Οι τζιχαντιστές έκαναν κομμάτια τη στρατηγική του Ομπάμα
του Παναγιώτη Βελισσάρη
Πηγή: newpost.gr
Όταν τον Σεπτέμβριο του 2014 ο Μπαράκ Ομπάμα γνωστοποιούσε τη στρατηγική που θα ακολουθούσαν οι ΗΠΑ για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους,
πολλοί ήταν αυτοί που στεκόταν με σκεπτικισμό απέναντι στις
ανακοινώσεις του αμερικανού Προέδρου – τα ημιμέτρα δηλαδή όπως
αεροπορικοί βομβαρδισμοί – και κυρίως το κατά πόσο θα αρκούσαν για να
περιορίσουν τους τζιχαντιστές.
Εννέα μήνες μετά, και αφού μεσολάβησαν τρομοκρατικές επιθέσεις σε όλο τον κόσμο, η διεύρυνση του ΙΚ σε άλλες περιοχές του πλανήτη όπου κυριαρχεί του σουνίτικο στοιχείο, οι φανατικοί αντάρτες όχι μόνο δεν περιορίστηκαν αλλά εξαπέλυσαν νέες επιθετικές ενέργειες τόσο στη Συρία όσο και το Ιράκ.
Τις τελευταίες εβδομάδες ζούμε ένα Déjà vu· μία επανάληψη δηλαδή των όσων συνέβησαν πριν από έναν χρόνο με την πτώση της Μοσούλης: Το ΙΚ καταγράφει νέες σημαντικές επιτυχίες στα πεδία των μαχών, αφού κατάφερε και κατέλαβε στο Ιράκ την στρατηγικής σημασίας πόλη Ραμάντι καθώς και να διασπάσει τις γραμμές άμυνας των ιρακινών στρατευμάτων έξω από τα περίχωρα της και αρχίζει να κινείται εκ νέου προς τη Βαγδάτη.
Στη Συρία δε, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα… Μόλις προχθές οι τζιχαντιστές κατέλαβαν το «μαργαριτάρι της ερήμου» την απίστευτης ομορφιάς αρχαία πόλη Παλμύρα. Για πολλούς αυτή η εξέλιξη χαρακτηρίζεται σημείο καμπής στη συριακή σύγκρουση, καθώς είναι η πρώτη φορά που οι τζιχαντιστές καταλαμβάνουν αστικό κέντρο, έπειτα από μάχες με τον στρατό του καθεστώτος Άσαντ, δείγμα της περαιτέρω αναβάθμισης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της αντάρτικης οργάνωσης.
Πλέον το ΙΚ, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ελέγχει περισσότερα από 95.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα στη Συρία, δηλαδή το 50% του εδάφους της χώρας, καθώς και το ένα τρίτο του Ιράκ.
Απόδειξη για αυτό, όχι μόνο οι στρατιωτικές επιτυχίες των τζιχαντιστών, αλλά και το γεγονός ότι αυξάνουν την περιοχή τους και σε άλλα σημεία του πλανήτη όπως η Υεμένη στην Αραβική Χερσόνησο και η Λιβύη στη βόρεια Αφρική.
Ας επικεντρωθούμε όμως στον αντικειμενικό σκοπό της εκστρατείας της «διεθνούς συμμαχίας» υπό τις ΗΠΑ. Η «αποδυνάμωση και τελικά η καταστροφή» του ΙΚ δεν ήρθε ποτέ… Καλά καλά, δεν έχει επιτευχθεί το πρώτο σκέλος της περίφημης πλέον φράσης του Ομπάμα, καθώς όλοι γνώριζαν εξ αρχής πως οι αεροπορικές επιδρομές δεν ήταν παρά ένα «τσιρότο» που δεν θα έλυνε το πρόβλημα.
Πράγματι, αυτό ακριβώς συνέβη. Παρότι οι βομβαρδισμοί στην αρχή περιόρισαν τους τζιχαντιστές και οδήγησαν σε απώλειες στις τάξεις τους, δεν τους «γονάτισαν». Η σημαντικότερη ίσως επιτυχία που έφεραν ήταν η συνδρομή της ανακατάληψης της από τα ιρακινά στρατεύματα της γενέτειρας του Σαντάμ Χουσείν, Τικρίτ, ίσως και ο τραυματισμός του ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους ο οποίος ωστόσο δεν έχει επιβεβαιωθεί.
Από την άλλη, ο εξοπλισμός των ιρακινών στρατευμάτων με σύγχρονα όπλα και η εκπαίδευσή τους από μέλη ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και άλλων χωρών που συμμετέχουν στον συνασπισμό σίγουρα δεν απέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Του λόγου το αληθές καταδεικνύει το χαμηλό ηθικό των στρατιωτών, η όλο και μεγαλύτερη χρήση σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σιιτικών πολιτοφυλακών – που ενέχει τον κίνδυνο νέας θρησκευτικής διαμάχης- και η ευκολία με την οποία καταρρέουν οι αμυντικές θέσεις των ιρακινών στις τελευταίες μάχες.
Πρακτικά δηλαδή, στα χέρια των τζιχαντιστών πέφτει ο εξοπλισμός δεκάδων δισ. δολαρίων που δεν προλαβαίνουν καλά καλά να χρησιμοποιήσουν οι ιρακινοί.
Όσο για την πολυδιαφημισμένη αντεπίθεση της Βαγδάτης; Αυτή μετατέθηκε για τις… καλένδες.
Ακόμα και η λογική των «χειρουργικών» καταδρομικών χτυπημάτων όπως η πρόσφατη επιχείρηση στην ανατολική Συρία κατά του Αμπού Σαγιάφ - «υπουργού Πετρελαίου» του Ισλαμικού Κράτους – μοιάζει να μην είναι αρκετή σε σχέση το μέγεθος της σύγκρουσης και τις επιχειρησιακές δυνατότητες που απέκτησαν οι τζιχαντιστές.
Σε τελική ανάλυση όσο και να διαταραχθεί η ιεραρχία του Ισλαμικού Κράτους με τέτοιου είδους επιχειρήσεις, τίποτα δεν αλλάζει εάν δεν υπάρχουν χερσαίες δυνάμεις ικανές ώστε να επωφεληθούν από τα αποτελέσματά τους. Και σε αυτή την περίπτωση δύο είναι τα δεδομένα. Αφενός οι στρατοί της Συρίας και του Ιράκ έχουν υποστεί δριμύτατα πλήγματα από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση, αφετέρου το Ισλαμικό Κράτος, δεν είναι μονάχα μία τρομοκρατική οργάνωση όπως παρουσιάζεται αλλά ένας καλά οργανωμένος αντάρτικος στρατός με σαφή ιεραρχία και διοίκηση.
Ο ρόλος των ΗΠΑ στην εδραίωση του ΙΚ έχει αναλυθεί εκτενώς από το newpost. Αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τους τζιχαντιστές, και ο Μπαράκ Ομπάμα σύντομα ίσως βρεθεί προ σημαντικών αποφάσεων… Ποιες είναι αυτές; Εάν συνεχιστεί η νέα προέλαση του Ισλαμικού Κράτους, ίσως αναγκαστούν οι στρατιώτες των ΗΠΑ να ξαναβρεθούν σε ιρακινό έδαφος... Ένα θέμα για το οποίο, ο αμερικανός πρόεδρος ήδη δέχεται πιέσεις από τα... δεξιά του.
Εννέα μήνες μετά, και αφού μεσολάβησαν τρομοκρατικές επιθέσεις σε όλο τον κόσμο, η διεύρυνση του ΙΚ σε άλλες περιοχές του πλανήτη όπου κυριαρχεί του σουνίτικο στοιχείο, οι φανατικοί αντάρτες όχι μόνο δεν περιορίστηκαν αλλά εξαπέλυσαν νέες επιθετικές ενέργειες τόσο στη Συρία όσο και το Ιράκ.
Τις τελευταίες εβδομάδες ζούμε ένα Déjà vu· μία επανάληψη δηλαδή των όσων συνέβησαν πριν από έναν χρόνο με την πτώση της Μοσούλης: Το ΙΚ καταγράφει νέες σημαντικές επιτυχίες στα πεδία των μαχών, αφού κατάφερε και κατέλαβε στο Ιράκ την στρατηγικής σημασίας πόλη Ραμάντι καθώς και να διασπάσει τις γραμμές άμυνας των ιρακινών στρατευμάτων έξω από τα περίχωρα της και αρχίζει να κινείται εκ νέου προς τη Βαγδάτη.
Στη Συρία δε, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα… Μόλις προχθές οι τζιχαντιστές κατέλαβαν το «μαργαριτάρι της ερήμου» την απίστευτης ομορφιάς αρχαία πόλη Παλμύρα. Για πολλούς αυτή η εξέλιξη χαρακτηρίζεται σημείο καμπής στη συριακή σύγκρουση, καθώς είναι η πρώτη φορά που οι τζιχαντιστές καταλαμβάνουν αστικό κέντρο, έπειτα από μάχες με τον στρατό του καθεστώτος Άσαντ, δείγμα της περαιτέρω αναβάθμισης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της αντάρτικης οργάνωσης.
Πλέον το ΙΚ, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ελέγχει περισσότερα από 95.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα στη Συρία, δηλαδή το 50% του εδάφους της χώρας, καθώς και το ένα τρίτο του Ιράκ.
Η στρατηγική του Ομπάμα κατέρρευσε με πάταγο
Παρότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίστηκε καθησυχαστικός στη συνέντευξη που έδωσε την Παρασκευή στο περιοδικό Atlantic, δεν έχει και πολλούς λόγους για να αισιοδοξεί. Για την ακρίβεια, η στρατηγική που εκπόνησε για τον περιορισμό του ΙΚ κατέρρευσε με κρότο.Απόδειξη για αυτό, όχι μόνο οι στρατιωτικές επιτυχίες των τζιχαντιστών, αλλά και το γεγονός ότι αυξάνουν την περιοχή τους και σε άλλα σημεία του πλανήτη όπως η Υεμένη στην Αραβική Χερσόνησο και η Λιβύη στη βόρεια Αφρική.
Ας επικεντρωθούμε όμως στον αντικειμενικό σκοπό της εκστρατείας της «διεθνούς συμμαχίας» υπό τις ΗΠΑ. Η «αποδυνάμωση και τελικά η καταστροφή» του ΙΚ δεν ήρθε ποτέ… Καλά καλά, δεν έχει επιτευχθεί το πρώτο σκέλος της περίφημης πλέον φράσης του Ομπάμα, καθώς όλοι γνώριζαν εξ αρχής πως οι αεροπορικές επιδρομές δεν ήταν παρά ένα «τσιρότο» που δεν θα έλυνε το πρόβλημα.
Πράγματι, αυτό ακριβώς συνέβη. Παρότι οι βομβαρδισμοί στην αρχή περιόρισαν τους τζιχαντιστές και οδήγησαν σε απώλειες στις τάξεις τους, δεν τους «γονάτισαν». Η σημαντικότερη ίσως επιτυχία που έφεραν ήταν η συνδρομή της ανακατάληψης της από τα ιρακινά στρατεύματα της γενέτειρας του Σαντάμ Χουσείν, Τικρίτ, ίσως και ο τραυματισμός του ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους ο οποίος ωστόσο δεν έχει επιβεβαιωθεί.
Από την άλλη, ο εξοπλισμός των ιρακινών στρατευμάτων με σύγχρονα όπλα και η εκπαίδευσή τους από μέλη ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και άλλων χωρών που συμμετέχουν στον συνασπισμό σίγουρα δεν απέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Του λόγου το αληθές καταδεικνύει το χαμηλό ηθικό των στρατιωτών, η όλο και μεγαλύτερη χρήση σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σιιτικών πολιτοφυλακών – που ενέχει τον κίνδυνο νέας θρησκευτικής διαμάχης- και η ευκολία με την οποία καταρρέουν οι αμυντικές θέσεις των ιρακινών στις τελευταίες μάχες.
Πρακτικά δηλαδή, στα χέρια των τζιχαντιστών πέφτει ο εξοπλισμός δεκάδων δισ. δολαρίων που δεν προλαβαίνουν καλά καλά να χρησιμοποιήσουν οι ιρακινοί.
Όσο για την πολυδιαφημισμένη αντεπίθεση της Βαγδάτης; Αυτή μετατέθηκε για τις… καλένδες.
Ακόμα και η λογική των «χειρουργικών» καταδρομικών χτυπημάτων όπως η πρόσφατη επιχείρηση στην ανατολική Συρία κατά του Αμπού Σαγιάφ - «υπουργού Πετρελαίου» του Ισλαμικού Κράτους – μοιάζει να μην είναι αρκετή σε σχέση το μέγεθος της σύγκρουσης και τις επιχειρησιακές δυνατότητες που απέκτησαν οι τζιχαντιστές.
Σε τελική ανάλυση όσο και να διαταραχθεί η ιεραρχία του Ισλαμικού Κράτους με τέτοιου είδους επιχειρήσεις, τίποτα δεν αλλάζει εάν δεν υπάρχουν χερσαίες δυνάμεις ικανές ώστε να επωφεληθούν από τα αποτελέσματά τους. Και σε αυτή την περίπτωση δύο είναι τα δεδομένα. Αφενός οι στρατοί της Συρίας και του Ιράκ έχουν υποστεί δριμύτατα πλήγματα από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση, αφετέρου το Ισλαμικό Κράτος, δεν είναι μονάχα μία τρομοκρατική οργάνωση όπως παρουσιάζεται αλλά ένας καλά οργανωμένος αντάρτικος στρατός με σαφή ιεραρχία και διοίκηση.
Ο ρόλος των ΗΠΑ στην εδραίωση του ΙΚ έχει αναλυθεί εκτενώς από το newpost. Αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τους τζιχαντιστές, και ο Μπαράκ Ομπάμα σύντομα ίσως βρεθεί προ σημαντικών αποφάσεων… Ποιες είναι αυτές; Εάν συνεχιστεί η νέα προέλαση του Ισλαμικού Κράτους, ίσως αναγκαστούν οι στρατιώτες των ΗΠΑ να ξαναβρεθούν σε ιρακινό έδαφος... Ένα θέμα για το οποίο, ο αμερικανός πρόεδρος ήδη δέχεται πιέσεις από τα... δεξιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου