Άγγελε στείλε μου ξανά τα παιδικά μου χρόνια

Κώστας Ουράνης
(1890-1953)

ΔΕΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΤΗ ΑΓΓΕΛΟ

Ι

Άγγελε, που παράστεκες την παιδική ψυχή μου,
που τα μεγάλα σου φτερά μου τ΄ άπλωνες σκεπή μου

τις άγριες νύχτες που η βροχή τα τζάμια κροταλούσε
κι ο μανιασμένος άνεμος όλο το σπίτι εσειούσε

κι εγώ αγρυπνούσα κι έτρεμε σαν το πουλί η καρδιά μου
μη σπάσουν τα παράθυρα-και μπουν στην κάμαρά μου.

με χάχανα και μουγκρητά, για να σταθούν εμπρός μου
τζουτζέδες, καλικάντζαροι, στοιχειά του Κάτου Κόσμου΄

Άγγελε , με τα βότανα και με τους μύριους τρόπους,
σε μαγικούς κι απάτητους να τριγυρνούμε τόπους,

να ξεγελάμε μάγισσες, εμπόδια να νικάμε,
δράκους με γλώσσες πύρινες να κονταροχτυπάμε,

ν' ανοίγουμε χωρίς κλειδιά παλάτια στοιχειωμένα
και, πολεμώντας μοναχοί φουσάτα αντρειωμένα,

να κάνουμε το Ρήγα τους, για να 'χει την ειρήνη,
την κόρη του και το μισό βασίλειο να μου δίνει΄

Άγγελε, που δινες ζωή, λαλιά σε κάθε πράμα,
που ΄κανες κάθε ημέρα μου καινούριο να ΄ναι θάμα

που όταν στο σπίτι η χειμωνιά κλεισμένο με κρατούσε,
τον κόσμο όλον έβαζες μπροστά μου και περνούσε,

που ΄κανες , όταν έπαιζα, το σπίτι μας παλάτι,
τον κήπο μας δάσο πυκνό, γοργό τη βέργα μου άτι,

και που σε κάθε αρρώστια μου στεκόσουν από πάνω
κι είχες τ' αθάνατο νερό, να πιω να μην πεθάνω-

σαν περιστέρι να σε βρει στέλνω την προσευχή μου,
για να ρθεις παραστάτης μου και πάλι στη ζωή μου...

Άγγελε στείλε μου ξανά τα παιδικά μου χρόνια,
όπως γυρνάνε στις παλιές φωλιές τα χελιδόνια,

και στόλισέ μου τη ζωή την άχαρη με μάγια
όπως στολίζουν μια εκκλησιά με σμύρτα και με βάγια...