...Κι εγώ μόλις έγραψα ένα μπάσταρδο κείμενο.

Αχλάδια

του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

26 Απριλίου 2015 

Πηγή: Ενθέματα της Αυγής

Πωλ Σεζάν, «Νεκρή φύση»

Τι εννοώ όταν λέω πως έχω διαβάσει έναν συγγραφέα, πως είμαι με το μέρος του; Σημαίνει πως έχω διαβάσει (ξαναδιαβάσει) ένα, δύο, δέκα βιβλία του; Τι σημαίνει όταν λέω πως έχω διαβάσει Ντανίλο Κις; Όταν σκέφτομαι τον Κις, σκέφτομαι τ’ Αχλάδια, ένα μικρό διήγημα μισής σελίδας, από τα Πρώιμα βάσανα (1970): 9 προτάσεις, 142 λέξεις στα ελληνικά. Αχλάδια: Ο χωρικός τινάζει το δέντρο και τ’ αχλάδια πέφτουνε στο χώμα. Όσα είναι ώριμα, σκάνε. Οι χωριάτισσες μαζεύουν τα λιγότερο χαλασμένα. Ένα αγόρι δαγκώνει τ’ αχλάδια. Η αφεντικίνα του αγοριού λέει: «Τα μυρίζει σαν σκυλί». Να μια γρήγορη σύνοψη 142 λέξεων σε 35. Πριν δύο εβδομάδες πήγαμε στο χωριό. Ο Επιτάφιος πέρασε μέσα απ’ το χωράφι του παππού μου. Το χωράφι είναι ξερό πια. Το ’80 όμως, ο παππούς μάς έστελνε τ’ αχλάδια του σ’ ένα κασόνι κι εγώ ποτέ δεν τα έτρωγα. Ο Επιτάφιος πέρασε λοιπόν δίπλα απ’ τη στέρνα, κι αυτή ξερή, χωρίς βατράχια, και κατευθύνθηκε προς το νότιο σύνορο του χωραφιού. Ήταν όλοι κι όλοι δέκα ντόπιοι, ένα κοντόσωμο πιστό φίδι που σερνόταν πάνω στη ρημαγμένη γη του παππού, πίσω απ’ το κιβούρι. Δεν θυμάμαι να περνούσαν παλαιότερα από κει. Μάλλον όχι: τότε τους εμπόδιζαν τα δέντρα, τα δέντρα ήταν αρκετά και τις νύχτες ήταν τρομαχτικά, ειδικά όταν δεν είχε φεγγάρι, και τα βατράχια κοάζανε απ’ τη μεριά της στέρνας απόκοσμα.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πάει πολλές φορές στο χωριό. Και δεν ξέρω γιατί πήγαμε φέτος. Το χωριό είναι ξερό, ανύπαρκτο, κι όπως ήταν ξαπλωμένος ο νεκρός, λεπτός σαν χαρτονάκι, ξερός και κιτρινισμένος και καθόλου μυρωδάτος, φοβήθηκα πως δεν θα τα κατάφερνε ν’ αναστηθεί. Δεν ξέρω αν τα έζησα αυτά. «Εγώ είμαι ένας συγγραφέας μπάσταρδος», έγραφε ο Ντανίλο Κις. Κι εγώ μόλις έγραψα ένα μπάσταρδο κείμενο.