Η αθέατη πλευρά μιας άγριας σύγκρουσης στις πιο κρίσιμες εκλογές για τη νέα μεταπολίτευση

16 Ιουλίου 2018

Του Νίκου Λακόπουλου


Οι εκλογές έχουν προαναγγελθεί, μόνο η ημερομηνία λείπει. Ο αγώνας μάλλον θα κρατήσει πολύ και άρχισε με χτυπήματα κάτω από την μέση. Αφού ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε στη Βουλή ερωτήματα για τα δάνεια του Κήρυκα Χανίων και την χρηματοδότηση των επιχειρήσεων της συζύγου του, οι εφημερίδες του Μαρινάκη, ξανάφεραν στην δημοσιότητα ευτελή ρεπορτάζ για τα αδέρφια και τον θείο του πρωθυπουργού.
«Σε ποια χώρα αδελφός πρωθυπουργού θα επιχειρούσε ο αδερφός του πρωθυπουργού να διεκδικήσει δημόσιο έργο με πλαστή ασφαλιστική ενημερότητα, θα δικαζόταν και θα αθωωνόταν;» ρωτάει η Νέα Δημοκρατία. Η απάντηση είναι στην Ελλάδα όπου υπάρχει μια πολιτική οικογένεια με τρία μέλη σε πολιτικές θέσεις- κι άλλα σε άλλες θέσεις- όπου ο αρχηγός της κάποτε είπε για τον εγγονό του πως έχει πτυχίο, πήγε στα …ΛΟΚ, κάνει για την πολιτική.
Οι επόμενες εκλογές θα πάρουν την μορφή άγριας σύγκρουσης γιατί διακυβεύονται περισσότερα πράγματα για  ένα καθεστώς που βλέπει ότι η «αριστερή παρένθεση» κρατάει πολύ.  Ατυχώς για τον Μητσοτάκη τα αδέλφια του πρωθυπουργού δεν είναι στην κυβέρνηση -πράγμα άδικο γι΄αυτά σε μια χώρα που δεν είναι και παράλογο μια οικογένεια- κι όχι μόνο μία- να κρατάει δυο-τρεις θέσει στην πολιτική, να μεταβιβάζει τις έδρες της- σε ένα σύστημα «ευγενών»- κληρονομικής, οικογενειακής, δημοκρατίας.
Όπως παρατήρησε ένας νυν υπουργός όχι μόνο τα αδέλφια του πρωθυπουργού δεν είναι στην κυβέρνηση,αλλά πρώτη φορά εμφανίζεται αδελφός πρωθυπουργού να …χρωστάει, δηλαδή να μην έχει να πληρώσει τα δάνειά του. Από την άλλη η Νέα Δημοκρατία στρατεύεται ως κόμμα να απαντήσει για τα συμφέροντα του αρχηγού της και της συζύγου του που -κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- συμπεριφέρεται ως υπάλληλος επιχειρηματία με σχέσεις με τον υπόκοσμο.
Αυτό όχι μόνο δεν ήταν αυτονόητο, αλλά ένα κόμμα αρχών δεν αναλαμβάνει να «καθαρίσει» για πράξεις του αρχηγού ή υπουργών του. Το αντίθετο. Ζητά την παραίτησή τους. Ούτε να σπεύδει -ένα κόμμα αρχών- να δηλώσει ότι είναι σκευωρία μια υπόθεση που δεν έχει τελειώσει ακόμα η έρευνα γι΄αυτήν. Που σημαίνει ότι πράγματι μπορεί να πάμε σε εκλογές με υπόδικους πρώην υπουργούς, ακόμα και πρώην πρωθυπουργό.
Φαίνεται πως κανείς δεν ήξερε τον Φρουζή, αλλά κάποιος φρόντισε να αποχαρακτηρίσει το σπίτι του όταν ήταν υπουργός πολιτισμού. Σε ποια χώρα συμβαίνουν αυτά; Eίναι δυνατόν υπουργός νάχει κάνει ποτέ ρουσφέτι; Σε ποια χώρα ο αρχικατηγορούμενος για σκάνδαλο με μίζες έχει σχέσεις με πολιτικούς κι αυτοί κάνουν πως δεν τον ξέρουν και μένουν στη θέση τους;
Σε ποια χώρα όποιος καλείται να καταθέσει για την υπόθεση μηνύει τον εισαγγελέα και απειλεί τον πρωθυπουργό; Σε ποια χώρα ρωτάνε τον αρχηγό του κόμματος για θέματα που τον αφορούν κι εκείνος απαντά για τα δάνεια του αδελφού του πρωθυπουργού; Tι σχέση έχει το ένα με το άλλο θέμα;
Οι επόμενες μέρες θα έχουν, όπως φαίνεται τη δυσωδία άλλων εποχών με μια σύγκρουση που άρχισε την εποχή του πρώτου μνημονίου, αλλά δεν τέλειωσε ακόμα. Η πραγματική σύγκρουση θα γίνει τώρα με το αίτημα της κάθαρσης να περνά από ένα σκάνδαλο -που αν δεν είναι πράγματι μια σκευωρία -με τη συμμετοχή του FBI- θα διαλύσει τα πολιτικά κόμματα που αν και ταυτίστηκαν με ένα καθεστώς που οδήγησε την Ελλάδα σε κρίση- εμφανίζονται ως τιμητές του πολιτικού συστήματος, πιστεύοντας ότι θα επιστρέψουν.
Φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ «έφερε τα μνημόνια», κόβει τις συντάξεις και λέει «ναι» στους δανειστές με δουλοπρέπεια- ενώ η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είναι οι φορείς της εθνικής αξιοπρέπειας, οι σωτήρες της χώρας και της …»αστικής δημοκρατίας» που κινδυνεύει από τους …κομμουνιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε το κομματικό κράτος και τα ρουσφέτια, πρόδωσε την Μακεδονία και τη χώρα -ένα σχέδιο που μάλλον είναι συνέχεια του …συμμοριτοπολέμου – που επιστρέφει στην φρασεολογία όσων δεν θέλουν ένα νέο Διχασμό, αλλά τον επιδιώκουν.
«Από τον Ιούλιο του 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου πήγε στο άλλο άκρο, έγινε η απόλυτα ενδοτική κυβέρνηση, έγινε το delivery boy και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου» θα πει ο …Ευάγγελος Βενιζέλος- προτείνοντας «μέτωπο Δημοκρατίας κατά του πραξικοπήματος που επιχειρείται». Τόση κτητική σχέση με την «δημοκρατία» -που κινδυνεύει, αλλά και την εξουσία υπάρχει μόνο σε καθεστώτα όπου η αλλαγή στην εξουσία απαγορεύεται και τα πολιτικό προσωπικό τους- όπως είδαμε με τον Ντόρα Μπακογιάννη- θεωρούν τον εαυτό τους …θεσμό -που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει.
Τα περισσότερα κόμματα από τα σημερινά δεν θα υπάρχουν αύριο. Το «νέα» κόμματα- όπως το Ποτάμι- έμοιαζαν με στάσεις λεωφορείου. Οι περαστικοί βουλευτές του -αν δεν έχουν ενταχθεί κάπου αλλού- περιμένουν να δουν ποιο δρόμο θα πάρουν. Οι επόμενες και πιο πολύ οι μεθεπόμενες εκλογές θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, όπου θα υπάρχει η Δεξιά και η Αριστερά με μορφές κομμάτων εξουσίας που μπορεί να έχουν νέα μορφή, πάντα με την χρήση της λέξης «κέντρο».
Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του αντιμνημονιακού αγώνα υπάρχει, ούτε το «αντιμνημονιακό μέτωπο» μπορεί να πάρει μορφή μαζικού κόμματος για να παλέψει τα μνημόνια -που δεν υπάρχουν πλέον. Ο λόγος είναι απλός: δεν ψήφισαν -35% των ψηφοφόρων- τον Αλέξη Τσίπρα για να σκίσει τα μνημόνια, αλλά το έκαναν όταν βεβαιώθηκαν πως δεν θα το κάνει.
Από αυτή την πλευρά έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα διαμορφωθεί ο νέος ΣΥΡΙΖΑ- τι μορφή θα πάρει, όσο και η «Νέα Δημοκρατία» μετά τον Μητσοτάκη- με δεδομένο ότι ο δεύτερος είτε θα χάσει τις εκλογές τώρα ή θα τις χάσει σε κάποιες από τις επόμενες εκλογές κι ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμα κι αν ηττηθεί στις εκλογές- θα είναι εδώ και θα περιμένει τις επόμενες.
Οι εκλογές που έρχονται μπορεί να είναι ο δεύτερος γύρος των εκλογών του 2015 ή ο πρώτος μιας αναμέτρησης από την οποία κρίνεται η ζωή και ο θάνατος πολλών κομμάτων σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Δεν θάναι μόνο το οριστικό τέλος του ΠΑΣΟΚ και η εξαφάνιση κομμάτων που δημιουργήθηκαν στην διάρκεια της κρίσης.
Η εργαλειοποίηση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας ως όχημα προσωπικής φιλοδοξίας για άνοδο στην εξουσία από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και η δεξιά μετατόπιση του, είτε χάσει, είτε κερδίσει, αργά ή γρήγορα θα θέσει ζήτημα επανίδρυσής του.
Πρόκειται για νέα μεταπολίτευση όπου πέρα από τις αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, τη σύγκρουση για εθνικά θέματα στο βωμό της κομματικής επιβίωσης, την κάθαρση και τις διαστάσεις που θα πάρει το νέο μέτωπο περνά από την συνταγματική αναθεώρηση κι ό,τι άλλο συμβεί σε μια χώρα όπου η πολιτική γέννησε την οικονομική κρίση κι αυτή με τη σειρά της ανατροφοδότησε μια πολιτική κρίση.
Μπορεί να είναι και μια νέα χώρα με νέα κόμματα, νέες συνήθειες, νέες τάξεις και στρώματα αφού η κρίση άλλαξε τον ταξικό χάρτη -που μπορεί από «περίπου χώρα» να γίνει αυτό που συχνά λένε πολλοί μια «κανονική χώρα». Με ό,τι καλό κι ό,τι κακό σημαίνει αυτό και με την υποψία ότι το νέο δεν είναι απαραίτητα καλύτερο από το παλιό- που πάντως -σ΄αυτές τις εκλογές και πιο πολύ στις μεθεπόμενες- πεθαίνει.