Angel Face (1953) / ΔΩΣ΄ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ

Angel Face (1953) An ambulance driver gets involved with a rich girl that might have a darker side.

Σκηνοθεσία: Otto Preminger

Σενάριο: Frank S. Nugent, Oscar Millard

Είδος: Crime, Drama, Film Noir

Διάρκεια: 1h 31min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Robert Mitchum: Frank Jessup

Jean Simmons: Diane Tremayne Jessup

Mona Freeman: Mary Wilton

Herbert Marshall: Mr. Charles Tremayne

Leon Ames: Fred Barrett

Barbara O'Neil: Mrs. Catherine Tremayne

 

Μια νεαρή πλούσια γυναίκα γοητεύει έναν στιβαρό οδηγό ασθενοφόρου. Παρόλο που εκείνος υποψιάζεται κάτι επικίνδυνο, δεν μπορεί να απομακρυνθεί από εκείνη.

Είναι η ιστορία του οδηγού νοσοκομειακού Φρανκ και της γοητευτικής Νταϊάν, που η μητριά της (κυρία Τρέιμαν) πεθαίνει μυστηριωδώς από εισπνοή φωταερίου. Η κοπέλα αποπλανεί με τη γοητεία της τον στιβαρό νέο άνδρα, αλλά εκείνος οσμίζεται σοβαρό κίνδυνο. Αντιφατικές καταστάσεις, έλξεις, υποψίες και στοιχεία συσσωρεύονται ως το ανατρεπτικό τέλος.

Εξαίσιο, μονάκριβο, ένα είδος μαργαριταρένιου κολιέ δώρο από τον μέγιστο Ότο Πρέμινγκερ, που με την ευρωπαϊκή παιδεία του κεντάει πάνω στο αμερικάνικο μοντέλο του φιλμ νουάρ όχι μόνο μια εξπρεσιονιστική δαντέλα, αλλά χαράζει και τα σημάδια ενός υπόγειου, κρυφού, ανείπωτου ρήγματος. Όταν το τελευταίο διαρρηχθεί πλήρως, θα καταπιεί ως δίνη το τελευταίο ίχνος μιας κατεστημένης οικογενειακής ηθικής και ως εκ τούτου του συστήματος που την περιτυλίγει.

Κοντά στην κυνική φιγούρα του Μίτσαμ φαίνεται πως δένει η αγγελική οπτασία της πανέμορφης Βρετανίδας Σίμονς. Όμως μια αρρώστια, ένας ύπουλος καρκίνος σιγοτρώει τα σωθικά ενός συστημικού μορφώματος. Μια αυτοκαταστροφή, μια βαριά ψυχοπάθεια αιωρείται και αφήνει τα εντυπώματά της παντού. Η εξωτερικά πανέμορφη, πλούσια, βολεμένη και καπριτσιόζα κοινωνία καταρρέει και ο Πρέμινγκερ με χιτσκοκικό σασπένς και σκληρότητα φυσιοδίφη την παρακολουθεί.

ΠΗΓΗ:old-films.blogspot.com

_______________________

 

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΦΙΛΜ  «ΔΩΣ’ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ»

Του Αλέξη Δερμεντζόγλου

1. Για το ασύγκριτο στυλ του Πρέμινγκερ, σε σκηνοθεσία και αισθητική πρόταση.
2. Για τον αριστοτεχνικό συνδυασμό γοτθικού μελοδράματος, νουάρ και ψυχοπαθολογικής ταινίας.
3. Γιατί η κινηματογράφηση του Πρέμινγκερ, που αποφεύγει την κλασική αισθητική πρόταση των πλάνων αμερικέν, και απομονώνει συνεχώς τα πλάνα του ζεύγους μέσα από ευμαρή ντεκόρ.
4. Για τους φανταστικά αντιδιαμετρικούς ρόλους των Ρόμπερτ Μίτσαμ και Τζιν Σίμονς.
5. Επειδή πίσω από το νωχελικό ύφος του Μίτσαμ και τον συνεχώς τονιζόμενο κυνισμό του, κρύβεται καλά ένα βαθύ συναίσθημα.
6. Γιατί πίσω από το αγγελικό πρόσωπο (πραγματικός τίτλος της ταινίας) της Τζιν Σίμονς και τη μάσκα του ερωτικού πάθους, κρύβεται η τεχνική του σκορπιού.
7. Γιατί μουσική, φωτογραφία και ντεκόρ είναι ταιριαστά και δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα.
8. Γιατί ο Πρέμινγκερ τους ξεπερνάει άνετα όλους. Σίγουρα είναι καλύτερος του Χίτσκοκ, ενώ θυμίζει πολύ κατά το ήμισυ Κλουζό. Είναι, δηλαδή, μισάνθρωπος αλλά αποδίδει με τη μέγιστη ευμένεια και γενναιότητα το ρόλο του αγγέλου στον άνδρα παρόλο που η γυναίκα είναι το αγγελικό πρόσωπο.
9. Γιατί ενώ σε όλη την ταινία δε χύνεται σταγόνα αίμα, τα πάντα είναι βουτηγμένα στο έγκλημα. Ο ανατρεπτικός Πρέμινγκερ συμπεραίνει: έγκλημα είναι η ευμάρεια, το οικονομικό σύστημα, ο τρόπος ζωής.
10. Γιατί μετά από τόσες ταινίες που είδαμε γύρω από το διαβολικό, ο Πρέμινγκερ το ορίζει πια κοινωνικά, ταξικά, οικονομικά, και όχι με μεταφυσικούς όρους.