ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ/ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ (7)

Salvador Dali,
Dream Caused by the Flight of a Bee
around a Pomegranate a Second Before Awakening (1944)

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

7 Ιουλίου

Η Μάγια γυμνή . Στο ατελιέ του Χανς. Στην αρχή αμηχανία και ένταση . Μετά όλα άνετα…! Τύψεις; Ein bisschen.

7

Es klagt ein Herz: Du findest sie nicht,
Ihre Heimat ist wohl weit von hier,
Und seltsam ist ihr Angesicht!
Es weint die Nacht an einer Tür!
Georg Trakl
Παραπονιέται μια καρδιά, που δεν τη βρίσκεις,
Η πατρίδα της είναι πολύ μακριά από εδώ
παράξενο είναι το πρόσωπό της!
Η νύχτα θρηνεί μπροστά σε μια πόρτα.
Γκέοργκ Τρακλ

Θυμωσιάρη , καλή σου μέρα !

Θα λείψω για λίγες ώρες μόνο. Προέκυψε κάποια έκτακτη
δουλειά εκτός πόλης. Συγγνώμη για την αλλαγή του προγράμμα-
τός μας. Υπόσχομαι ότι αύριο πρωί πρωί θα αναχωρήσουμε
για τη Γερμανία , εννοείται χωρίς διανυκτέρευση στη Λυόν.
Για να μην πεθάνεις από ανία , σου συνιστώ μια επίσκεψη στη
Ντομ. Σου αφήνω λίγα χρήματα για τις ανάγκες σου (εννοείται...δανεικά και με τόκο) και μερικά εκλεκτά σοκολοτάκια , για να γλυκάνεις λίγο την αδικαιολόγητη οργή σου.
Ειρήνη;

Grüssen und Küssen από την αδίκως υβρισθείσαν και
σχεδόν ατιμασθείσαν Βολιωτοπούλαν σου...

Χαμογέλασα και έβαλα στο στόμα ένα σοκολατάκι ως ένδειξη αποδοχής της συμφιλιωτικής χειρονομίας της . Η απουσία της οπωσδήποτε θα βοηθούσε να χαλαρώσουν τα τεντωμένα νεύρα μου και θα μείωνε την ένταση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά μας. Πήρα το σημείωμα και το ξαναδιάβασα . Το ποίημα του Τρακλ μου ήταν άγνωστο. Αναρωτήθηκα τι σχέση είχαν οι στίχοι του με την περίπτωσή μας. Ο τελευταίος ειδικά, τι συμβολικές διαστάσεις έπαιρνε για τη φορτισμένη σχέση μας;
Αδυνατώντας να δώσω την παραμικρή εξήγηση, κατέβηκα για το πρωινό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.
Έξω η ομίχλη είχε παραχωρήσει τη θέση της σ’ ένα επίμονο ψιλόβροχο. Ήπια με δυσκολία το καραβοζούμι που οι Γάλλοι επιμένουν να αποκαλούν καφέ και απώθησα αποφασιστικά τα γκρίζα συναισθήματα που επέμεναν να υπενθυμίζουν το επεισόδιο στο βενζινάδικο και τα τραγελαφικά της νυχτερινής ονείρωξης.
Βγήκα από το ξενοδοχείο και δοκίμασα τις δυνάμεις μου κάνοντας μια μικρή βόλτα στην πλατεία. Τα πήγα περίφημα. Οι πόνοι στα πλευρά είχαν υποχωρήσει θεαματικά , κι αυτό με έκανε να ξεθαρρέψω .
Πήρα την κατηφόρα προς την πλατεία Κλεμανσώ. Πέρασα την οδό της Δημοκρατίας, χαζεύοντας τις βιτρίνες των πανάκριβων καταστημάτων , και και παρέκαμψα το παρεκκλήσι των Ιησουιτών, που το έχουν μετατρέψει σε γλυπτοθήκη, για να μπω στο στενάκι Ζοζέφ Βερνέ. Λίγα βήματα πιο πέρα μια πινακίδα με πληροφορούσε ότι βρισκόμουν μπροστά στο μουσείο Καλβέ , το οποίο μου είχε διαφύγει στην προηγούμενη επίσκεψή μου στην πόλη.
Κοντοστάθηκα μπροστά στην πόρτα του . Στην πραγματικότητα δεν είχα όρεξη για μουσεία . Το μόνο που ήθελα διακαώς ήταν να επιστρέψω στη βάση μου και να ηρεμήσω. Μου χρειαζόταν μια καλή ανασύνταξη δυνάμεων και η επανεκτίμηση της κατάστασης υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων. Μετά το στραπάτσο της Αντίμπ δεν ήμουν βέβαιος αν θα περνούσα στην αντεπίθεση. Είχα βέβαια πεισμώσει. Διψούσα για τη ρεβάνς. Αλλά πώς να τα έβγαζε πέρα ένα σκυλάκι του καναπέ με ένα Πιτ Μπουλ; Το ερώτημα αυτό, που είχα θέσει και την προηγούμενη μέρα μέσα στο αυτοκίνητο, ήταν κεφαλαιώδους σημασίας. Μια λύση ήταν να στραφώ στις υπηρεσίες του οργανωμένου εγκλήματος, αυτό όμως συνεπαγόταν την απόλυτη έκπτωση από τις αρχές μου και ισοδυναμούσε με το Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις για έναν ...πραγματικό δάσκαλο…
Τελικά αποφάσισα να μπω και πήρα σβάρνα τους χώρους του ισογείου . Απέφυγα τη σάλα με τις ελληνικές και ρωμαϊκές αρχαιότητες και τρύπωσα στην αίθουσα των επίπλων για να ξαποστάσω σε μια πολυθρόνα Λουδοβίκου ΙΕ΄. Ύστερα ανέβηκα χωλαίνοντας στον πρώτο όροφο , όπου όμως με έπιασε σκοτοδίνη βλέποντας την τεράστια συλλογή με έργα επιφανών Γάλλων ζωγράφων , που με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες,
Δεν άντεξα να περιφέρομαι παραπάνω από δέκα λεπτά και κατέβηκα στο κυλικείο . Κάθισα σε ένα τραπεζάκι στο βάθος και παράγγειλα έναν εσπρέσο. Δίπλα μου καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία από το Στρασβούργο , που διψούσε για κουβεντολόι. Έπεσε από τα σύννεφα όταν την πληροφόρησα ότι στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της πόλης της υπάρχει ένα σπουδαίο αρχείο σουρεαλιστικών τετραδίων . «Δεν το ’ξερα, μου είπε , μολονότι υπήρξα προσωπική φίλη του ζεύγους Μπρετόν» » και αρχίζει να μου αραδιάζει ένα σωρό κακίες για τα προσωπικά των Μπρετόν.
Έψαχνα ένα καλό πρόσχημα για να ξεφύγω από τα δίχτυα της φλύαρης αλσατής, όταν το μάτι μου έπιασε μια γνώριμη φιγούρα , που εμφανίστηκε προς στιγμή στην είσοδο του κυλικείου, αλλά αμέσως έκανε μεταβολή και επέστρεψε στον προθάλαμο. Σηκώθηκα σαν να με τσίμπησε σφήκα . Πετώντας ένα βιαστικό au revoir στη γηραιά κυρία πήγα ως την πόρτα και κοίταξα κρυφά έξω . Δεν είχα γελαστεί . Η Αναστασία! Υποτίθεται ότι βρισκόταν εκτός πόλης κι αυτή συνομιλούσε με ένα φύλακα του Μουσείου λίγα μέτρα πιο πέρα!
Τσαντίστηκα . Αποφάσισα να μη δηλώσω την παρουσία μου και κατέφυγα στην τουαλέτα , μια ποντικότρυπα που βρομούσε και έζεχνε. Μην αντέχοντας όμως την μπόχα που επικρατούσε στο άθλιο καμαράκι, αναγκάστηκα να επιχειρήσω ηρωική έξοδο. Πήγα ξανά στην πόρτα του μπαρ και κοίταξα με προσοχή στο διάδρομο. Ανάσανα ξαλαφρωμένος . Η Αναστασία δεν ήταν εκεί .
Βγήκα απ’ το μουσείο και χώθηκα σ’ ένα ταξί. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Ανέβηκα στο δωμάτιό μας , γδύθηκα και έπεσα στο κρεβάτι. Ένιωθα την απόλυτη ανάγκη να κοιμηθώ. Ξύπνησα ύστερα από ώρες με το στομάχι κουβάρι από την πείνα. Η Αναστασία ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Αποφάσισα να μην την περιμένω και βγήκα έξω για φαγητό.
Το σκοτάδι έπεφτε γοργά πάνω την πόλη. Τα βαριά μολυβένια σύννεφα και ο σφοδρός άνεμος που είχε σηκωθεί έκαναν την ατμόσφαιρα ιδιαίτερα απειλητική . Stormy weather, σκέφτηκα, και μπήκα σ’ ένα πολυτελές εστιατόριο, κοντά στο ξενοδοχείο, όλο καθρέφτες και έπιπλα Τρίτης Αυτοκρατορίας.
Κάθισα δίπλα σ’ ένα παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο. Η κίνηση παρά την κακοκαιρία ήταν μεγάλη . Οι ετοιμασίες για την υποδοχή του Μιλένιουμ είχαν πάρει τη μορφή μαζικής υστερίας κι όλοι έτρεχαν σαν παλαβοί για ψώνια. Κοίταξα τον κατάλογο. Οι τιμές του απευθύνονταν σε γερά πορτοφόλια , όμως τα χρήματα που μου είχε αφήσει η Αναστασία έφταναν και με το παραπάνω για ένα αξιοπρεπές δείπνο.
Παράγγειλα κόκορα κρασάτο , σαλάτα εποχής και παλαιό κόκκινο κρασί Βουργουνδίας. Την ώρα που έτρωγα παρατηρούσα τα γύρω τραπέζια χωρίς να αποφεύγω κάποια αισθήματα φθόνου για τους ανέμελους άγνωστους μπον βιβέρ που απολάμβαναν τα τα εκλεκτά εδέσματα χωρίς να βασανίζονται από τις σκοτούρες που ταλαιπωρούσαν την αφεντιά μου .
Βγήκα από το εστιατόριο με το περιεχόμενο του πορτοφολιού μου αισθητά μειωμένο , αλλά με το ηθικό ανεβασμένο στα ύψη. Ο βουργουνδέζικος οίνος αποδείχθηκε άριστος καταλύτης της μοναξιάς που βάραινε μέσα μου
σαν αγκωνάρι .
Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ο υπάλληλος που μου έδωσε το κλειδί ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος. « Απόψε , μεσιέ, καλά θα κάνετε να μη βγείτε έξω, με προειδοποίησε. Το μετεωρολογικό δελτίο προβλέπει τυφώνα. Ήδη στο Παρίσι και τη Λυών σημειώνονται πρωτοφανείς καταστροφές. Καλού κακού, πάρτε το αμάξι σας από το δρόμο. Φροντίστε να το ασφαλίσετε στο υπόγειο γκαράζ , που είναι στην άκρη της πλατείας…».
Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο προσπάθησα επανειλημμένα να τηλεφωνήσω στην Αναστασία, αλλά στάθηκε αδύνατο να την πιάσω. Ξάπλωσα με τα ρούχα στο κρεβάτι και άνοιξα την τηλεόραση. Όλοι οι σταθμοί ασχολούνταν με την πρωτοφανή κακοκαιρία που έπληττε τη Δυτική Ευρώπη . Ξεριζωμένα δέντρα, γκρεμισμένα σπίτια, περιοχές βυθισμένες στη λάσπη, τραυματίες, θάνατοι, εικόνες φρίκης που με αναστάτωσαν . Η νευρικόττητά μου αυξήθηκε , όταν σε μια στιγμή κόπηκε και το φως .
Βγήκα ανήσυχος στο μπαλκόνι . Πυκνό σκοτάδι κάλυπτε σαν μαύρο σάβανο την πόλη . Η ένταση του ανέμου είχε αυξηθεί, ενώ οι πρώτες σταγόνες της βροχής άρχισαν να βιτσίζουν με δύναμη το πρόσωπό μου . Ξαναμπήκα στο δωμάτιο και έπεσα απελπισμένος στο κρεβάτι. Δε μου έμενε τίποτε άλλο από το να περιμένω και να ελπίζω.
Ξύπνησα κάποια στιγμή αλαφιασμένος από το θόρυβο της βροχής , που χτυπούσε μανιασμένα τα τζάμια. Πυκνό σκοτάδι . Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Κάτι όμως στον αέρα με έκανε να σκεφθώ ότι δεν ήμουν μόνος. Τα ρουθούνια μου έπιασαν τις μυρωδιές του αλκοόλ και της νικοτίνης.
Διέκρινα αμυδρά μια σιλουέτα να πηγαινοέρχεται σαν το φάντασμα μέσα στο δωμάτιο. Η Αναστασία είχε επιστρέψει. Την άκουσα που ψαχούλευε τη βαλίτσα της ψάχνοντας τα πράγματά της. Σε λίγο έπεσε στο κρεβάτι . Γύρισε στο άλλο πλευρό και αμέσως άρχισε να ροχαλίζει ελαφρά . Με έπιασαν τα μπουρίνια . Τι εγωπαθές άτομο ήταν αυτό; Με παράτησε μια ολόκληρη μέρα δίχως να δώσει σημεία ζωής. Ποιος ξέρει πού και με ποιον κραιπάλιασε , κι ύστερα γύρισε τα ξημερώματα και έπεσε στο κρεβάτι σαν την αθώα περιστερά .
Πετάχτηκα απ’ το κρεβάτι και άρχισα να βηματίζω μες στο δωμάτιο σαν τρελός, όσο όμως περνούσε η ώρα , τόσο ο θυμός μου καταλάγιαζε. Συνειδητοποιούσα ότι το κατηγορητήριο που έπλεκα εναντίον της στηριζόταν σε σαθρή βάση . Ήταν ή δεν ήταν ελεύθερος άνθρωπος; Μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε , χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα, ή όχι; Μήπως το πρόβλημα ήταν κατά βάθος δικό μου και αφορούσε την άγνωστη πλευρά της ζωής της; Μήπως , σε τελική ανάλυση, ζήλευα; Μήπως ήταν αδύνατο να δεχτώ ότι υπήρχε κάποιος άλλος άντρας στη ζωή της;
Είχα χρόνια να αισθανθώ ζήλια . Θυμήθηκα πόσο υπέφερα την εποχή της γνωριμίας μου με την Αρετή. Εκτός από μένα, την πολιορκούσε τότε στενά κι ένας γιατρός, λαμπρός σήμερα καθηγητής πανεπιστημίου. Όταν συναντιόμασταν σε διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις της Θεσσαλονίκης, στο θέατρο ή στις συναυλίες της ΚΟΘ, ήμουν έτοιμος να τον κατασπαράξω. Ένα βράδυ τους πέτυχα στον Έσπερο . Έπαιζε μια ταινία του Γούντι Άλεν, Ο νευρικός εραστής , αν θυμόμουν καλά . Ήμουν από πίσω τους και έτρωγα σίδερα βλέποντάς τους να χασκογελάνε με τις έξυπνες ατάκες του χαρισματικού εβραίου. Στο διάλειμμα δεν κρατήθηκα . Όρμησα στο κυλικείο και την απήγαγα, αφήνοντας το γιατρό σύξυλο με τα πατατάκια στο χέρι . Την πήγα σ’ ένα ταβερνάκι στην πλατεία Ναβαρίνου και, κατεβάζοντας πρώτα ένα κατρούτσο ρετσίνα για να πάρω θάρρος, της ζήτησα να γίνει γυναίκα μου .
Η ένταση του τυφώνα είχε φτάσει στο κατακόρυφο κι εγώ εξακολουθούσα, με τα πόδια ξυλιασμένα από το κρύο, να τριγυρνώ στο δωμάτιο και να πλέκω σενάρια με κακό τέλος . Ή ταν ή επί τας , είπα σε κάποια στιγμή και χώθηκα κάτω από τις κουβέρτες . Άπλωσα το χέρι και άγγιξα το ζεστό ώμο της . Καμιά αντίδραση. Ξεθάρρεψα . Προχώρησα προς τα κάτω. Έχωσα τα δάχτυλα στο εσώρουχο και χάιδεψα τις απαλές μυοσωτίδες της. Η καταραμένη όμως σκέψη ότι αυτή η περιοχή μπορούσε, πριν από λίγες ώρες, να ήταν το φιλόξενο καταφύγιο για κάποιον άλλο μουστερή , μάρανε αμέσως την επιθυμία μου. Με κομμένα τα φτερά τράβηξα το χέρι μου και γύρισα απ’ το άλλο πλευρό .