Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»).
* Κοινωνική επιστήμονας, MSc, Mph, PhD
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου