Εξ οικείων τα βέλη

Η παγίδα Τσίπρα στον Κυριάκο Μητσοτάκη

Η στροφή του πρωθυπουργού προς τη Δύση, το άνοιγμα προς ΗΠΑ, η ψηφιακή μεταρρύθμιση του Ν. Παππά και η στήριξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας προς το ΣΥΡΙΖΑ αναδιατάσσουν και το πολιτικό τοπίο.

Δημοσιεύθηκε: euro2day.gr

• Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος  
  
  

Δεν γνωρίζουμε αν ο πρόεδρος της ΝΔ και επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα κ. Κυριάκος Μητσοτάκης παρακολούθησε τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες μετά τη συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο κ. Ταγίπ Ερντογάν. Αν δεν το έπραξε, θα πρέπει να το κάνει.
Όχι για τον χωρίς ουσία κύριο κορμό της συνέντευξης, αλλά για τα όσα πολύ σοβαρά είπε ο κ. Αλ. Τσίπρας κλείνοντας. Συγκεκριμένα, ο κύριος πρωθυπουργός έκρινε θετική τη στάση του προέδρου Ντ. Τραμπ ως προς τα θέματα του ΝΑΤΟ και υπογράμμισε ότι με τη στήριξη των ΗΠΑ αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ελλάδας στη ΝΑ Ευρώπη.
Λίγες ώρες πριν, ο κ. Νίκος Παππάς τόνιζε σε εκδήλωση του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου ότι στη φετινή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης οι ΗΠΑ θα είναι η τιμώμενη χώρα και υπογράμμιζε ότι στην περιοχή μας, η Ελλάδα είναι σημαντικός κόμβος, από γεωπολιτικής και γεωοικονομικής απόψεως, με εξαιρετικά ευοίωνο μέλλον. Επίσης, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης έκανε λόγο για τις ψηφιακές ανατροπές που δρομολογούνται στο ελληνικό Δημόσιο και εξηγούσε πώς και γιατί ανοίγονται νέες προοπτικές για την προσέγγιση νέων επενδύσεων στην Ελλάδα.
Από αυτά που προηγούνται, γίνεται ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα αγκυροβολεί πλέον για καλά στο δυτικό πλέγμα συμμαχιών και σχέσεων. Από οικονομικής δε πλευράς, υπό ήπια επιτήρηση πλέον, θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να ακολουθήσει μεταρρυθμιστική πολιτική -κάτι που ήδη της το επιβάλλουν οι δημοσιονομικοί κανόνες που έχει συμφωνήσει και αποδεχθεί.
Με πιο απλά λόγια, όπως γράψαμε και παλαιότερα, ο κ. Αλ. Τσίπρας (που συμπληρώνει 43 μήνες στην εξουσία από το φθινόπωρο του 2015) είναι υποχρεωμένος να εφαρμόζει μία πολιτική που η ΝΔ θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει το 2004, συνεχίζοντας την πολιτική Κώστα Σημίτη. Δυστυχώς, όμως, δεν το έπραξε και τελικά φθάσαμε στη χρεοκοπία του 2009, που εκδηλώθηκε το 2010, λόγω της άκριτης φιλοδοξίας του κ. Γιώργου Α. Παπανδρέου.
Σήμερα, όμως, το πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ότι, αν τελικά γίνει πρωθυπουργός με πλειοψηφία ενός-δύο βουλευτών, δεν θα έχει καμία δυνατότητα να εφαρμόσει πολιτικές δανειακών παροχών και κρατικών προσλήψεων. Μία κυβέρνηση της ΝΔ θα βρεθεί μπροστά στην πρόκληση μίας βαθιάς μεταρρυθμιστικής πολιτικής, η οποία θα ανεβάσει τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας και θα αρχίσει να παράγει εισόδημα. Αλλά, με τον Αλ. Τσίπρα απέναντί του, θα είναι πολύ δύσκολο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εφαρμόσει μια τέτοια πολιτική.
Ας μην ξεχνάμε ότι θα έχει απέναντί του τόσο το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος, όσο και απίθανα συντεχνιακά συμφέροντα που θα στηρίζουν «αντιδράσεις» και άλλα γνωστά παρόμοια. Ασφαλώς δε, οξύτατη θα είναι και η αντιπολίτευση που θα ασκείται στην κυβέρνηση από τον κ. Αλ. Τσίπρα. Στόχος του τελευταίου θα είναι να καταστήσει τη ΝΔ «νεοφιλελεύθερη παρένθεση», παράλληλα όμως και να φέρει δίπλα του και ένα κομμάτι της κεντροαριστεράς, με την υπόσχεση της προσεχούς ανόδου του στην εξουσία.
Σε αυτό δε το επίπεδο, σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα θα παίξουν πολιτικά πρόσωπα όπως οι Γ. Α. Παπανδρέου, Στ. Θεοδωράκης, Κ. Λαλιώτης, Γ. Ραγκούσης, Νίκος Ανδρουλάκης, Σπ. Δανέλλης, κ.α.
Υπό τις παραπάνω συνθήκες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται μπροστά σε μία παγίδα. Θα πρέπει να εμβαθύνει τη σημερινή πολιτική Τσίπρα και να την κάνει περισσότερο μεταρρυθμιστική και φιλοδυτική.
Όμως, δεν διαθέτει το απαραίτητο προσωπικό για κάτι τέτοιο. Και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Μήπως, λοιπόν, η ΝΔ, αντί να ασχολείται με λυμένα προβλήματα και με ανούσιες αντιδυτικές κορώνες, καλά θα έκανε να ανοίξει τα μάτια της και να δει με ποιους ανθρώπους και από ποιους χώρους θα μπορούσε να βάλει τη χώρα σε μία εντυπωσιακή τροχιά ανάπτυξης; Γιατί αυτή είναι η πραγματική πρόκληση και όχι κάποιες λίμνες.