Σιγά μην κλάψω»
Του Ιωάννη Δαμίγου
anoixtoparathyro.gr
Η συνήθεια της συνήθειας. Σωσμός. Ευτυχώς που συμβαίνει και μας βοηθά να πάμε στα χειρότερα πιο εύκολα. Τί ήταν κι αυτό τις πρώτες ημέρες των δολοφονικών βομβαρδισμών; Τι φρικτές εικόνες είδαμε, παιδιών άψυχων και γυναικών, κάτω, πάνω από ερείπια, ψηλά στον φωτισμένο ουρανό των πυρών, των πυραύλων, των μανιταριών και του απαγορευμένου φωσφόρου;
Πάει, πέρασε, δεν πέρασε αλλά θα περάσει, θα γίνει καθημερινότητα, αν δεν έχει συμβεί ήδη. Τις πρώτες στιγμές ως είθισται, κυριαρχούν τα έντονα συναισθήματα οργής, στην συνέχεια εμφανίζεται η ωμή πραγματικότητα της φρίκης, μετά η θλίψη και τέλος η αποδοχή της. Μετά τις ύπουλες και ανοίκειες επιθέσει σε νοσοκομείο, μια ,δυο και πολλές φορές, σε ανυπεράσπιστα θύματα, μετά από Ναζιστικές θηριωδίες εναντίων κομβόι ασθενοφόρων, αψηφώντας την ενημέρωση ως άξιοι φασίστες, έχουμε αντικρίσει την ασχήμια των τεράτων, χωρίς να έχουν συμβεί ή γνωστοποιηθεί τα αίσχιστα.
Άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων, αυτή την φορά και των νοσηλευτών και των γιατρών, που συνόδευαν το «επιθετικό και απειλητικό» κομβόι, των τραυματισμένων Παλαιστίνιων γυναικόπαιδων. Η τελευταία πρόκληση ανθρώπινων συναισθημάτων, η έσχατη αναγκαία ύπαρξη αλληλεγγύης, αρκείται σε θυμωμένες αναρτήσεις και εξαντλείται σε έωλες μεγαλόστομες εκφράσεις.
«Σιγά μην κλάψω», στέρεψα πια. Σιγά μην αισθανθώ, εξαντλήθηκα πια. Άλλωστε έχω και τα δικά μου, τα πλέον σημαντικά, όπως το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, τους εντόπιους αλλά και εισαγόμενους (οικονομικούς;) ακροδεξιούς, την νομική διαμάχη Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, τον Σασμό, την Μάγισσα, μεταξύ άλλων. Πρέπει να διεισδύσω στα κρυφά μηνύματα των Τζάκρη, Αυγέρη, να αποκρυπτογραφήσω τα γραφόμενα του Πολάκη, τα ισορροπημένα, συμφιλιωτικά λεγόμενα του Τεμπονέρα, τέλος τις οξύμωρες δηλώσεις, εδώ αυτά, εκεί άλλα, του προέδρου Κασσελάκη. Να εξηγήσω την διαμάχη του Μπάμπη του φλού με τον μπασκετμπολίστα, των επαναστατών, Νικήτα και Σαλμά επεξήγηση!
Η στενοχώρια δεν μου επιτρέπει καθαρή κρίση, διασπά την προσοχή μου, σπρώχνει την λογική και έχω τόσα να σκεφτώ, τόσα να αποφασίσω. Αρχίζω και συνέρχομαι, συνηθίζω καθησυχασμένος ηθικά, έπραξα όσα μπορούσα και ξεθύμανα. Και σε πορεία διαμαρτυρίας μετείχα και σημαιάκι της Παλαιστίνης κράτησα και την πολιορκία των περικυκλωμένων παρακολουθώ, αλλά μέχρι εκεί φτάνω.
Σιγά μην κλάψω, είμαι τυχερός, μην προκαλώ και την τύχη μου, με τους εδώ ακροδεξιούς, που ψήφισαν αποχή διπλωματικά και πονηρά. Άλλωστε αυτοί , οι πολλοί που τον ψήφισαν κατ’ επανάληψη, δεν είναι δολοφόνοι παιδιών και γυναικών ε;, απλώς και μόνο δεν συμμετέχουν ηθικά, παρά μόνο υλικά ή όχι; Τα θύματα καταλήγουν καταγεγραμμένα νούμερα, όπως οι άλλοτε δολοφονημένοι Εβραίοι στα Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης, έτσι και τώρα, από την αντίστροφη μεριά των Εβραίων θυτών κατά των Παλαιστινίων, το Ισραήλ πασχίζει λες να ανταποδώσει το άδικο. Με ιδιαίτερη εμμονή στην εξόντωση παιδιών και γυναικών.
Δεν παραδειγματιστήκαμε, ως ανεπίδεκτοι μαθήσεως, δεν γίναμε καλύτεροι ως άνθρωποι, δεν προσπαθήσαμε ούτε για καλύτεροι γονείς. Ίδια και χειρότερα από ποτέ συνεχίζουμε. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην αποφασίσω, σιγά μην πάρω θέση, σιγά μην εκτεθώ σε αναχρονιστικά συναισθήματα συνύπαρξης με αδύναμους, ισχυρός εγώ ανάθεμά με, σε αποχή ελπίδας, σε αποχή ζωής, σε αποδοχή ζωώδους επιβίωσης, από ανάγκη όμως, τώρα ποιας ανάγκης τάχα; Στην επιτήδεια ανάγκη της συνήθειας, της απώλειας.
Σιγά μην κλάψω, αφού οι περισσότεροι αδιάφορα συνεχίζουν, ωσεί παρόντες. Απόντες και παρατηρητές, στο καβούκι του «μακριά από μένα», καλυμμένοι πρόσκαιρα στην «ατυχία» του άλλου. Θαρρώντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου