«Ανοιχτό Βιβλίο»
Επιμέλεια: Μισέλ Φάις
Πρόγευση ξένης λογοτεχνίας.
20 υπό έκδοση τίτλοι
Στο
«Ανοιχτό Βιβλίο» για δύο διαδοχικά Σάββατα (22 και 28 Σεπτεμβρίου), υπό
τον τίτλο «Φθινοπωρινό πεζογραφικό ψηφιδωτό», σχεδιάσαμε και σας
προτείναμε έναν μικρό αναγνωστικό οδηγό από τίτλους της νέας εκδοτικής
χρονιάς, όπου 28 συγγραφείς παρουσίασαν τα υπό έκδοση πεζογραφικά τους
βιβλία.
Σήμερα μεταφερόμαστε στον εύρωστο και δυναμικό χώρο της μεταφρασμένης λογοτεχνίας. Αυτή τη φορά δεκαέξι έμπειροι και ταλαντούχοι μεταφραστές μάς παρουσιάζουν τα βιβλία που μετέφρασαν, πριν αυτά καταλήξουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Είναι γνωστό ότι η μεταφρασμένη λογοτεχνία δεν κρατάει μόνο τη μερίδα του λέοντος στη βιβλιοπαραγωγή μας, ταυτόχρονα διαμορφώνει αναγνωστικές συμπεριφορές αλλά και συγγραφικές συνειδήσεις.
Δεκαέξι μεταφραστές, λοιπόν, που για χρόνια μετεωρίζονται ανάμεσα σε ξένες και οικείες λέξεις, ανάμεσα στη βάσανο του αμετάφραστου και την απόλαυση του μεταφράσιμου, μας συστήνουν είκοσι νέους τίτλους (κάποιοι εξ αυτών μάς συστήνουν από δύο βιβλία ξένης λογοτεχνίας).
Μυθιστορήματα, διηγήματα, αφηγήσεις, πεζογραφία μιας ανοιχτής θεματικής και υφολογικής πολυτροπίας, παλαιότερων, σύγχρονων αλλά και νεότατων συγγραφέων, από διάφορες γλωσσικές και πολιτισμικές επικράτειες, ανατέμνουν, πυκνώνουν, συγκινούν και τέρπουν τον χρόνο μας -εντός και εκτός σελίδας.Μ. ΦΑΪΣ
Της ΤΟΝΙΑΣ ΚΟΒΑΛΕΝΚΟ
Ο χαρακτήρας ορίζει τη μοίρα, σύμφωνα με τον Νοβάλις, και στον «Δήμαρχο του Κάστερμπριτζ» ο Τόμας Χάρντι (1840-1928) χτίζει με τρόπο συγκλονιστικό, σελίδα τη σελίδα, τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που είναι έρμαιο των παθών, του εγωισμού του και μιας ακατάβλητης οργής για τον κόσμο, μα, κυρίως, για τον ίδιο του τον εαυτό.
Το βιβλίο συγκαταλέγεται στα τέσσερα κορυφαία μυθιστορήματα του Βρετανού συγγραφέα και ποιητή (μαζί με τα «Return of the Native», «Τες Ντ’Ιρμπερβίλ» και «Τζουντ ο αφανής») κι όπως είχε ο ίδιος εκμυστηρευτεί σε φιλικό του πρόσωπο, ήταν το μόνο δραματικό του έργο που του έφερνε δάκρυα στα μάτια ενώ το έγραφε.
Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ
Ο κόσμος του, δοσμένος μέσα από όλη τη δραματικότητα των ασυνήθιστων, συχνά περιθωριακών προσωπικοτήτων που επέλεγε ως ήρωές του, πλαισιωμένος από χρώματα και τοπία μεγαλοπρεπή, είναι μυστηριώδης, αλλά και γοητευτικός, τρομακτικός, αλλά και ελκυστικός, σαν όνειρο ιδωμένο από ένα παιδί. Ο Σουλτς φαίνεται πως λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό του από τη σφαίρα ενός Γερμανού αξιωματικού πέτυχε αυτό που πάντα δήλωνε ως στόχο της ζωής του – να «ωριμάσει προς την παιδική ηλικία», προς αυτό που ο ίδιος ονόμαζε «ιδιοφυή εποχή».
Της ΑΡΓΥΡΩΣ ΜΑΝΤΟΓΛΟΥ
Το «Νυχτοδάσος» δημοσιεύτηκε το 1936 από τους Faber and Faber με εισαγωγή του Τ.Σ. Ελιοτ –μια εισαγωγή που όχι μόνο μας προετοιμάζει για την ανάγνωση του βιβλίου, αλλά αποτελεί από μόνη της ένα δοκίμιο για τη μεταβολή του μυθιστορήματος σε τόπο όπου δοκιμάζονται, όπως και στην ποίηση, τα όρια της γλώσσας. Στο ίδιο δοκίμιο καλεί τους αναγνώστες σε εγρήγορση προκειμένου «να εκτιμήσουν απόλυτα… τον ρυθμό που ανυψώνει το θέμα στην υψηλότερη έντασή του».
Στο «Νυχτοδάσος» η Τζούνα Μπαρνς περιγράφει το Παρίσι του Μεσοπολέμου με τις εκκεντρικές προσωπικότητες που είχαν καταφύγει εκεί. Το έργο συνεχίζει να προκαλεί με τις τολμηρές υφολογικές επιλογές, τις περιγραφές των χαρακτήρων, τις πολυσημίες, την αβίαστη συγκίνηση και τα θέματά του: το πάθος, την παρακμή, τον έρωτα, το μίσος, την πλήξη, αλλά και την αδάμαστη φύση που ελλοχεύει μέσα σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα και που κατά κάποιο τρόπο αυτή αποφασίζει για το πώς και ποιους θα αγαπάμε για λίγο ή για μια ζωή.
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ
Οι χαρούμενοι αγώνες με τη γλώσσα, τη γλώσσα της λογοτεχνίας και τη γλώσσα των ιδεών, έχουν δώσει τώρα τη θέση τους σε μια σειρά στοχαστικά διηγήματα όπου, αυτή τη φορά, αντίθετα απ’ ό,τι συνέβαινε στα προηγούμενα (το φανταστικό δεν «τρύπωνε» καν στην πραγματικότητα της μυθοπλασίας, αλλά έμπαινε με την οικειότητα του συγγενούς), η πραγματικότητα είναι αυτή που εισβάλλει στο φανταστικό με όλη τη βιαιότητα των καιρών.
Η συλλογή περιλαμβάνει δύο τουλάχιστον αριστουργήματα της διηγηματογραφικής τέχνης, το ένα απ’ τα οποία, το σκανδαλώδες «Δακτύλιος του Μέμπιους», δεν έκανε δύσκολη μόνο τη ζωή του συγγραφέα του με τις αντιδράσεις που προκάλεσε, αλλά και (δόξα τω θεώ της μετάφρασης) του υπογράφοντος.
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΧΙΝΑ
Και μόνο για τη δημιουργία αυτού του συγκινητικού ήρωα –υποχείριο μιας ανόητης γυναίκας που τον εκμεταλλεύεται και τον περιφρονεί αλλά μονίμως προσκολλημένος στο πάθος του, βασανισμένος από τη σχιζοφρένεια αλλά στα φωτεινά του διαλείμματα διαυγής και ηθικά ακέραιος– ο Πάτρικ Χάμιλτον αξίζει να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στους μάστορες του ψυχολογικού μυθιστορήματος∙ όμως ο τρόπος με τον οποίο συναρτά την κατάπτωση του Μπόουν με τον εφιάλτη του πολέμου που πολιορκεί την Ευρώπη και η μαεστρία με την οποία συνδέει τον ιδιωτικό με τον δημόσιο βίο σε μια προεξαγγελθείσα στιγμή ακραίας βίας, τον καθιστούν κλασικό.
Του ΚΩΣΤΑ ΣΠΑΘΑΡΑΚΗ
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΧΙΝΑ
Κάθε καινούργιο του εγχείρημα είναι μια διαμαρτυρία ενάντια στην πλήξη (πιστός στο dictum του Χένρι Τζέιμς, θεωρεί ότι μοναδική υποχρέωση του μυθιστορήματος είναι να προκαλεί το ενδιαφέρον), μια τολμηρή κατάλυση των θεματικών αυτοπεριορισμών της μυθοπλασίας, ένας στοχασμός γύρω από τη σχέση Ιστορίας, μνήμης, επινόησης και μύθου.
Στο τελευταίο του μυθιστόρημα αναποδογυρίζει τον χρόνο, ειρωνεύεται την Ιστορία, ανασταίνει τον Αλαν Τιούρινγκ αποκαθιστώντας, μέσω μυθοπλασίας, την αδικία που του έκανε η εποχή του και, τοποθετώντας στο επίκεντρο της αφήγησής του ένα ευαίσθητο ανδροειδές, διασαλεύει τα όρια ανθρώπου και μηχανής, για να αναρωτηθεί τι καθορίζει την αίσθηση του εαυτού, πώς διαμορφώνεται η ηθική συνείδηση, πόσο ρευστή είναι, εν τέλει, η ανθρώπινη ιδιότητα.
Της ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΡΕΤΤΟΥ
Το μυθιστόρημα περιστρέφεται γύρω από τους μικρογράφους, τους ζωγράφους που δημιούργησαν την τουρκική τέχνη εικονογράφησης βιβλίων. Ο Ορχάν Παμούκ με μέσο την τέχνη μάς περιγράφει τη θρησκευτική καταπίεση και τις πολιτιστικές αξίες της εποχής. Είναι ταυτόχρονα ιστορία μυστηρίου, αγάπης, αντίδρασης στις δυτικές ιδέες όταν αυτές εισχωρούν στην περιοριστική ισλαμική κοινωνία.
Ο συγγραφέας ερευνά την καλλιτεχνική παράδοση της οθωμανικής αυλής, επιχειρεί με τη γλώσσα σύγχρονου μυθιστορήματος να την εντάξει στη συλλογική μνήμη. Επιλέγει για φόντο, όπως σχεδόν σε όλα τα βιβλία του, την αντιδιαστολή Ανατολής-Δύσης, χρησιμοποιεί και σε αυτό το μυθιστόρημα τεχνικές μετανεωτερικής γραφής, διηγείται την ιστορία στο πρώτο πρόσωπο και με τη φωνή πολλών αφηγητών, ανάμεσα στους οποίους είναι ένας νεκρός, ένα δέντρο, ένας σκύλος.
Της ΛΟΥΙΖΑΣ ΜΙΖΑΝ
Τι εύρημα! Λόγος γοργός, σχεδόν παραληρηματικός, αυτοσαρκαστικός, σοκαριστικός και συνάμα τρυφερός, ανέκδοτα εναλλάσσονται με τραγικά γεγονότα, το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν. Σε μια δίωρη παράσταση παρουσιάζονται μοναδικά το πένθος του Ολοκαυτώματος, τα τεράστια τραύματά του στην ισραηλινή κοινωνία, η δυσκολία προσαρμογής των μεταναστών στο νεοσυσταθέν Κράτος του Ισραήλ, η αραβοϊσραηλινή διένεξη. Ο Νταβίντ Γκρόσμαν ρισκάρει, δεν ακολουθεί έναν «εύκολο» δρόμο, και καταφέρνει να αποσπάσει το τεράστιο ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά και το Διεθνές Βραβείο Μπούκερ (2017).
Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΟΣΚΟΒΟΥ
Ποιος ήταν αυτός ο προλεταριακός ήρωας που έδρασε τη δεκαετία του '30 του εικοστού αιώνα στον ισπανικό εμφύλιο, τι πρέσβευε αυτός ο εμβληματικός ηγέτης του αναρχισμού που πολέμησε με το τάγμα του τον στρατηγό Φράνκο και πέθανε άδοξα, όταν το όπλο του εκπυρσοκρότησε κατά λάθος;
Αυτόν τον ήρωα ανασυνθέτει με ιδιότυπο τρόπο ο χαρισματικότερος ίσως συγγραφέας της μεταπολεμικής Γερμανίας Χανς-Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ στο κλασικό έργο του «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» (1972). Είναι ένα κολάζ ετερόκλητων μαρτυριών, όπου συνυφαίνονται αναμνήσεις, ομιλίες, επιστολές, συνεντεύξεις, αποσπάσματα εφημερίδων, φυλλάδια της εποχής. Ανάμεσά τους παρενείρονται οκτώ θεωρητικές παρεμβάσεις του συγγραφέα για τον ισπανικό αναρχισμό και το υπόβαθρο της εποχής. Μια συρραφή ντοκουμέντων με την πνοή μυθιστορήματος.
Του Γ.Ι. ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗ
Τα διηγήματα στον τόμο «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άντρες» είναι καρπός της κριτικής ματιάς του Γουάλας στο ψυχονευρωτικό τοπίο της Αμερικής στα τέλη του 20ού αιώνα. Με αριστοτεχνικό τρόπο, ο συγγραφέας του «Infinite Jest» και του «Pale King» αποδιαρθρώνει, και εκθέτει, τη λειτουργία των ΜΜΕ και της τηλεόρασης, τις σκληρύνσεις και τις αγκυλώσεις στο οικογενειακό πλαίσιο, τα δεινά της κατάθλιψης και την παράνοια της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Στην καρδιά της βρίσκεται ο σπαρακτικός -αλλά συγχρόνως γεμάτος ένταση, πάθος και χιούμορ- θρήνος του αφηγητή, Χαλ Μοντάνα, για τον πρόωρα χαμένο αδελφό του, τον Αρθουρ, που αρχίζει τη σταδιοδρομία του στη μουσική ως μέλος του κουαρτέτου του τίτλου, για να εξελιχθεί σε διάσημο τραγουδιστή γκόσπελ, προτού καταλήξει νεκρός στο υπόγειο μιας παμπ στο Λονδίνο.
Αγάπη και απώλεια, έρωτας και θάνατος, ανθρώπινη και θεία δικαιοσύνη, Ιστορία και μνήμη, φυλετικές, κοινωνικές και σεξουαλικές διακρίσεις: στο «Κουαρτέτο του Χάρλεμ» ο Μπόλντουιν καταπιάνεται με όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν σταθερά το σύνολο του έργου του, προσφέροντας όχι μόνο ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα, αλλά μια θαρραλέα εξερεύνηση στα ύψη και τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, που θα συνταράξει κάθε ευαίσθητο και ευσυνείδητο αναγνώστη.
Του ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ ΣΟΦΟΥ
Ενα σύμπαν σκηνοθετημένο με λέξεις, χρήση ευθέως και πλάγιου λόγου, ιστορίες που πατούν σε μουσικές νότες, σε συνθέσεις μελωδικές, που περιστρέφονται γύρω από το βιολί -αγαπημένο μουσικό όργανο του μυθιστοριογράφου-, ιστορίες που εκβάλλουν η μία μέσα στην άλλη.
Το συγκεκριμένο βιβλίο (1996) παρουσιάζει τη στρατηγική που θα ακολουθηθεί και στα επόμενα μυθιστορήματα: η οπτική γωνία του αφηγητή αχρηστεύεται μέσα από την εναλλαγή προσώπων, ο αναγνώστης βρίσκεται μπροστά στο λογοτεχνικό σύμπαν και καλείται να το ερμηνεύσει ο ίδιος. Αποτελεί το πιο σκοτεινό και παραληρηματικό από τα τέσσερα μυθιστορήματα με τον άνθρωπο να παραδίδεται στο πάθος και την ευφυΐα του.
Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ
Πρόκειται για ένα βιβλίο μεταμοντέρνο που με την αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης, συχνά αυτοαναφορικής αφήγησης, με τη σύγχρονη θεματολογία του (ο χωρισμός του αφηγητή μέσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση της πρώτης μετασοσιαλιστικής δεκαετίας στη Βουλγαρία), με την αποσπασματικότητα των επεισοδίων και το ανοιχτό τέλος του αποτυπώνει το άφατο της απόγνωσης και της μοναξιάς σε έναν κόσμο που παραπαίει.
Ο προσεκτικός αναγνώστης θα ανακαλύψει όχι μόνο την ευαίσθητη ματιά ενός επικεντρωμένου στη λεπτομέρεια και τη νοσταλγική διάθεση, εκ πεποιθήσεως αφιερωμένου στα μικρά πράγματα συγγραφέα, αλλά και σαφείς συνδέσεις με τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, κυρίως με το έργο του Μισέλ Φουκό. Το δράμα του χωρισμού εναρμονίζεται με την κατάσταση της χώρας και τη ρευστότητα ενός κόσμου στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο αιώνες, σε δύο εποχές.
Της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ
Εξερευνώντας το φυσικό της σπίτι όσο καλύτερα και βαθύτερα μπορεί, ώς «εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες», προσπαθεί να ερμηνεύσει το μεγαλύτερο μυστήριο: την ανθρώπινη συμπεριφορά. Πράγματι, η επαφή της με τους άλλους ανθρώπους θα την οδηγήσει σε μια πάλη για την ίδια της τη ζωή, όταν θα κατηγορηθεί για φόνο.
Το βιβλίο της Ντέλια Οουενς έχει την αγωνία ενός καλού θρίλερ, τη σπαρακτική σοφία ενός έξοχου μυθιστορήματος ενηλικίωσης και την ομορφιά του ταξιδιού σε έναν κόσμο γεμάτο ομορφιά και μαζί σκληρότητα. Κι όλα αυτά, σε μια αφήγηση που δεν χάνει ούτε στιγμή την κινηματογραφική της ζωντάνια και φυσικότητα.
Του ΑΡΗ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ
Ηρωάς του είναι ένας συγγραφέας που μοχθεί να γράψει μια τηλεοπτική σειρά, που παίρνει χάπια για τη φαλάκρα –με αποτέλεσμα να κατακρημνισθεί η τεστοστερόνη του-, που δεν παραλείπει ποτέ τις συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή του. Εβραίος τρίτης γενιάς στην Ουάσινγκτον, ο Τζέικομπ Μπλοχ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σοβαρή συζυγική κρίση: η γυναίκα του ανακαλύπτει στο κινητό του σεξουαλικά μηνύματα προς μια άλλη γυναίκα. Για κακή του τύχη, την ίδια περίοδο καταφτάνουν συγγενείς από το Ισραήλ, ο γιος του προσπαθεί να αποφύγει μια επιβεβλημένη τελετή ενηλικίωσης, ο πατέρας του μπλέκεται σε διαμάχες για τον ιουδαϊσμό κι ο παππούς του επιχειρεί να αποφύγει τη μεταφορά του σε οίκο ευγηρίας.
Φαίνονται απλά όλα αυτά, όμως η γραφή του Φόερ γίνεται ενίοτε τόσο λαβυρινθώδης, τόσο μαιανδρική, τόσο γεμάτη εμπόδια (ο ήρωάς του έχει εμμονή με την ομηρική Οδύσσεια) που ο μεταφραστής βρίσκεται συχνά μπροστά στο ενδεχόμενο να τα βροντήξει όλα κάτω και να καταφύγει στο αλκοόλ.
Ευτυχώς, αυτήν τη μετάφραση την έκανα μαζί με την Ηρώ Σκάρου, μια ταλαντούχα πεζογράφο που χωρίς τη χαλκέντερη ιδιοσυγκρασία της θα είχα αναζητήσει κι εγώ τη βοήθεια ψυχαναλυτή, όμοια όπως ο ήρωας του Φόερ.
Του ΣΩΤΗΡΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ
Ο λόγος είναι αφηγηματικός, τριτοπρόσωπος, μακροπερίοδος και θαρρείς σαν μονόλογος, ή μάλλον ως σκέψεις ενός προσώπου, του πρωταγωνιστή, πάνω στη ζωή και σε ό,τι του συμβαίνει, προσπαθώντας να εμβαθύνει, κάτι που αντιμετωπίζεται από τον συγγραφέα-αφηγητή άλλοτε με κατανόηση, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία, για την τύχη του ανθρώπου που έχει καθήκον να μεταδώσει τον πολιτισμό, στο κατώφλι μιας εποχής, για την οποία είναι όλο και περισσότερο περιττός. Το έργο απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία.
Της ΜΥΡΣΙΝΗΣ ΓΚΑΝΑ
Οσο όμως ο Σερντάρις, τα αδέλφια και ο πατέρας του μεγαλώνουν και στο φάντασμα της μητέρας του προστίθεται και αυτό της αδελφής του, που αυτοκτόνησε, ο συγγραφέας κερδίζει ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. Κρίσεις μέσης ηλικίας, θάνατοι, ανησυχίες που πολλαπλασιάζονται, κι όμως, διαβάζοντάς τα, γελάς, όπως θα γελούσες με τα δεινά της δικής σου οικογένειας συζητώντας τα με τα αδέλφια σου. Η επιτυχία του είναι αυτή: χιούμορ που αστράφτει μέσα από το σκοτάδι του.
Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΔΟΤΣΗ
Το ξεφυλλίζει, μα όταν αντικρίζει τη φωτογραφία της Ζαν Εμπιτέρν, συντρόφου του ζωγράφου Αμεντέο Μοντιλιάνι, θαμπώνεται από την ομορφιά της και την ερωτεύεται παράφορα. Ερμαιο της εμμονής του, θα «αναγνωρίσει» τη Ζαν στο πρόσωπο μιας άλλης γυναίκας και τότε η ερωτική του ψύχωση θα αρχίσει σιγά σιγά να γίνεται ένα με την πραγματικότητα.
Ο Λούκα Ρίτσι, κορυφαίος διηγηματογράφος, καταπιάνεται για πρώτη φορά με τη μεγάλη φόρμα μέσα από «Το φθινόπωρο», ένα μυθιστόρημα-φόρο τιμής στον αγαπημένο του Γκι ντε Μοπασάν, γραμμένο αριστοτεχνικά ώστε να αποτυπώνει τα συναισθήματα του αστού συγγραφέα-πρωταγωνιστή του, που αντικατοπτρίζουν τον επερχόμενο μαρασμό της φθινοπωρινής φύσης. Χάρη στον περιεκτικό, ευθύβολο λόγο του, ο Λούκα Ρίτσι διεισδύει στα βάθη της ψυχής του αναγνώστη, ο οποίος ανακαλύπτει στο πρόσωπο του Ιταλού συγγραφέα έναν σύγχρονο Μοράβια.
Της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ
Το ειδικό βάρος του «Το όνομά μου είναι Λούσι Μπάρτον» είναι αντιστρόφως ανάλογο του αριθμού των σελίδων του. Ένα θαύμα αφαίρεσης, ουσίας στην πιο καθαρή της μορφή. Από εκείνα τα βιβλία που, στο μυαλό του αναγνώστη, δεν τελειώνουν στην τελευταία σελίδα αλλά συνεχίζουν να ζουν σχεδόν σαν προσωπικό μας βίωμα.
Σήμερα μεταφερόμαστε στον εύρωστο και δυναμικό χώρο της μεταφρασμένης λογοτεχνίας. Αυτή τη φορά δεκαέξι έμπειροι και ταλαντούχοι μεταφραστές μάς παρουσιάζουν τα βιβλία που μετέφρασαν, πριν αυτά καταλήξουν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Είναι γνωστό ότι η μεταφρασμένη λογοτεχνία δεν κρατάει μόνο τη μερίδα του λέοντος στη βιβλιοπαραγωγή μας, ταυτόχρονα διαμορφώνει αναγνωστικές συμπεριφορές αλλά και συγγραφικές συνειδήσεις.
Δεκαέξι μεταφραστές, λοιπόν, που για χρόνια μετεωρίζονται ανάμεσα σε ξένες και οικείες λέξεις, ανάμεσα στη βάσανο του αμετάφραστου και την απόλαυση του μεταφράσιμου, μας συστήνουν είκοσι νέους τίτλους (κάποιοι εξ αυτών μάς συστήνουν από δύο βιβλία ξένης λογοτεχνίας).
Μυθιστορήματα, διηγήματα, αφηγήσεις, πεζογραφία μιας ανοιχτής θεματικής και υφολογικής πολυτροπίας, παλαιότερων, σύγχρονων αλλά και νεότατων συγγραφέων, από διάφορες γλωσσικές και πολιτισμικές επικράτειες, ανατέμνουν, πυκνώνουν, συγκινούν και τέρπουν τον χρόνο μας -εντός και εκτός σελίδας.Μ. ΦΑΪΣ
Έρμαιο παθών
- Τόμας Χάρντι
- «Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ»
- Μετάφραση: Τ. Κοβαλένκο
- Gutenberg
Ο χαρακτήρας ορίζει τη μοίρα, σύμφωνα με τον Νοβάλις, και στον «Δήμαρχο του Κάστερμπριτζ» ο Τόμας Χάρντι (1840-1928) χτίζει με τρόπο συγκλονιστικό, σελίδα τη σελίδα, τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου που είναι έρμαιο των παθών, του εγωισμού του και μιας ακατάβλητης οργής για τον κόσμο, μα, κυρίως, για τον ίδιο του τον εαυτό.
Το βιβλίο συγκαταλέγεται στα τέσσερα κορυφαία μυθιστορήματα του Βρετανού συγγραφέα και ποιητή (μαζί με τα «Return of the Native», «Τες Ντ’Ιρμπερβίλ» και «Τζουντ ο αφανής») κι όπως είχε ο ίδιος εκμυστηρευτεί σε φιλικό του πρόσωπο, ήταν το μόνο δραματικό του έργο που του έφερνε δάκρυα στα μάτια ενώ το έγραφε.
Κορυφαίος μεσοπολεμικός μοντερνιστής
- Μπρούνο Σουλτς
- «Απαντα τα πεζά»
- Μετάφραση: Αλ. Ιωαννίδου
- Καστανιώτης
Ο κόσμος του, δοσμένος μέσα από όλη τη δραματικότητα των ασυνήθιστων, συχνά περιθωριακών προσωπικοτήτων που επέλεγε ως ήρωές του, πλαισιωμένος από χρώματα και τοπία μεγαλοπρεπή, είναι μυστηριώδης, αλλά και γοητευτικός, τρομακτικός, αλλά και ελκυστικός, σαν όνειρο ιδωμένο από ένα παιδί. Ο Σουλτς φαίνεται πως λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό του από τη σφαίρα ενός Γερμανού αξιωματικού πέτυχε αυτό που πάντα δήλωνε ως στόχο της ζωής του – να «ωριμάσει προς την παιδική ηλικία», προς αυτό που ο ίδιος ονόμαζε «ιδιοφυή εποχή».
Το Παρίσι του Μεσοπολέμου
- Τζούνα Μπαρνς
- «Νυχτοδάσος»
- Μετάφραση: Αρ. Μαντόγλου
- Εισαγωγή: Τ.Σ. Ελιοτ
- Gutenberg
Το «Νυχτοδάσος» δημοσιεύτηκε το 1936 από τους Faber and Faber με εισαγωγή του Τ.Σ. Ελιοτ –μια εισαγωγή που όχι μόνο μας προετοιμάζει για την ανάγνωση του βιβλίου, αλλά αποτελεί από μόνη της ένα δοκίμιο για τη μεταβολή του μυθιστορήματος σε τόπο όπου δοκιμάζονται, όπως και στην ποίηση, τα όρια της γλώσσας. Στο ίδιο δοκίμιο καλεί τους αναγνώστες σε εγρήγορση προκειμένου «να εκτιμήσουν απόλυτα… τον ρυθμό που ανυψώνει το θέμα στην υψηλότερη έντασή του».
Στο «Νυχτοδάσος» η Τζούνα Μπαρνς περιγράφει το Παρίσι του Μεσοπολέμου με τις εκκεντρικές προσωπικότητες που είχαν καταφύγει εκεί. Το έργο συνεχίζει να προκαλεί με τις τολμηρές υφολογικές επιλογές, τις περιγραφές των χαρακτήρων, τις πολυσημίες, την αβίαστη συγκίνηση και τα θέματά του: το πάθος, την παρακμή, τον έρωτα, το μίσος, την πλήξη, αλλά και την αδάμαστη φύση που ελλοχεύει μέσα σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα και που κατά κάποιο τρόπο αυτή αποφασίζει για το πώς και ποιους θα αγαπάμε για λίγο ή για μια ζωή.
Το πιο σκοτεινό βιβλίο του
- Χούλιο Κορτάσαρ
- «Πόσο αγαπάμε την Γκλέντα»
- Mετάφραση: Αχ. Κυριακίδης
- Opera
Οι χαρούμενοι αγώνες με τη γλώσσα, τη γλώσσα της λογοτεχνίας και τη γλώσσα των ιδεών, έχουν δώσει τώρα τη θέση τους σε μια σειρά στοχαστικά διηγήματα όπου, αυτή τη φορά, αντίθετα απ’ ό,τι συνέβαινε στα προηγούμενα (το φανταστικό δεν «τρύπωνε» καν στην πραγματικότητα της μυθοπλασίας, αλλά έμπαινε με την οικειότητα του συγγενούς), η πραγματικότητα είναι αυτή που εισβάλλει στο φανταστικό με όλη τη βιαιότητα των καιρών.
Η συλλογή περιλαμβάνει δύο τουλάχιστον αριστουργήματα της διηγηματογραφικής τέχνης, το ένα απ’ τα οποία, το σκανδαλώδες «Δακτύλιος του Μέμπιους», δεν έκανε δύσκολη μόνο τη ζωή του συγγραφέα του με τις αντιδράσεις που προκάλεσε, αλλά και (δόξα τω θεώ της μετάφρασης) του υπογράφοντος.
Μάστορας του ψυχολογικού μυθιστορήματος
- Πάτρικ Χάμιλτον
- «Πλατεία Χανκόβερ»
- Μετάφραση: Κ. Σχινά
- Στερέωμα
Και μόνο για τη δημιουργία αυτού του συγκινητικού ήρωα –υποχείριο μιας ανόητης γυναίκας που τον εκμεταλλεύεται και τον περιφρονεί αλλά μονίμως προσκολλημένος στο πάθος του, βασανισμένος από τη σχιζοφρένεια αλλά στα φωτεινά του διαλείμματα διαυγής και ηθικά ακέραιος– ο Πάτρικ Χάμιλτον αξίζει να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στους μάστορες του ψυχολογικού μυθιστορήματος∙ όμως ο τρόπος με τον οποίο συναρτά την κατάπτωση του Μπόουν με τον εφιάλτη του πολέμου που πολιορκεί την Ευρώπη και η μαεστρία με την οποία συνδέει τον ιδιωτικό με τον δημόσιο βίο σε μια προεξαγγελθείσα στιγμή ακραίας βίας, τον καθιστούν κλασικό.
Στοχαστικές, κωμικές, λυρικές εντάσεις
- Ντένις Τζόνσον
- «Η γενναιοδωρία της γοργόνας»
- Μετάφραση: Κ. Σπαθαράκης
- Αντίποδες
Στο μεταίχμιο ανθρώπου και μηχανής
- Ιαν ΜακΓιούαν
- «Μηχανές σαν εμένα»
- Μετάφραση: Κ. Σχινά
- Πατάκης
Κάθε καινούργιο του εγχείρημα είναι μια διαμαρτυρία ενάντια στην πλήξη (πιστός στο dictum του Χένρι Τζέιμς, θεωρεί ότι μοναδική υποχρέωση του μυθιστορήματος είναι να προκαλεί το ενδιαφέρον), μια τολμηρή κατάλυση των θεματικών αυτοπεριορισμών της μυθοπλασίας, ένας στοχασμός γύρω από τη σχέση Ιστορίας, μνήμης, επινόησης και μύθου.
Στο τελευταίο του μυθιστόρημα αναποδογυρίζει τον χρόνο, ειρωνεύεται την Ιστορία, ανασταίνει τον Αλαν Τιούρινγκ αποκαθιστώντας, μέσω μυθοπλασίας, την αδικία που του έκανε η εποχή του και, τοποθετώντας στο επίκεντρο της αφήγησής του ένα ευαίσθητο ανδροειδές, διασαλεύει τα όρια ανθρώπου και μηχανής, για να αναρωτηθεί τι καθορίζει την αίσθηση του εαυτού, πώς διαμορφώνεται η ηθική συνείδηση, πόσο ρευστή είναι, εν τέλει, η ανθρώπινη ιδιότητα.
Ιστορία μυστηρίου, αγάπης, μνήμης
- Ορχάν Παμούκ
- «Με λένε Κόκκινο»
- Μετάφραση: Στ. Βρεττού
- Πατάκης
Το μυθιστόρημα περιστρέφεται γύρω από τους μικρογράφους, τους ζωγράφους που δημιούργησαν την τουρκική τέχνη εικονογράφησης βιβλίων. Ο Ορχάν Παμούκ με μέσο την τέχνη μάς περιγράφει τη θρησκευτική καταπίεση και τις πολιτιστικές αξίες της εποχής. Είναι ταυτόχρονα ιστορία μυστηρίου, αγάπης, αντίδρασης στις δυτικές ιδέες όταν αυτές εισχωρούν στην περιοριστική ισλαμική κοινωνία.
Ο συγγραφέας ερευνά την καλλιτεχνική παράδοση της οθωμανικής αυλής, επιχειρεί με τη γλώσσα σύγχρονου μυθιστορήματος να την εντάξει στη συλλογική μνήμη. Επιλέγει για φόντο, όπως σχεδόν σε όλα τα βιβλία του, την αντιδιαστολή Ανατολής-Δύσης, χρησιμοποιεί και σε αυτό το μυθιστόρημα τεχνικές μετανεωτερικής γραφής, διηγείται την ιστορία στο πρώτο πρόσωπο και με τη φωνή πολλών αφηγητών, ανάμεσα στους οποίους είναι ένας νεκρός, ένα δέντρο, ένας σκύλος.
Τρυφερό παραλήρημα
- Νταβίντ Γκρόσμαν
- Ενα άλογο μπαίνει σε ένα μπαρ
- Μετάφραση: Λ. Μιζάν
- Ψυχογιός
Τι εύρημα! Λόγος γοργός, σχεδόν παραληρηματικός, αυτοσαρκαστικός, σοκαριστικός και συνάμα τρυφερός, ανέκδοτα εναλλάσσονται με τραγικά γεγονότα, το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν. Σε μια δίωρη παράσταση παρουσιάζονται μοναδικά το πένθος του Ολοκαυτώματος, τα τεράστια τραύματά του στην ισραηλινή κοινωνία, η δυσκολία προσαρμογής των μεταναστών στο νεοσυσταθέν Κράτος του Ισραήλ, η αραβοϊσραηλινή διένεξη. Ο Νταβίντ Γκρόσμαν ρισκάρει, δεν ακολουθεί έναν «εύκολο» δρόμο, και καταφέρνει να αποσπάσει το τεράστιο ενδιαφέρον του αναγνώστη αλλά και το Διεθνές Βραβείο Μπούκερ (2017).
Ντοκουμέντα με την πνοή μυθιστορήματος
- Χανς-Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ
- «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας»
- Μετάφραση: Σπ. Μόσκοβος
- Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Ποιος ήταν αυτός ο προλεταριακός ήρωας που έδρασε τη δεκαετία του '30 του εικοστού αιώνα στον ισπανικό εμφύλιο, τι πρέσβευε αυτός ο εμβληματικός ηγέτης του αναρχισμού που πολέμησε με το τάγμα του τον στρατηγό Φράνκο και πέθανε άδοξα, όταν το όπλο του εκπυρσοκρότησε κατά λάθος;
Αυτόν τον ήρωα ανασυνθέτει με ιδιότυπο τρόπο ο χαρισματικότερος ίσως συγγραφέας της μεταπολεμικής Γερμανίας Χανς-Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ στο κλασικό έργο του «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» (1972). Είναι ένα κολάζ ετερόκλητων μαρτυριών, όπου συνυφαίνονται αναμνήσεις, ομιλίες, επιστολές, συνεντεύξεις, αποσπάσματα εφημερίδων, φυλλάδια της εποχής. Ανάμεσά τους παρενείρονται οκτώ θεωρητικές παρεμβάσεις του συγγραφέα για τον ισπανικό αναρχισμό και το υπόβαθρο της εποχής. Μια συρραφή ντοκουμέντων με την πνοή μυθιστορήματος.
Αποσάθρωση της εικόνας
- Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας
- «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άντρες»
- Μετάφραση: Γ.Ι. Μπαμπασάκης
- Κριτική
Τα διηγήματα στον τόμο «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άντρες» είναι καρπός της κριτικής ματιάς του Γουάλας στο ψυχονευρωτικό τοπίο της Αμερικής στα τέλη του 20ού αιώνα. Με αριστοτεχνικό τρόπο, ο συγγραφέας του «Infinite Jest» και του «Pale King» αποδιαρθρώνει, και εκθέτει, τη λειτουργία των ΜΜΕ και της τηλεόρασης, τις σκληρύνσεις και τις αγκυλώσεις στο οικογενειακό πλαίσιο, τα δεινά της κατάθλιψης και την παράνοια της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Χειμαρρώδης μπλουζ ελεγεία
- Τζέιμς Μπόλντουιν
- «Το κουαρτέτο του Χάρλεμ»
- Mετάφραση: Χρ. Οικονόμου
- Πόλις
Στην καρδιά της βρίσκεται ο σπαρακτικός -αλλά συγχρόνως γεμάτος ένταση, πάθος και χιούμορ- θρήνος του αφηγητή, Χαλ Μοντάνα, για τον πρόωρα χαμένο αδελφό του, τον Αρθουρ, που αρχίζει τη σταδιοδρομία του στη μουσική ως μέλος του κουαρτέτου του τίτλου, για να εξελιχθεί σε διάσημο τραγουδιστή γκόσπελ, προτού καταλήξει νεκρός στο υπόγειο μιας παμπ στο Λονδίνο.
Αγάπη και απώλεια, έρωτας και θάνατος, ανθρώπινη και θεία δικαιοσύνη, Ιστορία και μνήμη, φυλετικές, κοινωνικές και σεξουαλικές διακρίσεις: στο «Κουαρτέτο του Χάρλεμ» ο Μπόλντουιν καταπιάνεται με όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν σταθερά το σύνολο του έργου του, προσφέροντας όχι μόνο ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα, αλλά μια θαρραλέα εξερεύνηση στα ύψη και τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, που θα συνταράξει κάθε ευαίσθητο και ευσυνείδητο αναγνώστη.
Σκοτεινό και παραληρηματικό μυθιστόρημα
- Ζάουμε Καμπρέ
- «Η σκιά του ευνούχου»
- Μετάφραση: Ευρ. Σοφός
- Πόλις
Ενα σύμπαν σκηνοθετημένο με λέξεις, χρήση ευθέως και πλάγιου λόγου, ιστορίες που πατούν σε μουσικές νότες, σε συνθέσεις μελωδικές, που περιστρέφονται γύρω από το βιολί -αγαπημένο μουσικό όργανο του μυθιστοριογράφου-, ιστορίες που εκβάλλουν η μία μέσα στην άλλη.
Το συγκεκριμένο βιβλίο (1996) παρουσιάζει τη στρατηγική που θα ακολουθηθεί και στα επόμενα μυθιστορήματα: η οπτική γωνία του αφηγητή αχρηστεύεται μέσα από την εναλλαγή προσώπων, ο αναγνώστης βρίσκεται μπροστά στο λογοτεχνικό σύμπαν και καλείται να το ερμηνεύσει ο ίδιος. Αποτελεί το πιο σκοτεινό και παραληρηματικό από τα τέσσερα μυθιστορήματα με τον άνθρωπο να παραδίδεται στο πάθος και την ευφυΐα του.
Ατομική και συλλογική ρήξη
- Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ
- «Φυσικό μυθιστόρημα»
- Μετάφραση: Αλ. Ιωαννίδου
- Ικαρος
Πρόκειται για ένα βιβλίο μεταμοντέρνο που με την αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης, συχνά αυτοαναφορικής αφήγησης, με τη σύγχρονη θεματολογία του (ο χωρισμός του αφηγητή μέσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση της πρώτης μετασοσιαλιστικής δεκαετίας στη Βουλγαρία), με την αποσπασματικότητα των επεισοδίων και το ανοιχτό τέλος του αποτυπώνει το άφατο της απόγνωσης και της μοναξιάς σε έναν κόσμο που παραπαίει.
Ο προσεκτικός αναγνώστης θα ανακαλύψει όχι μόνο την ευαίσθητη ματιά ενός επικεντρωμένου στη λεπτομέρεια και τη νοσταλγική διάθεση, εκ πεποιθήσεως αφιερωμένου στα μικρά πράγματα συγγραφέα, αλλά και σαφείς συνδέσεις με τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, κυρίως με το έργο του Μισέλ Φουκό. Το δράμα του χωρισμού εναρμονίζεται με την κατάσταση της χώρας και τη ρευστότητα ενός κόσμου στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο αιώνες, σε δύο εποχές.
Αγωνία, σοφία, ομορφιά
- Ντέλια Οουενς
- «Εκεί που τραγουδάνε
- οι καραβίδες»
- Μετάφραση: Μ. Ζαχαριάδου
- Δώμα
Εξερευνώντας το φυσικό της σπίτι όσο καλύτερα και βαθύτερα μπορεί, ώς «εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες», προσπαθεί να ερμηνεύσει το μεγαλύτερο μυστήριο: την ανθρώπινη συμπεριφορά. Πράγματι, η επαφή της με τους άλλους ανθρώπους θα την οδηγήσει σε μια πάλη για την ίδια της τη ζωή, όταν θα κατηγορηθεί για φόνο.
Το βιβλίο της Ντέλια Οουενς έχει την αγωνία ενός καλού θρίλερ, τη σπαρακτική σοφία ενός έξοχου μυθιστορήματος ενηλικίωσης και την ομορφιά του ταξιδιού σε έναν κόσμο γεμάτο ομορφιά και μαζί σκληρότητα. Κι όλα αυτά, σε μια αφήγηση που δεν χάνει ούτε στιγμή την κινηματογραφική της ζωντάνια και φυσικότητα.
Μαιανδρική γραφή
- Τζόναθαν Σάφραν Φόερ
- «Ιδού, εγώ»
- Μετάφραση: Α. Σφακιανάκης - Hρώ Σκάρου
- Κέδρος
Ηρωάς του είναι ένας συγγραφέας που μοχθεί να γράψει μια τηλεοπτική σειρά, που παίρνει χάπια για τη φαλάκρα –με αποτέλεσμα να κατακρημνισθεί η τεστοστερόνη του-, που δεν παραλείπει ποτέ τις συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή του. Εβραίος τρίτης γενιάς στην Ουάσινγκτον, ο Τζέικομπ Μπλοχ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σοβαρή συζυγική κρίση: η γυναίκα του ανακαλύπτει στο κινητό του σεξουαλικά μηνύματα προς μια άλλη γυναίκα. Για κακή του τύχη, την ίδια περίοδο καταφτάνουν συγγενείς από το Ισραήλ, ο γιος του προσπαθεί να αποφύγει μια επιβεβλημένη τελετή ενηλικίωσης, ο πατέρας του μπλέκεται σε διαμάχες για τον ιουδαϊσμό κι ο παππούς του επιχειρεί να αποφύγει τη μεταφορά του σε οίκο ευγηρίας.
Φαίνονται απλά όλα αυτά, όμως η γραφή του Φόερ γίνεται ενίοτε τόσο λαβυρινθώδης, τόσο μαιανδρική, τόσο γεμάτη εμπόδια (ο ήρωάς του έχει εμμονή με την ομηρική Οδύσσεια) που ο μεταφραστής βρίσκεται συχνά μπροστά στο ενδεχόμενο να τα βροντήξει όλα κάτω και να καταφύγει στο αλκοόλ.
Ευτυχώς, αυτήν τη μετάφραση την έκανα μαζί με την Ηρώ Σκάρου, μια ταλαντούχα πεζογράφο που χωρίς τη χαλκέντερη ιδιοσυγκρασία της θα είχα αναζητήσει κι εγώ τη βοήθεια ψυχαναλυτή, όμοια όπως ο ήρωας του Φόερ.
Ειρωνεία και κατανόηση
- Νταγκ Σόλσταντ
- «Αιδημοσύνη και αξιοπρέπεια»
- Μετάφραση: Σ. Σουλιώτης
- Ποταμός
Ο λόγος είναι αφηγηματικός, τριτοπρόσωπος, μακροπερίοδος και θαρρείς σαν μονόλογος, ή μάλλον ως σκέψεις ενός προσώπου, του πρωταγωνιστή, πάνω στη ζωή και σε ό,τι του συμβαίνει, προσπαθώντας να εμβαθύνει, κάτι που αντιμετωπίζεται από τον συγγραφέα-αφηγητή άλλοτε με κατανόηση, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία, για την τύχη του ανθρώπου που έχει καθήκον να μεταδώσει τον πολιτισμό, στο κατώφλι μιας εποχής, για την οποία είναι όλο και περισσότερο περιττός. Το έργο απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία.
Χιούμορ στο σκοτάδι
- Ντέιβιντ Σεντάρις
- «Καλυψώ»
- Μετάφραση: Μ. Γκανά
- Μελάνι
Οσο όμως ο Σερντάρις, τα αδέλφια και ο πατέρας του μεγαλώνουν και στο φάντασμα της μητέρας του προστίθεται και αυτό της αδελφής του, που αυτοκτόνησε, ο συγγραφέας κερδίζει ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. Κρίσεις μέσης ηλικίας, θάνατοι, ανησυχίες που πολλαπλασιάζονται, κι όμως, διαβάζοντάς τα, γελάς, όπως θα γελούσες με τα δεινά της δικής σου οικογένειας συζητώντας τα με τα αδέλφια σου. Η επιτυχία του είναι αυτή: χιούμορ που αστράφτει μέσα από το σκοτάδι του.
Ένας σύγχρονος Μοράβια
- Λούκα Ρίτσι
- «Το φθινόπωρο»
- Μετάφραση: Δ. Δότση
- Μεταίχμιο
Το ξεφυλλίζει, μα όταν αντικρίζει τη φωτογραφία της Ζαν Εμπιτέρν, συντρόφου του ζωγράφου Αμεντέο Μοντιλιάνι, θαμπώνεται από την ομορφιά της και την ερωτεύεται παράφορα. Ερμαιο της εμμονής του, θα «αναγνωρίσει» τη Ζαν στο πρόσωπο μιας άλλης γυναίκας και τότε η ερωτική του ψύχωση θα αρχίσει σιγά σιγά να γίνεται ένα με την πραγματικότητα.
Ο Λούκα Ρίτσι, κορυφαίος διηγηματογράφος, καταπιάνεται για πρώτη φορά με τη μεγάλη φόρμα μέσα από «Το φθινόπωρο», ένα μυθιστόρημα-φόρο τιμής στον αγαπημένο του Γκι ντε Μοπασάν, γραμμένο αριστοτεχνικά ώστε να αποτυπώνει τα συναισθήματα του αστού συγγραφέα-πρωταγωνιστή του, που αντικατοπτρίζουν τον επερχόμενο μαρασμό της φθινοπωρινής φύσης. Χάρη στον περιεκτικό, ευθύβολο λόγο του, ο Λούκα Ρίτσι διεισδύει στα βάθη της ψυχής του αναγνώστη, ο οποίος ανακαλύπτει στο πρόσωπο του Ιταλού συγγραφέα έναν σύγχρονο Μοράβια.
Ενα θαύμα αφαίρεσης
- Ελίζαμπεθ Στράουτ
- «Το όνομά μου είναι Λούσι Μπάρτον»
- Μετάφραση: Μ. Ζαχαριάδου
- Αγρα
Το ειδικό βάρος του «Το όνομά μου είναι Λούσι Μπάρτον» είναι αντιστρόφως ανάλογο του αριθμού των σελίδων του. Ένα θαύμα αφαίρεσης, ουσίας στην πιο καθαρή της μορφή. Από εκείνα τα βιβλία που, στο μυαλό του αναγνώστη, δεν τελειώνουν στην τελευταία σελίδα αλλά συνεχίζουν να ζουν σχεδόν σαν προσωπικό μας βίωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου