Ογκανισμοί (2)

 

 

ΑΗΔΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΣ

Ο κυρ όνος μία μέρα

βουτημένος μες στη σκόνη

πάγει, βρίσκει το αηδόνι

και καλά το ερωτά.

-Δε μου λες, παρακαλώ σε,

ένα στρογγυλό λογάκι,

γιατί ο κόσμος, διαβολάκι,

από με σε προτιμά;

Δεν είν΄άδικο κι οι δύο,

ενώ ψάλλομεν εξίσου,

την φωνήν πλην την δική σου

να νομίζουν πιο γλυκιά;

Και ενώ , ας μην το κρύψω,

μη σου κακοφαίνετ΄ όμως,

η δική μου είν΄συντόμως

κάπως πλέον τεχνικιά.

Όταν συ στα δάση ψάλλεις,

μαγευμένοι όλοι τρέχουν,

στο τραγούδι σου προσέχουν,

το θαυμάζουν, τ΄αγαπούν.

Πλην εγώ, κακή μου μοίρα,

άμα βγάλω τη φωνή μου,

κινδυνεύει η ζωή μου, 

με υβρίζουν, με κτυπούν.

Τι αχάριστοι που είναι!

Πλην το αίτιον αν ξεύρεις,

κάμε τρόπον να μου εύρεις

να παινιούμαι και εγώ.

Ω! αυτό αν μου το κάμεις,

αηδονάκι, σου ομνύω

πως το στόμα δεν θα κλείω

διά να σε ευλογώ.

Το ταλαίπωρο τ΄αηδόνι

ξεκαρδίστηκε με τόνον

όταν ήκουσε τον όνον

τέτοιαν χάριν να ζητά.

-Ε, κυρ όνε μου, τον λέγει,

μάθε ότι η φωνή σου

και η τέχνη η δική σου

θέλει ανάλογα αυτιά.

Λέων Δ. Τανταλίδης, (Περιοδικό) Χρυσαλλίς,

Αρ. 30 (1864)