Απ(αλλαγή) τώρα, για μία άλλη Ελλάδα...
Απ(αλλαγή) τώρα, για μία άλλη Ελλάδα...
- Κώστας Μαρούντας28.10.2022
11-14 λεπτά
To κείμενο αυτό γράφεται ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, που αποτελεί μία σημαντική ημερομηνία για τον απανταχού Ελληνισμό. Συνήθως, εδώ και αρκετά χρόνια, τέτοια μέρα προβαίνω στην καταγραφή κάποιων σχολιασμών που να περιστρέφονται γύρω από τη σύγχρονη εθνική μας ιδιοσυστασία. Αυτή τη φορά θα επιλέξω να κινηθώ κάπως διαφορετικά, αν και πάλι θα καταπιαστώ με θέμα που αφορά στην εθνική μας ιδιοσυστασία. Αυτό είναι, με αφορμή τα πεπραγμένα της σημερινής κυβερνητικής παράταξης, μία ψηλάφιση των επιδράσεων που έχει στην ίδια την κοινωνία η (κάθε) κυβερνητική τεχνοτροπία.
Γιατί από μία θητεία στην οποία πλέον το «άρωμα» των σκανδάλων κάθε διαλογής είναι τόσο έντονο όσο και η εχθρική έως λεηλατική στάση απέναντι στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος, δεν μπορεί μία κοινωνία να μείνει ανεπηρέαστη. Το κυρίαρχο υπόδειγμα που αναδύεται στη χώρα τα τελευταία τρία χρόνια δεν πρέπει να σημαδέψει-δηλητηριάσει-φθείρει παραπάνω το κοινωνικό υποσυνείδητο. Δεν πρέπει να είναι το επιθυμητό, ως «πρότυπο», ούτε καν έστω και για μικρή μερίδα ανθρώπων. Γιατί αν συμβεί αυτό, αλίμονό μας. Όλων μας. Και οι συνέπειες θα φανούν τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι μόνο οι άμεσες, δηλαδή, που βιώνει στο πετσί της η ελληνική κοινωνία, αλλά και το είδος του μέλλοντος που διαμορφώνεται από σήμερα κιόλας...
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε κυβέρνηση άφησε ένα στίγμα που «πέρασε από στόμα σε στόμα» και καταγράφηκε προς μελέτη από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Ο τετραπέρατος και χαρισματικός ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου στην ουσία εναρμόνισε τους Έλληνες με το πραγματικό τους dna, γιατί έδωσε την ευκαιρία σχεδόν σε όλους να απελευθερώσουν το είναι τους. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του (που ήταν πολύ λογικό να μη μπορέσει να ολοκληρώσει τη θητεία της...) έμεινε στις μνήμες ως μία νεοφιλελεύθερη (δια)κυβέρνηση που έμοιαζε «με το ψάρι έξω από το νερό» (εντελώς παράταιρη, δηλαδή, με το πολιτικο-ιδεολογικό κλίμα της Ελλάδας στα τέλη των 80ς και στις αρχές των 90ς). Και αυτό γιατί «διακρίθηκε» για μία σωρεία αντιλαϊκών-αντικοινωνικών πολιτικών, δίχως όμως μεγάλες εκτροπές σε ηθικοπλαστικά ζητήματα (πλην υποκλοπών...). Η δε σημιτική διακυβέρνηση περιγράφεται μέχρι και σήμερα με μία βαρύγδουπη λέξη: «εκσυγχρονισμός». Δηλαδή και σοβαρότητα, και ορθολογισμός, και περιστολή δαπανών, αλλά και ευνοιοκρατία, και «μάσα καλή» για τους (διευρυμένους σε σχέση με σήμερα...) εκλεκτούς της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, και απαξίωση της πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών, και στροφή προς τον ευρωατλαντισμό (με εμμονική στοχοπροσήλωση στην επιβολή και στην εδραίωση του μονόχνωτου «ευρωπαϊστικού μονόδρομου»).
Από την πλευρά του, ο Κώστας Καραμανλής μπορεί όντως να κυνηγήθηκε σφοδρά και πολυποίκιλα από διάφορα ξένα κέντρα (ως συνέπεια κάποιων κρίσιμων γεωστρατηγικών του επιλογών), αλλά η διακυβέρνησή του μάλλον έμεινε στα μυαλά των πολλών ως μία ρηχή υπόθεση, χωρίς ευδιάκριτο στίγμα, όπου οι απλές διεκπεραιωτικές επιδιώξεις συνιστούσαν αυτοσκοπό, «αρχή, μέση και τέλος» συνάμα. Συν κάποια γεγονότα όπως ο εξεγερσιακός Δεκέμβριος του 2008, που αποτελούν έτσι και αλλιώς σημεία τομής στη νεοελληνική ιστορική διαδρομή.
Για τις μετέπειτα κυβερνήσεις του Γ. Παπανδρέου και του διδύμου Σαμαρά-Βενιζέλου, η λέξη μνημόνιο τα λέει όλα και περικλείει όλο το στίγμα της εφαρμοσμένης πολιτικής τους. Σε μία συγκυρία που δεν υπήρχε καν χρόνος για ιδεολογία, παρά μόνο προθεσμίες. Προθεσμίες υλοποίησης των «προαπαιτούμενων» και όλων των δεσμεύσεων προς τις διεθνείς επιτροπείες. Όσον αφορά στον Αλέξη Τσίπρα και τη δική του διακυβέρνηση χρειάζεται ολόκληρο ξεχωριστό κείμενο γιατί η συνθετότητα της υπόθεσης δεν σου επιτρέπει να ξεμπερδέψεις με λίγες αράδες. Και μόνο το γεγονός πως πρόκειται για μία διακυβέρνηση αριστερού κόμματος (ούτε καν κεντροαριστερού), που αναγκάστηκε να εφαρμόσει μνημόνιο για αρκετά χρόνια, τα λέει όλα. Για τους προηγούμενους από αυτόν κυβερνώντες οι μνημονιακές δεσμεύσεις δεν ήταν και κάτι τόσο ξένο και απομακρυσμένο από τις πραγματικές ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντελώς (ακόμα και αν συνυπολογίσουμε ακόμα και τις πιο «δεξιές» παραμέτρους της πολιτικής του θεώρησης). Κυβέρνηση γενικώς καλών προθέσεων σε ένα περιβάλλον γεμάτο παγίδες και ασφυκτικές πιέσεις, δύσκολα να μπορέσει να ανταπεξέλθει πλήρως...
Πόσοι έχουν σκεφτεί, και ειδικά από την παράταξη της ΝΔ, τι θα μείνει στο κοινωνικό υποσυνείδητο από όσα λαμβάνουν χώρα τα τελευταία χρόνια στη χώρα; Ή νομίζουν κάποιοι πως οι επιτηδευμένοι (και σε ένα μεγάλο βαθμό αποτυχημένοι) εξωραϊσμοί των στρατευμένων media θα φέρουν αποτέλεσμα ικανό να βοηθήσει την πατρίδα και το κοινωνικό-λαϊκό σώμα της; Το θέμα δεν είναι αν έχει γίνει ζημιά, αλλά πόση, τι είδους, και πώς θα μπορέσουμε να την αποκαταστήσουμε το γρηγορότερο δυνατό. Λυπάμαι πραγματικά, αλλά η ΝΔ είχε τη σπάνια (για τους καιρούς μας) ευκαιρία να πάρει την εξουσία -με αυτοδυναμία κιόλας- και να εφαρμόσει την ατζέντα της δίχως πιέσεις, εκβιασμούς και άγχη. Μόνο που λύγισε και αυτή από τον πραγματικό γονότυπο του φιλελευθερισμού. Ξενόφερτες ιδέες με νεοελληνική «εφαρμοστική» μεθοδολογία, που επέφεραν ένα μείγμα «θεός φυλάξοι» για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Αποτέλεσμα; Αυτό που βιώνουμε σήμερα και δεν μπορούμε να κρύψουμε με τίποτα. Και καθόλου προκατάληψη να μην έχεις, σε αφήνουν έκθαμβο τα ίδια τα γεγονότα και η αλληλουχία τους... Σε μία εποχή, μάλιστα, που όλοι θεωρούσαν πως οι αυτοδυναμίες αποτελούσαν ένα παρελθόν άκρως συνυφασμένο με τη Μεταπολίτευση και την πολυετή διάρκεια της (για μένα αυτή τελείωσε από το πρώτο δευτερόλεπτο κιόλας των αναγγελιών του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο την άνοιξη του 2010).
Αν νομίζουν κάποιοι πως η Ελλάδα του μέλλοντος θα είναι η Ελλάδα των Πάτσηδων, των Λιγνάδηδων, των Στάσσηδων, της «πετσωμένης» δημοσιολογίας, των «ταχυδακτυλουργικών» δικαστικών φαινομένων, και πάει λέγοντας, αυτό ας το βγάλουν από το μυαλό τους. Καμία τέτοια κυρίαρχη πραγματικότητα δεν μπορεί να αντέξει μέσα στο χρόνο. Γιατί είναι προκλητική, επί της ουσίας αντιανθρώπινη και παραβιάζει βάναυσα το όποιο εν ισχύ κοινωνικό συμβόλαιο. Και με υλικούς όρους, και με ηθικούς, και με πνευματικούς... Και αν η πρακτική αυτή αδρανοποιεί για κάποιο καιρό τις αντιστάσεις γιατί σοκάρει, ύστερα επέρχεται η θυμηδία αναμεμειγμένη με την οργή, και καταλήγουμε κάποια στιγμή... σχεδόν ντετερμινιστικά... στην κάθαρση. Γιατί αν δεν καταλήξουμε εκεί, ζήτω που καήκαμε... Απ(αλλαγή) τώρα, για μία άλλη Ελλάδα... Οι τοίχοι των πλειοψηφικών συνειδήσεων πρέπει να «γεμίσουν συνθήματα» που θα προσδιορίζουν τα βασικά κοινωνικά καθήκοντα του άμεσου μέλλοντος. Για μπογιές μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις ψυχές και τα μυαλά μας...[............................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου