Gwendolyn B. Bennett
Epitaph
When I am dead, carve this upon my stone:
Here lies a woman, fit root for flower and tree,
Whose living flesh, now mouldering round the bone,
Wants nothing more than this for immortality,
That in her heart, where love so long unfruited lay
A seed for grass or weed shall grow,
And push to light and air its heedless way;
That she who lies here dead may know
Through all the putrid marrow of her bones
The searing pangs of birth,
While none may know the pains nor hear the groans
Of she who lived with barrenness upon the earth.
Ταφική επιγραφή
Όταν πεθάνω, χαράξτε ετούτο στον τάφο μου:
Εδώ βρίσκεται μια γυναίκα, ρίζα ικανή για λουλούδια και δέντρα,
Η ζωντανή σάρκα της οποίας, τώρα σαπίζει γύρω απ’ τα κόκαλα,
Που δε θέλει τίποτα παραπάνω από αθανασία,
Ότι στην καρδιά της, όπου η αγάπη για πολύ καιρό κείτονταν άκαρπη
Ένας σπόρος για γρασίδι ή ζιζάνια θα φυτρώσει,
Και θα σπρώξει στο φως και τον αέρα τον απρόσεκτο δρόμο του
Ότι αυτή που είναι εδώ πεθαμένη μπορεί να ξέρει
Μέσα απ’ το σάπιο μεδούλι των οστών της
Τον σουβλερό πόνο της γέννας
Ενώ κανένας δε γνωρίζει τους πόνους ούτε ακούει τα βογγητά
Από εκείνη που έζησε με ακαρπία πάνω στον κόσμο.
Απόδοση: Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη
Πηγή: presspublica.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου