Οι συμ­φω­νί­ες φέρ­νουν την ει­ρή­νη ανά­με­σα στα κρά­τη, 43 χρό­νια ει­ρή­νης και φι­λί­ας ενώ­νουν Αί­γυ­πτο και Ισ­ρα­ήλ.
(Camp David Accords, 1978)

Το αί­μα όμως νε­ρό δε γί­νε­ται, εί­ναι πράγ­μα­τα αν­θρώ­πι­να οι κρί­σεις και τα πά­θη, και τα παι­διά πρέ­πει να τα μα­θαί­νου­νε από μι­κρά να ξε­χω­ρί­ζου­νε τον κα­λό απ’ τον κα­κό. (2021, μέ­σα Μα­ΐ­ου)


«Πά­νω από πε­νή­ντα παι­διά πε­θά­να­νε
απ’ τους βομ­βαρ­δι­σμούς του Ισ­ρα­ήλ στη Γά­ζα»·
ση­κώ­νω το βλέμ­μα από το κι­νη­τό
και πα­ρα­κο­λου­θώ το μά­θη­μα:
Όμορ­φος νε­α­ρός μπα­μπάς
—κά­γκου­ρας κου­στου­μά­τος—
κα­πνί­ζει δί­πλα στο νε­ρό,
δι­δά­σκει κο­λύ­μπι, με άνε­ση και χά­ρη,
στο φο­βι­σμέ­νο του βλα­στά­ρι.
Εξα­ντλη­μέ­νος ο μι­κρός
(έχει κά­νει ήδη τέσ­σε­ρις-πέ­ντε φο­ρές μπρος-πί­σω την πι­σί­να)
γρα­πώ­νε­ται απελ­πι­σμέ­να από
το χεί­λος των τοι­χω­μά­των.
Όρ­θιος από πά­νω ο μπα­μπάς
τον φο­βε­ρί­ζει πως, έτσι και δε συ­νε­χί­σει,
τα τρυ­φε­ρά υγρά δά­χτυ­λά του θα πα­τή­σει
με τη σκλη­ρή στε­γνή σό­λα του σκαρ­πι­νιού:
Η σό­λα αρ­χί­ζει να κα­τε­βαί­νει αρ­γά:
Ελ-Για­χου­ντί!
λέ­ει άγρια ο μπα­μπάς,
πριν ακου­μπή­σει όμως στα δά­χτυ­λα,
αρ­χί­ζει να ανε­βαί­νει γορ­γά:
ουά Ελ-Μασ­ρί…
λέ­ει μει­λί­χια ο μπα­μπάς.
Το μά­θη­μα τε­λεί­ω­σε. (Για όλους)

Αρα­βι­κά «Ελ-Για­χου­ντί ουά ελ-Μασ­ρί» ση­μαί­νει «Ο Εβραί­ος και ο Αι­γύ­πτιος». «Πο­λύ θα ήθε­λα να δω πώς γί­νε­ται το μά­θη­μα στο Ισ­ρα­ήλ» θα ήταν ένας εναλ­λα­κτι­κός τί­τλος για το ποί­η­μα αυ­τό.


Από τα Ποι­ή­μα­τα του και­ρού

https://​www.​youtube.​com/​watch?​v=4iq​2VHp​OQy0

Νί­κος Πρα­τσί­νης