Αγαπάνε τη χώρα τους, αγαπάνε το σοσιαλισμό, αγαπάνε τον αγώνα...
«Η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσουμε να κάνουμε πεντάλ, θα πέσουμε» (Φιντέλ Κάστρο)
Eίναι πολύ λογικό τις προηγούμενες μέρες να πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας στα όσα συμβαίνουν στην Κούβα. Η συγκεκριμένη χώρα δεν είναι μία τυχαία υπόθεση. Αντιθέτως, εδώ και πολλές δεκαετίες αποτελεί ένα από τα πιο έντονα «μαρκαρισμένα» σημεία του πλανήτη. Οι σημειολογίες που υπάρχουν είναι ευδιακρίτως αρκετές και έχουν ρίζες βαθιές μέσα στο χρόνο. Όσες, για παράδειγμα, σηματοδοτεί η ύπαρξη ενός σοσιαλιστικού κράτους στο υπογάστριο των ΗΠΑ... Φυσικά, σχεδόν όλοι γνωρίζουν πολύ καλά πως υποβόσκει μία αέναη διαπάλη που μπορεί να κορυφώνεται με διαδικασίες όπως αυτές που λαμβάνουν χώρα στο σήμερα, αλλά σε ανύποπτο χρόνο καλλιεργούνται και προετοιμάζονται (με την αρωγή διάφορων ετερόκλητων σημείων αναφοράς...) για τα πιο σημαντικά χωροχρονικά σημεία τριβής-τομής.
Οι ΗΠΑ δεν αρκούνται στη συνύπαρξη με μία μικρή νησίδα που διέπεται από διαφορετικές από τις δικές τους λογικές. Η Κούβα δεν είναι μία απειλή για αυτές, αφού το βασικό της μέλημα είναι να επιβιώσει. Να μπορέσει, δηλαδή, να σταθεροποιήσει σε μάκρος χρόνου τις κοινωνικές της λειτουργικότητες, έτσι ώστε να μειώνονται ολοένα και περισσότερο οι καλοπροαίρετοι διαφωνούντες. Και κυρίως οι διάφοροι δικαίως παραπονούμενοι. Κι όμως... Με βασικά μέσα το πολυετές εμπάργκο (που καταδικάζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών του ΟΗΕ), τον πλάγιο και υπόγειο πόλεμο που διδάσκεται σε παλιά εγχειρίδια ψυχροπολεμικών αντιθέσεων, την ακριβή σε ποσοτικούς όρους πολύμορφη προπαγάνδα, ακόμα και ορισμένους εσωτερικούς «συνεργάτες», τα χτυπήματα που δέχεται στο κορμί της η Κούβα είναι διαρκή, διαχρονικά και πολλαπλά. Το γεγονός πως αντέχει τόσα χρόνια αποτελεί ένα πέραν του δέοντος αξιοπρόσεκτο ιστορικό παράδειγμα, αλλά και μία έμπρακτη απόδειξη του σθένους που διακατέχει τους ανθρώπους που από οποιοδήποτε μετερίζι ο καθένας παλεύουν για οτιδήποτε το καλύτερο μπορεί να προκύψει. Αγαπάνε τη χώρα τους, αγαπάνε το σοσιαλισμό, αγαπάνε τον αγώνα... Για αυτό και ακόμα είναι εδώ.
Οι ΗΠΑ είναι ξεκάθαρο πως πιέζουν τα πράγματα για να καταλυθεί το σοσιαλιστικό καθεστώς. Να διογκωθούν τα προβλήματα, να μειωθούν οι λύσεις, να καμφθεί το φρόνημα. Να γίνουν βίαια και απότομα βήματα προς την οικονομία της αγοράς και τη φιλελευθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Φαίνεται πως είναι ζήτημα τιμής για το αμερικανικό κράτος να αλλάξει «χρώμα» η κουβανική επικράτεια. Τα «κακά παραδείγματα» πρέπει να εκλείπουν, ειδικά όταν έχουν το θράσος να αναπτύσσονται τόσο κοντά στα εδάφη της συγκεκριμένης παγκόσμιας δύναμης...
Σε τέτοιες συνθήκες κάθε προοδευτικός-ριζοσπάστης άνθρωπος θα πρέπει να συνειδητοποιήσει δύο βασικά πράγματα. Το ένα είναι πως η Κούβα αποτελεί ζήτημα τιμής και για όσους ανθρώπους επιμένουν να ψάχνονται και να θέλουν στις δύσκολες μέρες μας κάτι διαφορετικό από τον αστικοδημοκρατικό καπιταλισμό. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως τέτοια εγχειρήματα είναι εντελώς άμεμπτα ή πως πετυχαίνουν σε όλους τους στόχους τους. Τα όποια τρωτά υπάρχουν, επηρεάζουν συνειδήσεις και καταστάσεις. Αυτά, άλλωστε, προσπαθούν οι αντίπαλοι να τα μετατρέψουν σε δούρειους ίππους...
Τα προβλήματα δεν πρέπει να κρύβονται. Αλλά, να αναδεικνύονται με παρρησία και με γνώμονα τη μελλοντική ενίσχυση του σοσιαλιστικού συστήματος. Με περισσότερη ιδιωτική πρωτοβουλία; Με πολυκομματισμό; Να μας συγχωρέσουν διάφοροι, αλλά αυτές τις απαντήσεις θα τις δώσει ο ίδιος ο κουβανικός λαός, οι ανάγκες του και τα βασικά θεωρητικά κιτάπια του σύγχρονου σοσιαλιστικού προτσές... Οι εμπειρίες είναι πολλές, η γνώση πολύ μεγάλη, έτσι ώστε στο μέλλον να αποφεύγονται πιο εύκολα διάφορες παγίδες και να είναι πιο εφικτές ουσιώδεις προοδευτικές κατακτήσεις. Περισσότερες από όσες λαμβάνουν χώρα σήμερα... Όμως, το προοδευτικό δεν μπορεί να πατάει τη γραμμή διαχωρισμού των βασικών αριστερών αρχών με αυτές που τις εχθρεύονται, γιατί τότε κινδυνεύει -να το πούμε με μπασκετικούς όρους- να βγει άουτ ο ίδιος ο σοσιαλισμός...
Ο κουβανικός λαός και η ηγεσία του οφείλουν συστηματικά να προσδιορίσουν τα επίπεδα των αλλαγών που χρειάζονται για να αποφευχθεί το όποιο τέλμα. Να προσδιοριστούν τα όρια της ατομικής πρωτοβουλίας μέχρι εκεί που δεν θα μπαίνουν νάρκες στα θεμέλια του συνολικού οικοδομήματος. Να αναζητηθούν συμμαχίες και καθοριστικές υποστηρίξεις από το διεθνές προοδευτικό μπλοκ, που ενισχύει ολοένα και περισσότερο στους καιρούς μας τη θέση του... Το βιοτικό επίπεδο θα πρέπει να σμιλεύεται από πλουραλισμό τάσεων και ατομικών στόχων που θα αυξάνουν την ευχαρίστηση, αλλά θα εμποδίζουν την ευαρέσκεια, τη διαφθορά, την απληστία και οτιδήποτε αντιστρατεύεται το συλλογικό καλό. Με διατήρηση των βασικών κεκτημένων, όπως π.χ. στον κρίσιμο τομέα της υγείας...
Το έργο αυτό δεν είναι εύκολο. Απαιτεί καθαρότητα, τόλμη, και ελεγχόμενη ανεκτικότητα. Μα, πάνω από όλα; Διαλεκτική. Για να βρεθεί το σημείο ισορροπίας ίσως χρειαστούν αρκετά χρόνια, ίσως περισσότερα από αυτά που «επιτρέπει» η κλεψύδρα των άτεγκτων ενεστωτικών αναγκαιοτήτων. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι μία υπόθεση μεταξύ συντρόφων και όχι πρόσφορο έδαφος για επιβουλές και επιβολές από τους «γνωστούς άγνωστους» του επιτηδευμένου «φιλελεύθερου εκδημοκρατισμού»....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου