Η χαμένη αξιοπιστία του Λάκη Λαζόπουλου | Μαρία Δεδούση
Υπήρχε μια εποχή που όλοι βλέπαμε το «Αλ Τσαντίρι» του Λάκη Λαζόπουλου. Hταν η εθνική γκρίνια μας συμπυκνωμένη σε ένα τρίωρο γέλιου και πικρίας. Ο Λαζόπουλος λοιδορούσε όλα όσα πονούσαν τον μέσο Ελληνα και το έκανε πολύ επιτυχημένα, η εκπομπή του έσπαγε ταμεία. Μόνο που ο ίδιος δεν ήταν ο μέσος Ελληνας. Δεν βαριέσαι, όλοι έχουμε αντιφάσεις. Αν ανάμεσα στις ιδέες μας και τη ζωή μας μεσολαβούν και μερικές δεκάδες εκατομμύρια, μικρό το κακό.
Είναι αντίφαση, για παράδειγμα, να αποκαλείς «αριστερό μοιρολόι» τους διαφωνούντες με τον Στέφανο Κασσελάκη, όταν έχεις κάνει καριέρα και εκατομμύρια μοιρολογώντας, έστω και με χιούμορ. Αντίφαση είναι και το να στηρίζεις τον εκλεκτό του Παύλου Πολάκη, όταν τον ίδιο τον έθαβες τρία μέτρα κάτω από χώμα την εποχή που δεν τον είχε διαγράψει τελικά ο Τσίπρας. Αντίφαση είναι και το να θες να κάνεις παρέμβαση στα εσωκομματικά μιας παράταξης που όταν είχε έλθει στην εξουσία δεν σε αντάμειψε για τη στήριξη που της είχες προσφέρει προεκλογικά και οι σχέσεις σας πέρασαν δυσκολίες, για να το πούμε ευγενικά. Α, όχι, αυτό δεν είναι αντίφαση, άλλη λέξη το περιγράφει· πικρία ίσως;
Το κόμμα που προκαλούσε λίγο πριν από τις εκλογές «βαρεμάρα και στασιμότητα» στον Λάκη Λαζόπουλο, διότι ήταν «παιδική χαρά» με έναν «αρχηγό που λέει και ξελέει» (τον Τσίπρα), σήμερα του προκαλεί το ενδιαφέρον και τη διάθεση να ασχοληθεί ξανά με τον καυστικό πολιτικό σχολιασμό, στέλνοντας «στο διάολο» όσους διαφωνούν με τον Κασσελάκη. Τι τον νοιάζει τον Λαζόπουλο ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα διαγραφούν από τον ΣΥΡΙΖΑ; Αφού δεν του άρεσε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει, λέει, να ξαναμαζέψει ο ΣΥΡΙΖΑ το 30% που δεν του ανήκει ακριβώς, αλλά ψάχνει μια φιλόξενη –σχεδόν– αριστερή στέγη.
Δεν τον αφορά πλέον το πιστό 3% του κόμματος και τα «σακίδια του Τσακαλώτου», ούτε η ιδεολογία του πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Παράξενο. Επί χρόνια τη στήριξε με πάθος αυτήν την ιδεολογία, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακριβώς σε αυτό το 3%. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι ο Λαζόπουλος με την εκπομπή του έδωσαν σημαντικό μέρος της δυναμικής που πήρε αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας και οδηγήθηκε στην εξουσία.
Τότε, ήταν παραπάνω από ένθερμος υποστηρικτής αμφοτέρων: ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα εξίσου. Και χάρηκε πάρα πολύ όταν και τα δύο ανέβηκαν στην εξουσία. Δεν υπολόγιζε τότε κάτι που θα έπρεπε με την πείρα του να του είναι προφανές: Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το «Αλ Τσαντίρι» του έπαψε να έχει λόγο ύπαρξης και βούτηξε από το 70% στο 9%.
Το κοινό του Λαζόπουλου ήταν χαρούμενο που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε λόγο πια να παρακολουθεί ατελείωτες γκρίνιες. Κι έπειτα, για ποιον να γκρινιάξεις; Για αυτόν που έκανες τα πάντα για να βγει;
Ο Λαζόπουλος έκλεισε το τηλεοπτικό τσαντίρι του (για να «πάει παρακάτω», όπως είπε αργότερα) και, όπως κάθε άνθρωπος στη θέση του, περίμενε υπομονετικά και ήσυχα τη σειρά του στο ταμείο. Το ταμείο, όμως, δεν ήρθε ποτέ. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον αγνόησε. Ο Τσίπρας το ίδιο. Ο ίδιος συνέχισε να είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ανθρώπους στην Ελλάδα, αλλά τίποτε δεν ήταν όπως πριν. Ο Λαζόπουλος είχε φτιάξει τη δική του παγίδα και είχε πέσει μέσα. Και θύμωσε. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι με τον εαυτό του.
Τι θέλει σήμερα ο Λάκης Λαζόπουλος από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Στέφανο Κασσελάκη και κόπτεται τόσο πολύ να γίνουν «χίλιες διαγραφές»; Να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλος, για να παραφράσουμε έναν πρώην (και ίσως και μέλλοντα) πρόεδρο των ΗΠΑ. Ισως αισθάνεται ότι έχει λαμβάνειν. Ισως αισθάνεται πιο κοντά με τον Στέφανο Κασσελάκη, απ’ ό,τι κατάφερε ποτέ να έρθει με τον Αλέξη Τσίπρα. «Δεν ήμουν φιλικός προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ήμουν φιλικός προς τον Τσίπρα», είχε πει το 2022. Ο Τσίπρας δεν αισθάνθηκε το ίδιο «φιλικός» προς εκείνον, όμως, και πάντως όχι έμπρακτα.
Και κάπως έτσι, μέσα σε μια πενταετία, μετατράπηκε από σχεδόν μεσσιανικό ηγέτη σε έναν ηγέτη «παιδικής χαράς», που λέει και ξελέει. Αγνωστο αν αυτή η τελευταία ατάκα αφορούσε μόνο τη διαγραφή του Παύλου Πολάκη, για την οποία ειπώθηκε, ή ο Λαζόπουλος είχε κι άλλα, παλιότερα πράγματα στο μυαλό του όταν την είπε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, από μια παράταξη που θα έσωζε την Ελλάδα, μετατράπηκε σε ένα 3% αχρήστων που πρέπει επειγόντως να μαζέψει πίσω το 30%, στο πρόσωπο του νέου του λαμπερού ηγέτη.
Ποιον αφορούν όλα αυτά; Κανέναν στην πραγματικότητα. Ο Λαζόπουλος θέλει να επανέλθει με κάποιον τρόπο στην επιδραστικότητα, αλλά τίποτε δεν είναι πια το ίδιο με την εποχή των «Μήτσων» και του «Αλ Τσαντίρι». Ούτε και ο ίδιος. Οι ατάκες του θα παίξουν σε 3-4 sites, εμείς θα γράψουμε ένα κείμενο, ο Κασσελάκης μπορεί να τον φωνάξει να φωτογραφηθούν παρέα, και όλοι θα πάμε παρακάτω.
Με άλλα προβλήματα και άλλες γκρίνιες. Ισως αν ο Λαζόπουλος δεν είχε σταματήσει να κάνει εκπομπή το 2016 και είχε συνεχίσει να εκφράζει το μέσο Ελληνα (έστω κι αν ο ίδιος κυκλοφορούσε με BMW σειρά 7 και έκανε διακοπές με τη Δέσποινα Βανδή και τον Βασίλη Μπισμπίκη στο λαμπερό εξοχικό του στην Πάρο), αν είχε συνεχίσει να βλέπει τα προβλήματα που δεν λύθηκαν και να μιλάει για αυτά, να υπήρχε λόγος να συνεχίσουμε να τον ακούμε με προσοχή.
Εμείς δεν είμαστε εμπαθείς, εξάλλου, ούτε πικρόχολοι. Κάτι που, όπως φαίνεται από όλα τα παραπάνω, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ισχύει και για τον ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου