Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2008

Ιερές κοτσάνες


" Ο άνθρωπος που ομολογεί έκανα ένα έγκλημα
και μετά κάνει απόπειρα (αυτοκτονίας)
θέλει άλλη προσέγγιση.Είχε μετάνοια αυτός
ο άνθρωπος ( δηλ. ο Ζαχόπουλος).
Ο Θεός δεν τον άφησε."
Άνθιμος, Μητροπολίτης Θεσ/νίκης

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΑΣ


Αυτός είναι ο Θεός του Άνθιμου. Τόσο διαστροφικά παίζει
το ρόλο του ως ποιμένα , αυτήν την απίθανη στάση κρατάει
απέναντι στους θνητούς.
Δίβουλος και εκλεκτικός στις προτιμήσεις του,
άλλοτε ελεήμων και συγγνωμονικός και άλλοτε μνησίκακος τιμωρός.
Άλλοτε είναι σαδιστής προς τους υπηρέτες του, αφού τους
τους βασανίζει με επάρατες αρρώστιες, και άλλοτε
κουβαρντάς σε πολυετίες και μπερεκέτια προς διαστροφικά
άτομα και εγκληματίες ολκής.
Κάποιους "εγκληματίες" που αυτοχειριάζονται
από τύψεις τούς αφήνει να πεθάνουν και άλλους τούς σώζει.
Γιατί μη μου πείτε ότι όλοι οι μετανοημένοι αυτόχειρες
τη γλιτώνουν λόγω... μετανοίας.
Φανταστείτε τον άνθρωπο αυτόν που
πετάει αυτές τις απίστευτες κοτσάνες
να είναι μεθαύριο ο προκαθήμενος της
ελλαδικής εκκλησίας.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ο αγαθός αυτός τύπος
και το συνάφι των ομοίων του, αλλά και όλοι
αυτοί που συνωθούνται κάθε Κυριακή και τους
ακούνε κεχηνότες να λένε αυτές τις μπούρδες
και νομίζουν ότι τους μιλάνε οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Αλλά Βασίλειοι και Γρηγόριοι μια φορά εμφανίζονται στην Ιστορία.

Χριστέ μου, πόσο χαμηλά έχει πέσει
η πνευματικότητα των ταγών της σημερινής εκκλησίας σου
αλλά και πόσο έχει αυξηθεί η ευήθεια των πιστών σου!
Ο Πατήρ σου ας βάλει , σε παρακαλώ το χέρι του, γιατί δε μας βλέπω καλά.






2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Γεροντάκο, πόσο δίκιο έχεις στα όσα γράφεις για τις "ιερές κοτσάνες" του "παπαδαριού". Που πέρασαν απαρατήρητες από τα διαπλακόμενα και αποβλακωτικά ΜΜΕ.
Που όμως, σήμερα και με αφορμή τη κρίσιμη κατάσταση του Αρχιεπισκόπου , θυμήθηκαν (NET) τη ιερότητα και χρησιμότητα της δωρεάς οργάνων. Δωρεάς , που αν δεν κάνω λάθος, η εκκλησία με νύχια και με δόντια πολεμάει και καταδικάζει. Τι υποκρισία θεέ μου;

Sting είπε...

Οι ταγοί μας είναι αντανάκλαση των προσδοκιών μας.
Όσο πιο χαμηλές είναι οι απαιτήσεις μας , τόσο χαμηλότερα είναι και τα κριτήρια που θέτουμε για τους πάσης φύσεως ηγέτες μας.
Άνθιμοι, Παπαγεωργόπουλοι, Ψωμιάδηδες και τόσοι άλλοι ανεπαρκέστατοι "ηγήτορες" δε βγαίνουν και δε συντηρούνται από ανθρώπους με υψηλές προσδοκίες και σοβαρά οράματα για τη ζωή τους.