Πηγή: tribune.gr
Αυτή τη φορά, αυτή η πυρκαγιά στην ανατολική Αττική ξεσκεπάζει το παζλ διαχρονικών ατομικών και συλλογικών ευθυνών.
Κάποτε κατά την δεκαετία του ’90 είχα στην ευθύνη μου την εκπόνηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Νέας Μάκρης, στον οποίο ανήκει διοικητικά και η πληγείσα περιοχή στο Μάτι.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του Δήμου δεν μπορούσε να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης λόγω του δασικού της χαρακτήρα και μη οριοθετημένη γραμμή ρεμάτων.
Είχα τότε δεχτεί τεράστιες πιέσεις και απειλές για να συμπεριλάβω στο σχέδιο και τους δασικούς θύλακες, μεταξύ των οποίων και της περιοχής στο Μάτι , κάτι που προφανώς δεν έκανα.
Θυμάμαι ότι το ΓΠΣ Ν. Μάκρης εγκρίθηκε από το ΣτΕ μετά επαίνων… Σήμερα αναρωτιέμαι πόσες τροποποιήσεις του ΓΠΣ έγιναν έκτοτε, αν και πότε εντάχθηκε στο σχέδιο το Μάτι. Και αν έχει ενταχθεί, άραγε με ποιες προϋποθέσεις και ποιες θυσίες έγινε;
Σήμερα αναρωτιέμαι πώς χρησιμοποιήθηκαν οι διάφοροι νόμοι περί τακτοποίησης ή και νομιμοποίησης αυθαίρετων σε περιοχές σαν το Μάτι όπου, εκτός των άλλων, δεν έχει υλοποιηθεί πολεοδομικός σχεδιασμός, ακόμη κι αν υπάρχει, καθώς πράξεις εφαρμογής σπάνια έχουν προχωρήσει και εγκριθεί.
Αναρωτιέμαι σήμερα γιατί σωπαίνουμε τελικά όταν αυθαίρετες κατοικίες και παντός είδους κατασκευές κτίζονται πάνω στο κύμα και αποκόπτουν την επικοινωνία με την ακτή;
Γιατί σωπαίνουμε όταν κάθε καλοκαίρι βιώνουμε την ασυνειδησία όλων αυτών των αυθαιρετούχων, αλλά και των παραθεριστών που φράζουν με τα αυτοκίνητα τους τις διεξόδους προς τις παραλίες και όχι μόνο;
»Χάθηκαν ανθρώπινες ζωές γιατί η πρόσβαση προς τη θάλασσα είχε αποκοπεί, γιατί δεν υπήρχαν δρόμοι για να απομακρυνθούν οι κάτοικοι με τα αυτοκίνητα τους… Γιατί κάποιες κατοικίες δεν τηρούσαν ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας…
»Λυπάμαι… Θυμώνω… Κάποιοι αγωνιστήκαμε για να μπει μία τάξη στον τόπο αυτό με βάση την τέχνη και την επιστήμη και επιπλέον με προσωπικό κόστος… Τίποτα δεν καταφέραμε… Το μόνο κριτήριο που επικράτησε ήταν το βόλεμα μιας άνευ ορίων ανάπτυξης και της ικανοποίησης της εκλογικής πελατείας… Λυπάμαι. Πονάω. Θυμώνω… Θαρρώ ότι πια τίποτα δεν απομένει να πούμε ή να κάνουμε. Ίσως μόνο μία αγκαλιά στον συνάνθρωπο που υποφέρει κι ας είναι κι αυτός μέρος του προβλήματος.».
Καταγγελία-ΣΟΚ από την πολεοδόμο Καραβασίλη για το όργιο αυθαιρεσιών στο Μάτι που κατέληξαν σε ολοκαύτωμα
Κάθε φυσική καταστροφή στον τόπο μας εκτός από τις τραγικές συνέπειες που έχει στο περιβάλλον, στην κοινωνία και στην οικονομία, αναδεικνύει ή καλύτερα ξεσκεπάζει την ηλιθιότητα των αναπτυξιακών επιλογών μας.Αυτή τη φορά, αυτή η πυρκαγιά στην ανατολική Αττική ξεσκεπάζει το παζλ διαχρονικών ατομικών και συλλογικών ευθυνών.
Κάποτε κατά την δεκαετία του ’90 είχα στην ευθύνη μου την εκπόνηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Νέας Μάκρης, στον οποίο ανήκει διοικητικά και η πληγείσα περιοχή στο Μάτι.
Το μεγαλύτερο ποσοστό του Δήμου δεν μπορούσε να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης λόγω του δασικού της χαρακτήρα και μη οριοθετημένη γραμμή ρεμάτων.
Είχα τότε δεχτεί τεράστιες πιέσεις και απειλές για να συμπεριλάβω στο σχέδιο και τους δασικούς θύλακες, μεταξύ των οποίων και της περιοχής στο Μάτι , κάτι που προφανώς δεν έκανα.
Θυμάμαι ότι το ΓΠΣ Ν. Μάκρης εγκρίθηκε από το ΣτΕ μετά επαίνων… Σήμερα αναρωτιέμαι πόσες τροποποιήσεις του ΓΠΣ έγιναν έκτοτε, αν και πότε εντάχθηκε στο σχέδιο το Μάτι. Και αν έχει ενταχθεί, άραγε με ποιες προϋποθέσεις και ποιες θυσίες έγινε;
Σήμερα αναρωτιέμαι πώς χρησιμοποιήθηκαν οι διάφοροι νόμοι περί τακτοποίησης ή και νομιμοποίησης αυθαίρετων σε περιοχές σαν το Μάτι όπου, εκτός των άλλων, δεν έχει υλοποιηθεί πολεοδομικός σχεδιασμός, ακόμη κι αν υπάρχει, καθώς πράξεις εφαρμογής σπάνια έχουν προχωρήσει και εγκριθεί.
Αναρωτιέμαι σήμερα γιατί σωπαίνουμε τελικά όταν αυθαίρετες κατοικίες και παντός είδους κατασκευές κτίζονται πάνω στο κύμα και αποκόπτουν την επικοινωνία με την ακτή;
Γιατί σωπαίνουμε όταν κάθε καλοκαίρι βιώνουμε την ασυνειδησία όλων αυτών των αυθαιρετούχων, αλλά και των παραθεριστών που φράζουν με τα αυτοκίνητα τους τις διεξόδους προς τις παραλίες και όχι μόνο;
Και όπως έγραψε η φίλη μου η Λένα Λεμπέση:
«Αυτή είναι όμως η συζήτηση. Θέλουμε οικισμούς στο δάσος; Αν ναι, τότε ας αφήσουμε μεγάλους δρόμους, ας καθαρίζουμε τους ακαλύπτους και ας έχουμε δεξαμενές νερού»… Δες τους χάρτες αναδάσωσης στο ΦΕΚ/83/Δ/86. Μεγάλο τμήμα της περιοχής είναι αναδασωτέο»…»Χάθηκαν ανθρώπινες ζωές γιατί η πρόσβαση προς τη θάλασσα είχε αποκοπεί, γιατί δεν υπήρχαν δρόμοι για να απομακρυνθούν οι κάτοικοι με τα αυτοκίνητα τους… Γιατί κάποιες κατοικίες δεν τηρούσαν ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας…
»Λυπάμαι… Θυμώνω… Κάποιοι αγωνιστήκαμε για να μπει μία τάξη στον τόπο αυτό με βάση την τέχνη και την επιστήμη και επιπλέον με προσωπικό κόστος… Τίποτα δεν καταφέραμε… Το μόνο κριτήριο που επικράτησε ήταν το βόλεμα μιας άνευ ορίων ανάπτυξης και της ικανοποίησης της εκλογικής πελατείας… Λυπάμαι. Πονάω. Θυμώνω… Θαρρώ ότι πια τίποτα δεν απομένει να πούμε ή να κάνουμε. Ίσως μόνο μία αγκαλιά στον συνάνθρωπο που υποφέρει κι ας είναι κι αυτός μέρος του προβλήματος.».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου