Η Μποφίλιου και τα νταβατζόπουλα

Toυ Γ. Λακόπουλου
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
 11 Δεκεμβριου 2017

Μια νεαρή κοπέλα,  συμπαθής τραγουδίστρια είπε μια μέρα τη γνώμη της. «Φυσικά είναι δικτατορία η Ε.Ε. Θα ήταν ωραίο να γινότανε μια παγκόσμια επανάσταση. Εγώ στα βάθη της ψυχής μου είμαι τροτσκίστρια. Θα μου πεις, βέβαια, είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό». Τέτοια πράγματα.  Καθημερινά. Και λίγο  ρομαντικά και απραγματοποίητα.
Από την επομένη έπεσαν επάνω της οι πιο προβεβλημένοι χυδαιολόγοι των καθώς πρέπει ΜΜΕ. Περίεργο. Μια γνώμη είπε η χριστιανή. Εντάξει η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δικτατορία. Αλλά μήπως αυτοί οι σερίφηδες δεν κοπανάνε όλη μέρα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χούντα», «ο Τσίπρας απειλεί το καθεστώς»; Δεν λιβανίζουν τον Άδωνι που διακηρύσσει ότι έχουμε… κομμουνισμό;
Πού είναι το κακό να δηλώνει μια κοπέλα οπαδός του Τρότσκι; Και γιατί δεν μπορεί να προβάλλει την ουτοπία μιας επανάστασης, όπως κάνουν όλες οι γενιές; Τι μύγα τους τσίμπησε και της την έπεσαν όλοι μαζί;
Έπρεπε να βγουν στο μεϊντάνι οι καλύτεροι γελωτοποιοί του βασιλέως για να το καταλάβουμε. Ενοχλεί ότι η Μποφίλιου χάλασε τη συνταγή: «καλλιτέχνης που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και έχει μετανιώνει». Υπάρχουν κάποιοι. Τι ψήφισαν ένας θεός ξέρει. Τι έλεγαν  και τι λένε πρέπει να το περάσει κανείς συχνά και από τις ανάγκες  δημοσιότητας  έχει ο καθένας.
Όμως κάποια ΜΜΕ προβάλλουν αυτή την ευάριθμη ομάδα ως ένδειξη «μεταστροφής» των ψηφοφόρων. Είναι μια ομάδα με πιασάρικες δηλώσεις. Και το σύστημα Μητσοτάκη τις χρειάζεται για να συνεχίσει η θεωρία «ο Τσίπρας κυβερνάει επειδή είπε ψέματα».
Φυσικά ο Τσίπρας ούτε κανέναν κορόιδεψε, ούτε με ψέματα  κυβερνάει. Πήγε στις εκλογές του 2015 ως αιθεροβάμων. Με υπερβολές και μαξιμαλιστικό λόγο. Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Ούτε το πρώτο κόμμα είναι ούτε το τελευταίο. Επικεφαλής αριστερού κόμματος ήταν, τι θα έλεγε: Ψηφίστε με για να κάνω ό,τι και οι προηγούμενοι;  Αυταπάτες είχε, όπως παραδέχθηκε ο ιδιος. Ψέματα, όμως, δεν έλεγε.
Το αντίθετο. Ο Τσίπρας υπήρξε ίσως ο πρώτος πρωθυπουργός που επιχείρησε να εφαρμόσει όσα – ακραία- είπε προεκλογικά. Δεν ανακάλυψε τη Δευτέρα ότι δεν θα κάνει αυτά που είπε την Κυριακή. Και το πάλεψε. Έχασε γιατί αυτό που πάλευε – αυτό που πίστευε η αριστερά για τα πράγματα  και τη ζωή των  ανθρώπων-δεν μπορούσε να γίνει σε μια  χώρα, χρεοκοπημένη, ήδη υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο και με άδεια ταμεία.
Δεν τα παράτησε. Όμως, ούτε βολεύτηκε στην εξουσία. Το πήγε μέχρι εκεί που πήγαινε. Και φυσικά υποχρεώθηκε να αλλάξει. Κακό ήταν αυτό; Τι περίμεναν δηλαδή; Να βγουν οι ονειρώξεις του ότι θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ, όπως τον κατηγορούσαν; Ή να δικαιωθούν οι διεστραμμένες θεωρίες του ότι θα καταργήσει τη Δημοκρατία;
Διαπραγματεύθηκε μια νέα συμφωνία. Πήρε στην πλάτη το ιστορικό βάρος να μην ακολουθήσει τη γραμμή που του υποδείχθηκε με το -συμβουλευτικό έτσι κι αλλιώς- δημοψήφισμα. Και  αφού συμφώνησε με τους δανειστές και έκανε αυτό που κάνουν οι Πρωθυπουργοί που σέβονται τους πολίτες. Κατέθεσε την εντολή που είχε πάρει για να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο  πρόγραμμα και ζητήσει νέα για να προχωρήσει στην υλοποίηση όσων συμφώνησε με το τριτο Μνημόνιο.
Αυτό κάνει έκτοτε με επιτυχία και είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός της κρίσης που κερδίζει το στοίχημα της εξόδου, βελτιώνοντας όλους τους δείκτες σε μια χώρα που δεν χρεοκόπησε αυτός, με  πολιτικό σύστημα σε διαφθορά που δεν προκάλεσε αυτός.
Αυτό το σύστημα παίζει τα ρέστα του, με ένα κρεσέντο διαστρέβλωσης και χυδαιότητας εναντίον προσώπων σαν τη Μποφίλιου που δεν λένε όσα εξυπηρετούν με την συντονισμένη επιχείρηση ανατροπής  της κυβέρνηση Τσίπρα.
Αυτή η κυβέρνηση έχει πολλά κουσούρια- με πρώτο την σύμπραξη με το δεξιό κόμμα του Καμμένου- αλλά δεν  διανέμει το δημόσιο χρήμα για την  καλοπέραση «ντζαβατζήδων» και νταβατζόπουλων…