Πήρα τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια μου

του Νίκου Μωραΐτη

Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το συλλογικό πείσμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων να πάνε κόντρα σε ένα γιγαντιαίο διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και να φέρουν το όνειρο στα πράγματα;

Πληκτρολογώ isyriza.gr. Εγώ, που μου είχα υποσχεθεί ότι ποτέ δε θα γίνω μέλος κανενός κόμματος, για να έχω την ανεξαρτησία μου και να μπορώ να αλλάζω γνώμη για κάτι όποτε θέλω. Όμως στον ΣΥΡΙΖΑ σε οδηγεί, τελικά, η ίδια η ζωή.
Είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα σού λέει «εμένα δε με νοιάζουν οι επετηρίδες, δε με νοιάζουν τα οργανωμένα στελέχη, θέλω ο κόσμος να με πάρει στα χέρια του». Κι αυτό είναι από ελπιδοφόρο έως συγκινητικό.
Άλλωστε, τι ήταν πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το κόμμα που το πήρε ο κόσμος στα χέρια του; Από το 4% τον έφερε στην εξουσία, τον ξαναστήριξε, πεισματικά, τον Σεπτέμβριο του 2015, τον κράτησε όρθιο, επίσης πεισματικά, στην ήττα του περασμένου Ιουλίου.
Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το συλλογικό πείσμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων να πάνε κόντρα στην «προδιαγεγραμμένη πορεία» της χώρας, κόντρα στα ΜΜΕ, κόντρα σε ένα γιγαντιαίο διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και να φέρουν το όνειρο στα πράγματα;
Η διακυβέρνηση της χώρας, επί 4,5 χρόνια δεν ήταν καθόλου ονειρική. Ένα άλμα στο κενό ήταν (γι’ αυτό, κ. Βούτση, κανένας δεν θα ήταν έτοιμος να κυβερνήσει το 2015, κανένας δεν είναι έτοιμος να πέσει στον γκρεμό από πριν, παρά μόνο τη στιγμή που πέφτει). Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε στέρεο έδαφος τελικά, έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια, έκανε 3-4 σημαντικές θεσμικές αλλαγές, έβαλε θετικό πρόσημο στη διακυβέρνηση της χώρας.
Θέλουν να ξεχάσουμε τι παρέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Τη χρεοκοπία. Τον κόσμο που έτρωγε από τα σκουπίδια. Στουρνάρας, Παπακωνσταντίνου και οι όμοιοί τους πάνε και χειροκροτούν σε παρουσιάσεις βιβλίων που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα βασισμένα σε «ανώνυμους αξιωματούχους» των Βρυξελλών. Πάει ο δήμιος να ακούσει ποιος αποκεφάλισε έναν λαό…
Η ίδια η ζωή σε οδηγεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μη αποδοχή του ψέματος. Η ανάγκη να μη γίνεις κομμάτι του δεξιού ρεβανσισμού και της μιντιακής κρεατομηχανής. Η ανάγκη, σε μέρες σκοτεινές -μίσους, κυνισμού, μισαλλοδοξίας- να έχεις ένα δημοκρατικό χέρι να πιαστείς.
Πατάω το κουμπί «εγγραφή».