Γρηγόρης Ψαριανός: Η ξεφτίλα της πολιτικής και η ρητορεία των καταγωγίων
Του Ανδρέα Δεληγιάννη
anoixtoparathyro.gr
Ο Γρηγόρης Ψαριανός ήταν ένας τρα λα λά τύπος που έκανε καριέρα πουλώντας τρέλα: ως Αριστερός, ως ντυμένος κάτι ανάμεσα σε δημοσιογράφο, ντι τζέι και ραδιοφωνικό παραγωγό, ως ΑΕΚτζής και πολλά ακόμη. Στην πραγματικότητα ήταν ένας προβληματικός που έκανε το πρόβλημά του στυλ.
Χρειάσθηκε να μπει στην πολιτική για να γίνει φανερό. Πιο φανερό δεν γίνεται. Όταν ένας βουλευτής αναρτά για υπουργό τη φράση «Άντε γ@μήσου ρε σιχαμερό λαμόγιο… Βρ@μιάρη μπέκρ@.», ένα πρόβλημα υπάρχει: ποιος πρέπει να επέμβει.
Ο εισαγγελέας για να τον παραπέμψει, ο πρόεδρος του υποτιθέμενου κόμματός του και να τον διαγράψει, ο πρόεδρος της Βουλής για να τον αποβάλλει, ο προέδρος του Δρομοκαΐτειου για να τον κατατάξει σε πτέρυγα, ή ο …ρόεδρος της ΝΔ για να ξεκαθαρίσει ότι οι προτάσεις Ψαριανού να πάει το Ποτάμι στη ΝΔ είναι σύμπτωμα της ασθένειάς του και δεν υποκρύπτουν συναλλαγή μαζί του.
Το βασικό πρόβλημα του εν λόγω προβληματικού που κυκλοφορεί ελεύθερος, είναι ο Τσίπρας. Σ’ αυτόν όμως οποίο οφείλει ότι μπήκε στην πολιτική: πήγε καλά ως υποψήφιος δήμαρχος το 2006 και αυτό βοήθησε τον Ψαριανό να βγει δημοτικός σύμβουλος.
Του καλάρεσε και όρμησε: λόγω δημοσιότητας και χωρίς καμιά πολιτική άποψη, βγήκε βουλευτής το 2007 και το 2009 με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έγινε διασπαστής το 2010 ακολουθώντας τον Φώτη Κουβέλη, που έφυγε όταν ηττήθηκε συντριπτικά από τον Τσίπρα. Κάποιος που προσπαθεί να κάνει τον αντικομφορμιστή, δίπλα στον «καθως πρέπει» κυρ-Φώτη; Αλλά όλα έχουν την εξήγηση τους.
Όταν εμφανίσθηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης, πήγε στο Ποτάμι, αφού με όσα προηγήθηκαν για την προεδρική εκλογή του 2015 έδειξε ότι προτιμούσε τις επιλογές του Σαμαρά, όχι μόνο γιατί είναι και οι δυο «κίτρινοι»
Με τα χρόνια όμως αποκαλύπτονται και τα χούγια του. Η τάχα σοφιστικέ αθυροστομία έγινε τυπική χυδαιολογία. Κάποιες εμφανίσεις στο Βήμα στης Βουλή ήταν για να μπουκάρει ο φρούραρχος. Οι εμφανίσεις του την τηλεόραση σκουπιδαριό. «Να μην έρχεσαι όταν πίνεις» του είπε κάποτε ο Δημ. Παφίλης του ΚΚΕ.
Η αμεσότητα των «σόσιαλ μίντια» τον παρακινούσε κάθε τόσο να δείχνει την ελεεινή πλευρά του. Στο τέλος έδειξε και αυτό που ήθελε από την αρχή: να πάει στη ΝΔ. Θέλει να πάει όλο το Ποτάμι μαζί του, αποκαλύπτοντας ότι πήγε με τον Σταύρο γιατί νόμιζε ότι προορίζεται για τον Κυριάκο. Όταν η σούπα έκοψε αναγκάστηκε βγει στο κλαρί. Μόνο που είναι αργά. Για να πάρει κάποιον σαν αυτόν ο Κυριάκος πρέπει να το σκεφτεί.
Ο Ψαριανός είναι παράδειγμα πώς δεν πρέπει να είναι οι πολιτικοί. Είναι σύμπτωμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Αποκρουστικό σύμπτωμα. Όπως αυτή η κρίση έβγαλε στον αφρό τον γραφικό Λεβέντη, έβγαλε κι αυτόν- ή μπορεί να βγάλει ακόμη και τον Τζήμερο. Αν είναι έτσι οι βουλευτές δεν χρειάζεται ο κοινοβουλευτισμός.
Η μαγκιά του Ψαριανού τον οδηγεί να παίζει αυτές τις μέρες με τα νεύρα του Θεοδωράκη. Αν φύγει ο Σταύρος χάνει τα προνόμια του κομματικού αρχηγού στη Βουλή. Ο βουλευτής -τι άλλο θα δούμε, Θεέ μου-που κάνει τον χειραφετημένο θα όφειλε, αν μη τι άλλο, να αφήνει την έδρα του στο κόμμα με το οποίο την πήρε και να πάει όπου βρει καλύτερα. Αλλά πού να πάει κάποιος με τα δικά του του κουσούρια; Κυκλοφορεί, λοιπόν, στους υπονόμους του, βρομίζει το διαδίκτυο και την πολιτική σκηνή και κανείς δεν τον αγγίζει. Ο Σταύρος προφανώς ντρέπεται, αλλά τι να κάνει.
Ο τύπος προσωποποιεί την απόλυτη ξεφτίλα της πολιτικής- και ακόμη χειρότερα. Την ξεφτίλα ακόμη και των καταγωγίων. Κάποια στιγμή πρέπει να κυκλοφορήσουν τα «Άπαντα του Ψαριανού». Ο ίδιος βρήκε ήδη τον τίτλο: «Άντε γ@μήσου ρε σιχαμερό λαμόγιο… Βρ@μιάρη μπέκρ@».
anoixtoparathyro.grΟ Γρηγόρης Ψαριανός ήταν ένας τρα λα λά τύπος που έκανε καριέρα πουλώντας τρέλα: ως Αριστερός, ως ντυμένος κάτι ανάμεσα σε δημοσιογράφο, ντι τζέι και ραδιοφωνικό παραγωγό, ως ΑΕΚτζής και πολλά ακόμη. Στην πραγματικότητα ήταν ένας προβληματικός που έκανε το πρόβλημά του στυλ.
Χρειάσθηκε να μπει στην πολιτική για να γίνει φανερό. Πιο φανερό δεν γίνεται. Όταν ένας βουλευτής αναρτά για υπουργό τη φράση «Άντε γ@μήσου ρε σιχαμερό λαμόγιο… Βρ@μιάρη μπέκρ@.», ένα πρόβλημα υπάρχει: ποιος πρέπει να επέμβει.
Ο εισαγγελέας για να τον παραπέμψει, ο πρόεδρος του υποτιθέμενου κόμματός του και να τον διαγράψει, ο πρόεδρος της Βουλής για να τον αποβάλλει, ο προέδρος του Δρομοκαΐτειου για να τον κατατάξει σε πτέρυγα, ή ο …ρόεδρος της ΝΔ για να ξεκαθαρίσει ότι οι προτάσεις Ψαριανού να πάει το Ποτάμι στη ΝΔ είναι σύμπτωμα της ασθένειάς του και δεν υποκρύπτουν συναλλαγή μαζί του.
Το βασικό πρόβλημα του εν λόγω προβληματικού που κυκλοφορεί ελεύθερος, είναι ο Τσίπρας. Σ’ αυτόν όμως οποίο οφείλει ότι μπήκε στην πολιτική: πήγε καλά ως υποψήφιος δήμαρχος το 2006 και αυτό βοήθησε τον Ψαριανό να βγει δημοτικός σύμβουλος.
Του καλάρεσε και όρμησε: λόγω δημοσιότητας και χωρίς καμιά πολιτική άποψη, βγήκε βουλευτής το 2007 και το 2009 με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έγινε διασπαστής το 2010 ακολουθώντας τον Φώτη Κουβέλη, που έφυγε όταν ηττήθηκε συντριπτικά από τον Τσίπρα. Κάποιος που προσπαθεί να κάνει τον αντικομφορμιστή, δίπλα στον «καθως πρέπει» κυρ-Φώτη; Αλλά όλα έχουν την εξήγηση τους.
Όταν εμφανίσθηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης, πήγε στο Ποτάμι, αφού με όσα προηγήθηκαν για την προεδρική εκλογή του 2015 έδειξε ότι προτιμούσε τις επιλογές του Σαμαρά, όχι μόνο γιατί είναι και οι δυο «κίτρινοι»
Με τα χρόνια όμως αποκαλύπτονται και τα χούγια του. Η τάχα σοφιστικέ αθυροστομία έγινε τυπική χυδαιολογία. Κάποιες εμφανίσεις στο Βήμα στης Βουλή ήταν για να μπουκάρει ο φρούραρχος. Οι εμφανίσεις του την τηλεόραση σκουπιδαριό. «Να μην έρχεσαι όταν πίνεις» του είπε κάποτε ο Δημ. Παφίλης του ΚΚΕ.
Η αμεσότητα των «σόσιαλ μίντια» τον παρακινούσε κάθε τόσο να δείχνει την ελεεινή πλευρά του. Στο τέλος έδειξε και αυτό που ήθελε από την αρχή: να πάει στη ΝΔ. Θέλει να πάει όλο το Ποτάμι μαζί του, αποκαλύπτοντας ότι πήγε με τον Σταύρο γιατί νόμιζε ότι προορίζεται για τον Κυριάκο. Όταν η σούπα έκοψε αναγκάστηκε βγει στο κλαρί. Μόνο που είναι αργά. Για να πάρει κάποιον σαν αυτόν ο Κυριάκος πρέπει να το σκεφτεί.
Ο Ψαριανός είναι παράδειγμα πώς δεν πρέπει να είναι οι πολιτικοί. Είναι σύμπτωμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Αποκρουστικό σύμπτωμα. Όπως αυτή η κρίση έβγαλε στον αφρό τον γραφικό Λεβέντη, έβγαλε κι αυτόν- ή μπορεί να βγάλει ακόμη και τον Τζήμερο. Αν είναι έτσι οι βουλευτές δεν χρειάζεται ο κοινοβουλευτισμός.
Η μαγκιά του Ψαριανού τον οδηγεί να παίζει αυτές τις μέρες με τα νεύρα του Θεοδωράκη. Αν φύγει ο Σταύρος χάνει τα προνόμια του κομματικού αρχηγού στη Βουλή. Ο βουλευτής -τι άλλο θα δούμε, Θεέ μου-που κάνει τον χειραφετημένο θα όφειλε, αν μη τι άλλο, να αφήνει την έδρα του στο κόμμα με το οποίο την πήρε και να πάει όπου βρει καλύτερα. Αλλά πού να πάει κάποιος με τα δικά του του κουσούρια; Κυκλοφορεί, λοιπόν, στους υπονόμους του, βρομίζει το διαδίκτυο και την πολιτική σκηνή και κανείς δεν τον αγγίζει. Ο Σταύρος προφανώς ντρέπεται, αλλά τι να κάνει.
Ο τύπος προσωποποιεί την απόλυτη ξεφτίλα της πολιτικής- και ακόμη χειρότερα. Την ξεφτίλα ακόμη και των καταγωγίων. Κάποια στιγμή πρέπει να κυκλοφορήσουν τα «Άπαντα του Ψαριανού». Ο ίδιος βρήκε ήδη τον τίτλο: «Άντε γ@μήσου ρε σιχαμερό λαμόγιο… Βρ@μιάρη μπέκρ@».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου