ΜΟΥΣΚΕΜΕΝΟΣ
Σκιρτά η πέτρα πάνω στο νερό.
Εκεί ο καπνός δε διεισδύει.
Το νερό, όπως ένα δέρμα
Που κανείς δεν μπορεί να πληγώσει
Δέχεται τις θωπείες
Του ανθρώπου και του ψαριού.
Πάλλοντας σαν χορδή τόξου,
Το ψάρι, όταν το τσακώνει ο άνθρωπος,
Πεθαίνει, μη μπορώντας να καταπιεί
Αυτόν τον πλανήτη του αέρα και του φωτός.
Κι ο άνθρωπος βυθίζεται στο νερό
Για το ψάρι
Ή για την πικρή μοναξιά
Του ευκίνητου και πάντα κλειστού ύδατος
Σκιρτά η πέτρα πάνω στο νερό.
Εκεί ο καπνός δε διεισδύει.
Το νερό, όπως ένα δέρμα
Που κανείς δεν μπορεί να πληγώσει
Δέχεται τις θωπείες
Του ανθρώπου και του ψαριού.
Πάλλοντας σαν χορδή τόξου,
Το ψάρι, όταν το τσακώνει ο άνθρωπος,
Πεθαίνει, μη μπορώντας να καταπιεί
Αυτόν τον πλανήτη του αέρα και του φωτός.
Κι ο άνθρωπος βυθίζεται στο νερό
Για το ψάρι
Ή για την πικρή μοναξιά
Του ευκίνητου και πάντα κλειστού ύδατος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου