ΗΡΩΩΝ ΠΑΘΗ
(α΄)
Διήγημα
Το
παρακάτω κείμενο αποτελεί ακριβές αντίγραφο από την εισήγηση του Μανόλη
Βασιλειάδη στην έκτακτη συνεδρίαση της ΚΟΒΕΠ (Κομματική Οργάνωση Βάσης
Επινοημένων Προσώπων). Η συνεδρίαση έγινε, κάτω από συνθήκες άκρας
μυστικότητας, τα ξημερώματα της 25ης Ιουλίου 2019 , στο σπίτι του Χ.Σ.Μ. κι ενώ αυτός κοιμόταν μακαρίως ύστερα από ένα γερό
τσιμπούσι
με κάτι φίλους του στην ταβέρνα «Τα πουλιά του Βαγγέλη», αλλά διεκόπη
ξαφνικά τη στιγμή που ο συγγραφέας σηκώθηκε για να πάει για κατούρημα.Σύντροφοι και συντρόφισσες! Αποφάσισα να λύσω την κειμενική σιωπή μου . Θα μιλήσω ανοιχτά. Το ποτήρι ξεχείλισε! Δεν πάει άλλο! Κάτι πρέπει να κάνουμε με το σίριαλ κίλερ μας, το συγγραφέα. Η κούτρα του όλο τρελές ιδέες κατεβάζει και είναι μόνιμη εστία μόλυνσης του περιεχομένου που προσδοκούμε να διαβάσει ο κόσμος . Τη μία μέρα μάς γεννάει , την άλλη, χραπ, με μια σπαθιά παίρνει τα κεφάλια μας.
Μόλις γυρίσαμε από την κηδεία τριών αγαπητότατων συντρόφων. Τους θάψαμε στα γρήγορα. Φύγαμε βιαστικά από τον Κάδο Ανακύκλωσης του υπολογιστή του , με την καρδιά στο στόμα από τη θανατίλα που επικρατεί εκεί μέσα. Τόσα ονόματα διηγηματικά, τόσες υπάρξεις μυθιστορηματικές που περιμένουν την οριστική εξαφάνισή τους!
Συγκεντρωθήκαμε εδώ , στην επικράτεια του μυαλού του δολοφόνου τους, για να θρηνήσουμε, όσο κοιμάται, τους μακαρίτες φίλους μας και να αποφασίσουμε για τα περαιτέρω.
Δυστυχισμένοι Συνήρωες!
Δυστυχισμένοι Συνήρωες!
Έχετε συνειδητοποιήσει την τραγική θέση μας, ότι είμαστε
τα ανυπεράσπιστα πλάσματα της φαντασίας ενός ανασφαλούς ατόμου που του αρέσει να πλάθει
εφήμερους ήρωες; Πώς ανέχεστε αυτήν την βασανιστική προσωρινότητα , εξαιτίας της διαρκούς αναβλητικότητάς του ; Εμείς όμως δε θέλουμε την προσωρινότητα, δεν είμαστε υπάλληλοι μερικής απασχόλησης , διεκδικούμε το δικαίωμα της μονιμότητας, που μόνο η έκδοση ενός βιβλίου μάς την εγγυάται.Να το εκδώσει , επιτέλους, για να ησυχάσουμε!
Προτείνω να απευθύνουμε επείγουσα και δραματική έκκληση προς τους
πρωταγωνιστές των βιβλίων όλου του κόσμου. «Κάντε κάτι!», να τους πούμε,
«Ενεργοποιήστε το Avaaz των ιδεών , στείλτε του χιλιάδες Email, εκατομμύρια sms , κατακλύστε το
μυαλό του την ώρα που ξεκοκαλίζει κάποιο βιβλίο .Το βασικό σας αίτημα πρέπει να είναι Κάτω τα χέρια από τους ήρωές σου! Άφησέ τους ήσυχους, μην τους αναστατώνεις με τις συνεχείς ανατροπές σου!
Σύντροφοι εν βιβλιακή ζωή, βραχυκυκλώστε το μυαλό του προς τη σωστή
κατεύθυνση, να πάψει να μας δολοφονεί.Δεν είναι φυσιολογική κειμενική ζωή το δράμα που ζούμε.Σήμερα υπάρχουμε , αλλά ποιος μας εγγυάται ότι αύριο θα βρισκόμαστε στα θυμαράκια, δε θα μας γράψει στα αμελέτητά του; Τι του είναι να κάνει ένα απλό κλικ στο delete και μας πετάξει στο έρεβος της ανυπαρξίας, όπως έκανε πρωτύτερα
με τους συντρόφους μας , πριν πέσει ξερός στο κρεβάτι του;Όχι, δεν πάει
άλλο! Πρέπει να απελευθερωθούμε οριστικά από το φόβο του ενδεχόμενου θανάτου μας ».
Φίλες και φίλοι!
Φίλες και φίλοι!
Από την πρώτη στιγμή που μας συνέλαβε η εξημμένη φαντασία του τύπου αυτού, είναι φως φανάρι πως δε μας αγάπησε πραγματικά. Ο άνθρωπος είναι ψυχαναγκαστικός τελειομανής, ένας από τους χιλιάδες επίδοξους συγγραφείς που μπερδεύουν τα μπούτια τους, τρώνε τις σάρκες τους άνευ λόγου και αιτίας . Εξωτερικώς άψογοι, όλο φρου φρου και αρώματα. Αν όμως τους καλοπροσέξεις, θα παρατηρήσεις ότι κάτι τους βασανίζει, κάποιο απωθημένο που μόνο οι ψωνισμένοι γραφιάδες έχουνε, κάτι που φωνάζει από μακριά ότι είναι από άλλη πάστα αυτοί, κι όχι της πλέμπας των κοινών συγγραφέων .
Ο γεννήτοράς μας γνωρίζει πολύ καλά την απέχθεια που έχει ο λαουτζίκος για τους διανοούμενους , ιδιαίτερα τους αριστερούς. Διάχυτη, κακά τα ψέματα, είναι η αντίληψη πως πρόκειται για προβληματικά άτομα, που αντί να κυνηγούν το μεροκάματο κλέβοντας και σκοτώνοντας , όπως κάνουν οι περισσότεροι καλοί χριστιανοί , αυτοί «μελετούν» με τις ώρες ακατανόητα βιβλία, ακούνε κλασική μουσική, τρώνε την ώρα τους συζητώντας βλακώδη θέματα και θάβουν τις πατριωτικές ηγεσίες του τόπου , τους πραγματικούς Έλληνες, την εκκλησία, με μεγάλα φτυάρια . Πιο πολύ απ' όλους τούς έχουν στην μπούκα του κανονιού οι ευυπόληπτοι μικροαστοί . Απ’ αυτούς, λένε , επηρεάζονται αρνητικά τα παιδάκια τους, γίνονται Ρουβίκωνες , άθεοι και τρομοκράτες . Τους παίρνουν τα μυαλά με τις χαζομάρες που γράφουν. Κι ενώ οι νοικοκυραίοι μας τα τρέφουν και τα χαρτζιλικώνουν , για να πηγαίνουν στη σχολή όπου υποτίθεται σπουδάζουν, τα παλιόπαιδα, για ευχαριστώ, ρίχνουν βόμβες μολότοφ στους αστυνομικούς ψάλλοντας τον εθνικό τους ύμνο γουρούνια, μπάτσοι, δολοφόνοι!
Αυτά βλέπει ο δικός μας κι είναι όλο αναστολές. Πώς να αντιπαλέψει με
τη γενική εντύπωση που επικρατεί ότι όλοι οι διανοούμενοι είναι αλαζόνες και
βρομιάρηδες, έχουν μια πόζα που σου τη δίνει κατακούτελα, όσες
φορές απευθύνουν το λόγο στους κοινούς θνητούς , τους αμόρφωτους
πληβείους, τους κοιτούν με τόση αηδία , που δίνουν την εντύπωση ότι
μόλις κρατιούνται να μην τους ανοίξουν το κεφάλι , να μην κάνουν εμετό
μπροστά στα πόδια τους; Αυτή η προκατάληψη ενισχύεται επιπρόσθετα από το θλιβερό γεγονός ότι πολλοί από τους διανοούμενους γλείφουν με το αζημίωτο κάθε φορέα του Συστήματος, γίνονται σύμβουλοι πρωθυπουργών, και εμπόρων, μισθώνουν την πένα τους στους μιντιάρχες , λιβανίζουν μαφιόζους και ναρκέμπορους, αναλαμβάνοντας τη συστηματική κατασυκοφάντηση των αντιπάλων τους για την προώθηση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων τους .
Θα μου πείτε: Πρόεδρε, όλοι κρύβουμε έναν άλλο εαυτό κάτω από το αυτόν που δείχνουμε μας κι αυτός μάλλον είναι ο πιο ωραίος. Σωστά! Δεν αντιλέγω. Σας ερωτώ όμως με τη σειρά μου: Πώς να αντιμετωπίσει ο συγγραφέας μας την κυρίαρχη αντίληψη ότι οι άνθρωποι του πνεύματος βασανίζουν τους πάντες και με τους δύο εαυτούς τους;Γιατί ό,τι κι αν κάνουν οι ταλαίπωροι, παρεξηγείται. Όταν σωπαίνουν, είναι φιγουρατζήδες, όταν μιλούν, είναι χολερικοί επιδειξίες!.. Προπάντων ενοχλεί το βλέμμα τους, το οποίο , κατά τους επικριτές τους, είναι μόνιμα χαμένο σε έναν υπεραισθητό κόσμο, γεμάτο οπτασίες και ουσίες, που οι μικροαστοί είναι αδύνατο να αντιληφθούν.
Για τους παραπάνω λόγους, πρέπει να δράσουμε άμεσα. Οφείλουμε εμείς , τα πλάσματα της φαντασίας του, να ενισχύσουμε στο συγγραφέα μας το αίσθημα αυτοεκτίμησης μέσα του, έτσι ώστε να πάψει να ενδιαφέρεται για όσα προσάπτει ο κόσμος στους ομότεχνούς του. Αυτός είναι ο στόχος μας, αν θέλουμε να επιβιώσουμε κι εμείς. Να του πούμε: στο διάβολο η κοινή γνώμη! Δεν είναι όλοι συγγραφείς άχρηστα υποκείμενα ούτε υποκριτές και ψυχανώμαλοι, ορισμένοι μόνο απ’ αυτούς είναι κολλητάρια της μπουρζουαζίας και καρφώνουν στιλέτα ο ένας στην πλάτη του άλλου… Ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι , απλοί και ταπεινοί όπως οι άλλοι, μόνο που, αντί να σκοτώνουν την ώρα τους παίζοντας μπιρίμπα ή ταβλάκι δίπλα στην μπουκάλα με το ουισκάκι, αυτοί προτιμούν να τη δολοφονούν γράφοντας ό,τι τους κατεβάζει η κούτρα.
Εξάλλου πόσοι από δαύτους που κατηγορούν τους συγγραφείς είναι αναμάρτητοι; Ουδείς! Κι αυτό μπορούμε μόνο εμείς , οι ήρωές του, να το βεβαιώσουμε ευθέως. Γιατί είμαστε εικόνα και μίμησή τους, είμαστε ο εαυτός τους περασμένος στο χαρτί, με γράμματα γραμμένα. Έχουμε τόσα ράμματα για τη γούνα των φυσιολογικών αστών που υποδυόμαστε, που έτσι και ανοίξουμε το στόμα μας , ούτε ο Νιαγάρας δεν τους ξεπλένει. Τι να πούμε για τα αίσχη μας που είναι στην ουσία δικά τους αίσχη; Να μιλήσουμε για τις αλλαξοκωλιές μας, στο όνομα της αγίας μας οικογένειας, και τα καθημερινά οικονομικά μας εγκλήματα ή για την αμορφωσιά και τα εθνικά κόμπλεξ μας, που τα κρύβουμε πίσω από το αγοραίο ελληνικό ήθος του ξέρεις τι Μακεδονομάχος είμαι εγώ; αλλά και τη χυδαία επίδειξη των καταναλωτικών μας αγαθών;
Έχει απαυδήσει ο άνθρωπος με τους μουράτους νεόπλουτους, που από τις κορυφές των 4Χ4 και των υβριδικών βλέπουν τους άλλους σαν κουνούπια . Δεν έχει όμως καταλάβει ο δικός μας ότι μόλις οι γκλαμουράτοι ζοριστούν λιγάκι , τότε σπάει ο τσαμπουκάς τους, εκλιπαρούν γονατιστοί για μία χάρη , γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Λίγες σελίδες παραπάνω χρειαζόμαστε , φίλες και φίλοι, και θα τους δείξουμε. Θα δώσουμε στον κοσμάκη να καταλάβει πόσο άρρωστος είναι ο κόσμος τον οποίο μόνο εμείς τα αντίγραφά του αναπαριστούμε.
Το πρόβλημά μας λοιπόν είναι αυτός. Το είπαμε : ξεκινάει από την παραμορφωτική εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντανάκλαση της εικόνας που έχει η κοινωνία για τους «φευγάτους» γραφομανείς , που επιπλέον έχουν το κουσούρι να είναι και μπατίρηδες, ό έστι μεθερμηνευόμενο και με απλά λόγια τρύπια βρακιά σε χεσμένους πισινούς.
Θέτω ευθέως τα ερωτήματα που κάνει κάθε φυσιολογικός άνθρωπος και πρέπει επομένως να σκεφτεί και ο πλάστης μας : Γιατί δεν κάθονται στ’ αβγά τους όλοι αυτοί οι επικριτές των συγγραφέων; Γιατί δεν ασχολούνται με τα καθημερινά τους, να μερεμετίζουν τα σπιτάκια τους και να γυαλίζουν όλη μέρα το αυτοκινητάκι τους; Η απάντηση είναι πολύ απλή: διότι όσα δε φτάνει η αλεπού με την κομμένη ουρά ,για να συναιρέσουμε τους μύθους, τα κάνει κρεμαστάρια! Και έχουμε δει πολλές αλεπούδες με κομμένη ουρά να κυκλοφορούν ανάμεσα στους ανθρώπους με σάρκα και οστά …
Πρέπει λοιπόν να διαμαρτυρηθούμε με όλες τις δυνάμεις που μας έχουν απομείνει.Να κάμψουμε τις αμφιβολίες που τον βασανίζουν, να του αλλάξουμε, σε τελική ανάλυση, τα μυαλά.
Απαιτείται όμως η μέγιστη προσοχή! Με τη διαμαρτυρία μας δεν πρέπει να
νομίσει ότι τα βάζουμε με έναν άνθρωπο που τον απασχολούν ακόμα όσα
τρελά συμβαίνουν γύρω του. Στόχος μας είναι η εμψύχωσή του , να τον
παρακαλέσουμε δηλαδή να συνεχίσει αταλάντευτος το έργο του. Όπως κάνουν
τόσοι και τόσοι συγγραφείς που καταγράφουν την αγγελική όψη της πραγματικότητας. Ανοίγεις, για παράδειγμα, κύριε , ένα
βιβλίο σήμερα και πέφτουν στο μπουγέλο πολτός όλα τα καλά του
επίγειου Παραδείσου μας: ναρκωτικά, πορνεία, κλοπές και σκοτωμοί σαδιστικοί…
Όποια σελίδα κι αν σηκώσεις , θα δεις ένα καλάσνικοφ από κάτω.Σκέτο Νέτφλιξ. Κάνε και συ το ίδιο, μπορείς! Κινδυνεύοντες σύντροφοι ήρωες, ακούστε καλά:
Επέστη ο χρόνος να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον πλάστη και δημιουργό μας. Να του μιλήσουμε για τα πάθη , τις αγωνίες και τους φόβους μας. Να του ζητήσουμε να μας συμπεριφέρεται καλύτερα και να μη μας στήνει κάθε τόσο στον τοίχο για εκτέλεση. Καλά κάνει και ακούει προσεχτικά τις παρατηρήσεις της γυναίκας του ή κανενός ειδήμονα φίλου του, αυτός ο τύπος μ’ αρέσει, εκείνος δεν είναι πειστικός, αυτή η σκηνή είναι πολύ αδύνατη…Αλλά δεν πρέπει να επηρεάζεται τόσο εύκολα από τις απόψεις τους, δεν πρέπει να σηκώνει τόσο αβασάνιστα το εξάσφαιρό του και να καθαρίζει όποιον ήρωα δε γουστάρουν οι άλλοι. Όπως εχθές, που, στα καλά καθούμενα, έφαγε τον Κώστα, τον μπουγατσατζή και τη Ρούλα την κομμώτρια. Την ώρα που έβλεπε με τη γυναίκα του μια ταινία στο σαλόνι, δίνει έναν πήδο , ο ψυχωτικός, και ορμάει στον υπολογιστή. Τους εξαφάνισε εν ψυχρώ, με ένα απλό delete! Έστειλε ο μπαγάσας στο πυρ το εξώτερο τρία παιδιά του! Έτσι απλά, με μια αστραπιαία κίνηση κλάσματος δευτερολέπτου! Προς τι όλο αυτό το αίμα των αθώων συντρόφων μας; θα του πούμε. Επειδή, παρακαλώ, ο γιος σου απεφάνθη "Πατέρα δε μ’ αρέσουν, δεν είναι πολύ φυσικοί";
Θυμάστε τι έγινε προχθές στην κουζίνα του, την ώρα που έψηνε το βαρύ γλυκό του; Ξαφνικά κάνει μια, παρατάει το μπρίκι στο αναμμένο μάτι και φραπ , βουτάει απ’ το λαιμό τον δύσμοιρο συναγωνιστή Μπάμπη.
« Σαν πολύ ευγενικός είσαι με το δικηγόρο Λεμονίδη, παλικάρι μου! Τι έχεις να πεις; Απολογήσου! »
« Εγώ ευγενικός , αφεντικό; Εγώ που αποκάλεσα αρχίδι και χασοδίκη το λαμόγιο που επινόησες;»
« Ναι, δε λέω… , αλλά εγώ αλλιώς σε είχα φανταστεί. Πώς να στο πω, ρε παιδάκι μου, σε ήθελα πιο μπρουτάλ, πιο μάτσο.Έπαιξα με σένα και έχασα! Θα σε αντικαταστήσω με τον Μίλτο.»
« Όχι! Προς θεού , αφεντικό, μην σκοτώνεις τον Μπάμπη σου, το πλάσμα που έπλασε η φαντασία σου με τόση έμπνευση κι αγάπη!Έλεος !»
« Άσε τις μαλαγανιές , Χαράλαμπε ! Πρέπει να καταλάβεις ότι στο γράψιμο δε χωράνε φτηνοί συναισθηματισμοί. Μπορεί να σ’ αγάπησα κάποτε , αλλά τώρα σε μισώ και θα σε καθαρίσω δίχως τύψεις ! Θα γίνεις ένα από τα αμέτρητα θύματα που έπαιξαν και έχασαν στη φαντασία μου. Ετοιμάσου να σε πάρει ο διάβολος...»
« Όχι, στάσου! Άκουσέ με, για λίγο. Μην υπερβάλλεις , αφεντικό, ακολούθησε τον κανόνα μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα και δε θα χάσεις, στο υπόσχομαι. »
Αυτή η φράση μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα ήταν που έσωσε το φίλο μας , ποιος ξέρει το γιατί, όσα όμως ανέφερα , αγαπητοί μου, καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει πιο ανακόλουθο πλάσμα από τον τελειομανή συγγραφέα . Η έλλειψη μπέσας είναι το σήμα κατατεθέν του. Θυμάστε; Ο Δημιουργός μας και Θεός μας είχε κάνει μια συμφωνία με μένα προ καιρού. Έδωσε το λόγο του και δεν τον κράτησε . Πώς να εμπιστευτούμε επομένως έναν κυκλοθυμικό Θεό που το μυαλό του είναι φτερό στον άνεμο; Γι’ αυτό πρέπει να δράσουμε πάραυτα. Να συνασπιστούμε. Η ισχύς εν τη ενώσει, λέει το ρητό. Πολύ σωστά! Αν δούμε ότι με τα επιχειρήματα και τα παρακάλια μας δε βγάζουμε άκρη, τότε να εφαρμόσουμε το σύστημα η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Θα του κάνουμε τη ζωή δύσκολη. Θα τον απειλήσουμε με Αλτσχάιμερ.Θα μπούμε και θα βγούμε στο μυαλό του τόσες φορές και με τόσους τρόπους , που στο τέλος θα απορυθμιστεί.Πρώτα θα τον πιάσουν μυστηριώδεις πονοκέφαλοι, κάτι ημικρανίες ανεξήγητες, δε θα κοιμάται μακαρίως όπως κάνει τώρα, θα μαυρίσει το μάτι του από την αϋπνία , θα σπάσουν τα νεύρα του και θ΄αρχίσει να τα βάζει με τη γυναίκα του. Στο τέλος ή θα απογοητευτεί και θα σταματήσει να γράφει ή θα συμβιβαστεί και θα ψάξει για κανέναν εκδότη να του δώσει το χειρόγραφο να ησυχάσουμε κι εμείς .
Σταματώ την εισήγησή μου εδώ γιατί τον βλέπω έτοιμο να ξυπνήσει για κατούρημα . Θα τα πούμε σε λίγη ώρα, όταν ξανακοιμηθεί...
Gerontakos, 2/12/2019
