Τα θηλυκά τέρατα της σύγχρονης Ιστορίας

 

Οι σαδίστριες και οι άλλες: Οι Γερμανίδες στο Ανατολικό Μέτωπο

Άγνωστες ιστορίες από την δράση των Γερμανίδων στα ναζιστικά πεδία θανάτου έρχονται στο φως μετά από έρευνα 20 χρόνων

Κωστής Χριστοδούλου

Απρίλιος 18 2015 08:05
Πηγή: www.news247

H Γιοχάνα Αλτφάτερ συχνά συνόδευε τον προϊστάμενο της σε επισκέψεις ρουτίνας στο γκέτο. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1942, η Αλτφάτερ μπήκε στο γκέτο και πλησίασε δύο εβραιόπουλα, ένα εξάχρονο και ένα μικρότερο νήπιο, που ζούσαν κοντά στο τείχος του γκέτο. Κάλεσε τα παιδιά κοντά της, αφήνοντας να φανεί ότι είχε να τους δώσει ένα γλυκό. Το νήπιο την πλησίασε. Εκείνη σήκωσε το παιδί στα χέρια της και το έσφιξε τόσο πολύ, που το παιδί άρχισε να ουρλιάζει και να σφαδάζει. Τότε η Αλτφάτερ άρπαξε το παιδί από τα πόδια, το γύρισε ανάποδα και του κοπάνησε το κεφάλι στον τοίχο του γκέτο λες και χτυπούσε ένα χαλάκι για να διώξει από πάνω του τη σκόνη. Έπειτα πέταξε το άψυχο σώμα του παιδιού στα πόδια του πατέρα του, ο οποίος αργότερα κατέθεσε: «Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο σαδισμό από γυναίκα, και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ». Στη σκηνή δεν ήταν παρόντες άλλοι γερμανοί αξιωματούχοι, θυμήθηκε ο πατέρας. Η Αλτφάτερ δολοφόνησε το παιδί μόνη της.

Η περίπτωση της Αλτφάτερ είναι μία από τις πολλές που παρατίθενται στο βιβλίο της Wendy Lower «Οι Μαινάδες του Χίτλερ. Ο ρόλος των Γερμανίδων στα ναζιστικά πεδία θανάτου» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 
Το βιβλίο καταπιάνεται κυρίως με άγνωστες έως σήμερα ιστορίες με πρωταγωνίστριες γυναίκες κυρίως στο ανατολικό μέτωπο. Η συγγραφέας Wendy Lower, καθηγήτρια Ιστορίας στην έδρα John K. Roth του κολεγίου McKenna στο Κλερμόν, έκλεισε το καλοκαίρι του 1992 ένα αεροπορικό για το Παρίσι, αγόρασε ένα παλίο Ρενό – και όπως λέει η ίδια – διέσχισε εκατοντάδες μίλια σε κακοστρωμένους σοβιετικούς δρόμους ψάχνοντας μάρτυρες και αρχεία για τον ρόλο των Γερμανίδων στο ανατολικό μέτωπο.

«Στις μεταπολεμικές έρευνες που έγιναν στη Γερμανία, το Ισραήλ και την Αυστρία οι γερμανοί επιζώντες του Ολοκαυτώματος αναγνώρισαν συγκεκριμένες Γερμανίδες ως διώκτριές τους, όχι μόνο στο ρόλο χαιρέκακων παρατηρητριών αλλά και βίαιων βασανιστριών.(...) Μία από αυτές τις γυναίκες ήταν η Έρνα Πέτρι.Ανακάλυψα το όνομα της το καλοκαίρι του 2005 στα αρχεία του Μουσείου Μνήμης του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ. Το μουσείο είχε διαπραγματευτεί με επιτυχία την απόκτηση αντιγράφων από τα αρχεία της πρώην Μυστικής Αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας (Στάζι) σε μικροφίλμ. Ανάμεσα τους υπήρχαν τα πρακτικά από τις ανακρίσεις και την ακροαματική διαδικασία σε μία υπόθεση εναντίον της Έρνα και του συζύγου της, Χορστ Πέτρι, οι οποίοι καταδικάστηκαν αμφότεροι για την εκτέλεση Εβραίων στο ιδιόκτητο κτήμα τους στην κατεχόμενη Πολωνία. Με λεπτομέρειες που έκαναν την αφήγηση της πειστική, (σ.σ. η ιστορία αναφέρεται αναλυτικά στο βιβλίο στο κεφάλαιο “Αυτουργοί”) η Έρνα Πέτρι περιέγραψε τα μισόγυμνα εβραιόπουλα που κλαψούριζαν καθώς τράβηξε το πιστόλι της. Όταν πιέστηκε να εξηγήσει πώς εκείνη, μία μητέρα μπόρεσε να δολοφονήσει τα παιδιά, η Πέτρι αναφέρθηκε στον αντισημιτισμό του καθεστώτος και στην επιθυμία της να αποδείξει ότι δεν υστερούσε έναντι των ανδρών».

Όπως εξηγεί η Lower «Οι “Μαινάδες του Χίτλερ” ήταν ένθερμες διαχειρίστριες, κλέφτρες, βασανίστριες και δολοφόνοι που έδρασαν στις χώρες του αίματος. Συγχωνεύτηκαν ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες – τουλάχιστον μισό εκατομμύριο – οι οποίες ταξίδευσαν στα ανατολικά. Οι αριθμοί και μόνο κατοχυρώνουν τη σημασία των Γερμανίδων στο σύστημα γενοκτονικού πολέμου και δεσποτικής διοίκησης των ναζί. Στη διάρκεια της ναζιστικής κυριαρχίας ο Γερμανικός Ερυθρός Σταυρός εκπαίδευσε εξακόσιες σαράντα χιλιάδες γυναίκες (...) ο γερμανικός στρατός εκπαίδευσε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες νεαρές γυναίκες σε θέσεις υποστήριξης – ως χειρίστριες ασυρμάτου, αρχειοθέτριες, ελέγκτριες εναέριας κυκλοφορίας και υποκλοπείς τηλεφωνημάτων – και διακόσιες χιλιάδες από αυτές υπηρέτησαν στην Ανατολή. Γραμματείς οργάνωναν, παρακολουθούσαν και διένεμαν τις τεράστιες ποσότητες εφοδίων που ήταν απαραίτητες για να κρατήσουν σε λειτουργία την πολεμική μηχανή. Μυριάδες οργανώσεις χρηματοδοτούμενες από το Ναζιστικό Κόμμα καθώς και από την Υπηρεσία Φυλής και Εποικισμού του Χίμλερ χρησιμοποιούσαν Γερμανίδες – γυναίκες και κορίτσια – ως κοινωνικές λειτουργούς, εξετάστριες φυλετικής καθαρότητας, συμβούλους εποικισμού, διδακτικό προσωπικό και βοηθούς διδασκαλίας. Σε μία περιοχή της προσαρτημένης Πολωνίας που υπήρξε εργαστήριο “εκγερμανισμού”, οι ηγέτες των ναζί χρησιμοποιούσαν χιλιάδες δασκάλες. (...) Νιώθοντας αποτροπιασμό για τη βία του πολέμου και του Ολοκαυτώματος, οι περισσότερες γυναίκες μάρτυρες βρήκαν τρόπο να αποστασιοποιηθούν από αυτή και να υποβαθμίσουν τους ρόλους τους ως εντολοδόχοι ενός εγκληματικού καθεστώτος. Όμως για τις τριάντα χιλιάδες γυναίκες που είχαν τοποθετηθεί από τα SS του Χίμλερ και την αστυνομία ως εφεδρείες στα τμήματα της χωροφυλακής, τα αρχηγία της Γκεστάπο και τις φυλακές, η ψυχική αποστασιοποίηση δεν αποτελούσε επιλογή και η πιθανότητα άμεσης συμμετοχής σε μαζικά εγκλήματα ήταν μεγάλη».Το ποσοστό των γυναικών που κατηγορήθηκαν στην Αυστρία, τη Δυτική και Ανατολική Γερμανία για δολοφονίες και συνενοχή σε δολοφονίες κυμαίνεται ανάμεσα στο 5% και το 18%. Το 22% των κατηγορουμένων σε υποθέσεις ευθανασίας ήταν γυναίκες, όπως και το 9% σε υποθέσεις κατά φυλάκων σε στρατόπεδα.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο βιβλίο “Οι Μαινάδες του Χίτλερ «Δεν μπορεί το σύνολο των γυναικών στην Γερμανία (σχεδόν σαράντα εκατομμύρια το 1939) να θεωρηθούν θύματα. Το ένα τρίτο του γυναικείου πληθυσμού, δεκατρία εκατομμύρια γυναίκες, συμμετείχαν ενεργά σε κάποια οργάνωση του Ναζιστικού Κόμματος και οι εγγραφές γυναικών ως μέλη του Ναζιστικού Κόμματος αυξάνοντας σταθερά μέχρι το τέλος του πολέμου. Όπως ο ρόλος των γυναικών στην ιστορία σε γενικές γραμμές υποτιμάται, έτσι και εδώ επίσης – και ίσως με ακόμη πιο προβληματικό τρόπο, δεδομένων των ηθικών και νομικών επιπτώσεων – ο ρόλος των γυναικών στα εγκλήματα του Τρίτου Ράιχ δεν αποσαφηνιστεί ούτε ερμηνευθεί. Τεράστιοι αριθμοί μέσων Γερμανίδων δεν υπήρξαν θύματα, και οι συνήθεις μορφές γυναικείας συμμετοχής στο Ολοκαύτωμα δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί». Πρωταγωνιστικό ρόλο ως αυτουργοί είχαν οι νοσοκόμες. Μία από αυτές ήταν η Παουλίνε Κνάισλερ η οποία περιγράφεται ως δολοφόνος καριέρας. Όταν βρίσκονταν στην Ανατολή έκανε θανατηφόρες ενέσεις σε τυφλούς, ακρωτηριασμένους και τραυματισμένους στο κεφάλι στρατιώτη. Με δύο λέξεις όλους αυτούς που δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν στην Γερμανία της αρίας φυλής. Από την έρευνα της Lower προκύπτει ότι «οι νοσοκόμες οι οποίες αργότερα ομολόγησαν ότι σκότωσαν ασθενείς στο Μέζεριτς δεν είχαν υπογράψει όρκο μυστικότητας σε ό,τι αφορούσε το πρόγραμμα ευθανασίας, όπως είχε κάνει η Παουλίνε Κνάισλερ. Μία από αυτές εξήγησε ότι χρειάζονταν τουλάχιστον δύο νοσοκόμες για να θανατώσουν έναν ασθενή, καθώς τα θύματα αρνούνταν να δεχθούν τις μεγάλες ποσότητες φαρμάκων και ενέσεων. Το Μέζεριτς – Ομπραβάλντε ήταν μία από τις πολλές τοποθεσίες “εντατικής” ευθανασίας που βρίσκονταν σκόπιμα στα ανατολικά σύνορα του Ράιχ, όπου μπορούσαν να γίνουν δεκτές μεγαλύτερες μεταγωγές, τα θύματα να θανατωθούν αδιακρίτως και τα σώματα τους να εξαφανιστούν».

Στο βιβλίο “Οι Μαινάδες του Χίτλερ” καταγράφονται στις 400 και πλέον του σελίδες τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Ανατολικό μέτωπο με την ματιά στραμμένη σε δεκάδες γυναίκες και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν στον πόλεμο και στην γενοκτονία. Άλλες σαδίστριες ή “ανδρογύναικες” άλλες σύζυγοι που απολάμβαναν τα πάρτι και τα πικ νικ στο δάσος σηκώνοντας και οι ίδιες που και που ένα ντουφέκι να σκοτώσουν κάποιον Εβραίο που κινούνταν σε ρόλο θηράματος και άλλες νοσοκόμες του θανάτου. Περιγράφεται αναλυτικά και τεκμηριωμένα η δράση τους καθώς και το ποια ήταν η τύχη τους μετά το τέλος του πολέμου.

- Το βιβλίο “Οι Μαινάδες του Χίτλερ – Ο ρόλος των Γερμανίδων στα ναζιστικά πεδία θανάτου” κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά (μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς) από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.