Μια σιωπή που είχε πολλά να πει
Την ημέρα που η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Αριστεράς είχε την «επίσημη πρώτη» της στο Σεράφειο, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, από την Ιταλία, σύμφωνα με την οποία «η πολυδιάσπαση και ο πολυκερματισμός των προοδευτικών δυνάμεων ανοίγουν τον δρόμο για την εδραίωση των συντηρητικών δυνάμεων στη διακυβέρνηση»1.
[...............................................]Σιωπηρή επιλογή πλευράς
Όταν ο Στ. Κασσελάκης διαλαλούσε ότι τον «φύτεψε» ο Τσίπρας, τη σιωπή του ίδιου ήταν σαφές ποιος την αξιοποιούσε. Όταν οι συκοφαντίες για τις τηλε-επιστολές, που ζητούσαν δήθεν την άμεση παραίτηση του Τσίπρα, έδιναν και έπαιρναν σε βάρος των υποψηφίων για την προεδρία και οι ευθείες βολές ιδίως κατά της Έφης Αχτσιόγλου μεταδίδονταν χωρίς καμιά αντίσταση, η σιωπή του σε βάρος της δούλευε. Όταν οι πολιτικές τοποθετήσεις του νέου προέδρου υπερέβαιναν κάθε εσκαμμένο, κάθε έννοια αριστερού πλαισίου, η σιωπή διευκόλυνε την υπέρβαση και του επόμενου εσκαμμένου. Όταν στην απερίγραπτη εκείνη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής, που κατέληξε στην αποχώρηση 47 μελών της, έγινε πασιφανής η απειλή διάλυσης, η σιωπή σήμαινε ανοχή των νέων ηθών και αποδοχή του ενδεχόμενου κινδύνου. Και η καθυστερημένη κινητοποίηση του πρώην προέδρου με αλλεπάλληλες συναντήσεις, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, με στόχο την αποτροπή άλλων αποχωρήσεων, θα μπορούσε να ερμηνευτεί τουλάχιστον ως αποδοχή της απώλειας των πρώτων –κατά Κασσελάκη– «βαριδίων». Κι όταν αυτή η κινητοποίηση δεν απέδωσε, δεν ήταν δυνατόν να αποδώσει, η σιωπηρή αποδοχή των τετελεσμένων ερμηνευόταν ως ανοχή της σκοταδιστικής εκδοχής του περιβάλλοντος Κασσελάκη για την ενότητα, που επιτυγχάνεται με την «αποπαρασίτωση».
Κοινός τόπος και άτοπο
Μακριά από εμάς η υποψία πρόθεσης να φιλοτεχνήσουμε το προφίλ ενός κακού δαίμονα, που ευθύνεται για κάθε κακοδαιμονία της καθ’ ημάς Αριστεράς. Ιδίως από όσους έχουμε πιει νερό κατά καιρούς στο όνομά του. Έχουμε απλώς χρέος να αποπειραθούμε, τουλάχιστον, να ερμηνεύσουμε πολιτικά τη στάση του. Τι είναι εκείνο που οδήγησε στο διαζύγιό του ακόμα κι από ομήλικους ανθρώπους που έδωσαν μαζί δύσκολες μάχες, που τους εμπιστεύτηκε και τον εμπιστεύτηκαν, που ωρίμασαν πολιτικά δίπλα δίπλα, που ανέλαβαν από κοινού με επιτυχία μεγάλες ευθύνες και σοβαρότατους κινδύνους. Τι είναι εκείνο που επιτρέπει τη συμβίωσή του, τώρα, με ορισμένα πρόσωπα που μόνο αρνητικά μπορούν να συνεισφέρουν και στο κύρος του και στην υστεροφημία του.[.........................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου