Όποιος αγαπάει, πειράζει...

Ντίνος Χριστιανόπουλος
***
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΙΣΤΑΣ
ΜΙΚΡΟ ΠΕΖΟ

Αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου. Υπάρχει εδώ και είκοσι
χρόνια, κι εγώ πηγαίνω για πρώτη φορά. Γίνεται μια εκδήλωση
προς τιμήν του Ντίνου. Ο κόσμος είναι αρκετός, οι ομιλητές
συμπαθείς, οι ομιλίες καλές. Ο τιμώμενος είναι χαρούμενος και τους
ευχαριστεί πειραχτικά, όταν τελειώνουν. Στη σκηνή τώρα το κλου
της βραδιάς, η μουσική "παρέα του Ντίνου". Τα φώτα χαμηλώνουν.
Οι φωνές και οι ήχοι, ταιριασμένοι. Τα τραγούδια, νοσταλγικά,
τα τραγουδάει και το κοινό. Στο μισόφωτο όλα είναι ποιητικά.
Και η ατμόσφαιρα θυμίζει άλλες εποχές, νεανικές μας και αγνές.
Τα τραγούδια όμως τελειώνουν κι αυτά, και τα φώτα ξαναδυναμώνουν.
Αφήνω να περάσει λίγη ώρα, για να αραιώσει ο κόσμος που λέει
τα συγχαρητήρια, και παίρνω τρυφερά από το μπράτσο τον ψηλό
οστεώδη κύριο που κάθεται δίπλα μου. Κατεβαίνουμε μαζί
τα σκαλοπάτι της αμφιθεατρικής αίθουσας και πλησιάζουμε τον
Ντίνο. Τον ξεμοναχιάζω ευγενικά και τους συστήνω:
Ο κ. Χριστιανόπουλος, ο κ. Λαμπράκης. Αποτραβιέμαι μετά
και τους αφήνω να μιλήσουν μονάχοι. Καθώς συνομιλούν,
τα κορμιά τους θαρρείς πως γέρνουν το ένα προς το μέρος του άλλου.
Από τα λόγια τους που φτάνουν ως τα αυτιά μου καταλαβαίνω
ότι η εμφάνιση του Ντίνου και της παρέας του στο Μέγαρο Μουσικής
είναι γεγονός σχεδόν τετελεσμένο. Νιώθω ικανοποιημένος.
Χαμογελώ κι υποχωρώ διακριτικά. Έξω είναι μια θερμή
ανοιξιάτικη βραδιά, χωρίς δροσιστικό αεράκι. Κι από ένα
φοιτητικό στέκι ακούγεται ένα παλιό τραγούδι που λέει πως
"όποιος αγαπάει, πειράζει".

Από το περιοδικό "Μπιλιέτο",
τευχ. 11 ( Ιούλιος- Δεκέμβριος 2007),
Αφιέρωμα στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, σελ. 63.