Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

 Αυτό το διήγημα έριξε το Ίντερνετ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΧΑΝΙΔΗΣ

Πηγή: oneman.gr

ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ ΡΙΧΝΕΙ ΤΑ ΙΝΤΕΡΝΕΤΣ

Όλα τα είδαμε μέσα στο ‘17, δε συμφωνείτε; Από βιβλία που βγήκαν 30 χρόνια πριν να γίνονται τα βιβλία για τα οποία μιλάει περισσότερο ο αναγνωστικός κόσμος σήμερα, μέχρι βιβλία που δεν υπάρχουν να γίνονται νο1 στα bestsellers των New York Times. Έτσι, απολύτως λογικά, λίγες μέρες πριν φύγει η χρονιά, είδαμε κι ένα διήγημα να γίνεται viral.
Το ‘Cat Person’ της Kristen Roupenian τυπώθηκε πριν μερικές ημέρες στον φρέσκο New Yorker και προκάλεσε πάμπολλες συζητήσεις, κόντρες, thinkpieces και tweets μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα. Το διήγημα αφορά την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, της Margot, που φλερτάρει μέσω μηνυμάτων και μετά βγαίνει ένα πολύ άσχημο ραντεβού κι έχει μια κακή σεξουαλική εμπειρία με ένα μεγαλύτερο άντρα, τον Robert.

Το έργο της Roupenian ξεκίνησε συζητήσεις επί συζητήσεων για το σεξ και για τις σχέσεις, για την αξία του να συμπάσχεις με όσα περιγράφει ένα κείμενο, τι σημαίνει για ένα έργο τέχνης να μοιάζει οικουμενικό, ξεσήκωσε τα ίντερνετς όπως κανένα άλλο σύντομο λογοτεχνικό έργο δεν έκανε τα τελευταία χρόνια και μας έφερε το @MenCatPerson, ένα Twitter account που συγκέντρωσε κάποιες από τις αρνητικές αντιδράσεις των αντρών στην ιστορία.
Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να διαβάσετε το διήγημα μόνοι σας και μετά να βυθιστείτε σε μερικά από τα κείμενα που γράφτηκαν για αυτό (όπως αυτό  του Guardian, αυτό του The Atlantic ή αυτό του Village Voice, αφού περάσετε και μια βόλτα από τη συνέντευξη της συγγραφέα του.
__________________________________________________________

Cat Person

By Kristen Roupenian

Photograph by Elinor Carucci for The New Yorker

Margot met Robert on a Wednesday night toward the end of her fall semester. She was working behind the concession stand at the artsy movie theatre downtown when he came in and bought a large popcorn and a box of Red Vines.

“That’s an . . . unusual choice,” she said. “I don’t think I’ve ever actually sold a box of Red Vines before.”

Flirting with her customers was a habit she’d picked up back when she worked as a barista, and it helped with tips. She didn’t earn tips at the movie theatre, but the job was boring otherwise, and she did think that Robert was cute. Not so cute that she would have, say, gone up to him at a party, but cute enough that she could have drummed up an imaginary crush on him if he’d sat across from her during a dull class—though she was pretty sure that he was out of college, in his mid-twenties at least. He was tall, which she liked, and she could see the edge of a tattoo peeking out from beneath the rolled-up sleeve of his shirt. But he was on the heavy side, his beard was a little too long, and his shoulders slumped forward slightly, as though he were protecting something.

Robert did not pick up on her flirtation. Or, if he did, he showed it only by stepping back, as though to make her lean toward him, try a little harder. “Well,” he said. “O.K., then.” He pocketed his change.

But the ne
xt week he came into the movie theatre again, and bought another box of Red Vines. “You’re getting better at your job,” he told her. “You managed not to insult me this time.”

She shrugged. “I’m up for a promotion, so,” she said.

After the movie, he came back to her. “Concession-stand girl, give me your phone number,” he said, and, surprising herself, she did.[.........]

(Ολόκληρο το διήγημα ΕΔΩ->) “Cat Person” | The New Yorker