Διέλυσαν τη Λιβύη, διέλυσαν το Ιράκ, διέλυσαν τη Συρία,
έστρωσαν κόκκινο χαλί στους Τζιχαντιστές, προκάλεσαν
εκατομμύρια πρόσφυγες, γέμισαν ανθρωπιστικά προβλήματα
την Ευρώπη, θέριεψαν το ρατσισμό στις δημοκρατικές κοινωνίες.
ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΥΠΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
(Απρίλιος 2011), ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕ ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΠΟΤΕ;
Αυτοί οι πολιτικοί , μαζί με τα τσιράκια τους σε Ευρώπη (Γερμανία, Ιταλία, Πολωνία,Ολλανδία, Βαλτικές Χώρες κ.α)) , Αμερική (Καναδάς) , Ασία (Ερντογάν) και Αυστραλία ευθύνονται άμεσα για την αποσταθεροποίηση της Βόρειας Αφρικής (αρχικά) και της Συρίας (αμέσως μετά) , μια εγκληματική πολιτική που έριξε στο χάος όλες τις εμπλεκόμενες χώρες , προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους , εκατομμύρια μετανάστες και ασύλληπτη ανθρωπιστική κρίση όχι μόνο στους δοκιμαζόμενους λαούς των χωρών της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής αλλά και στις Μεσογειακές της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία.
_________________
Libya’s Pathway to Peace
Together
with our NATO allies and coalition partners, the United States, France
and Britain have been united from the start in responding to the crisis
in Libya, and we are united on what needs to happen in order to end it.
Even
as we continue our military operations today to protect civilians in
Libya, we are determined to look to the future. We are convinced that
better times lie ahead for the people of Libya, and a pathway can be
forged to achieve just that.
We
must never forget the reasons why the international community was
obliged to act in the first place. As Libya descended into chaos with
Colonel Muammar el-Qaddafi attacking his own people, the Arab League
called for action. The Libyan opposition called for help. And the people
of Libya looked to the world in their hour of need. In an historic
resolution, the United Nations Security Council authorized all necessary
measures to protect the people of Libya from the attacks upon them. By
responding immediately, our countries, together with an international
coalition, halted the advance of Qaddafi’s forces and prevented the
bloodbath that he had promised to inflict upon the citizens of the
besieged city of Benghazi.
Tens
of thousands of lives have been protected. But the people of Libya are
still suffering terrible horrors at Qaddafi’s hands each and every day.
His rockets and shells rained down on defenseless civilians in Ajdabiya.
The city of Misurata is enduring a medieval siege, as Qaddafi tries to
strangle its population into submission. The evidence of disappearances
and abuses grows daily.
Our
duty and our mandate under U.N. Security Council Resolution 1973 is to
protect civilians, and we are doing that. It is not to remove Qaddafi by
force. But it is impossible to imagine a future for Libya with Qaddafi
in power. The International Criminal Court is rightly investigating the
crimes committed against civilians and the grievous violations of
international law. It is unthinkable that someone who has tried to
massacre his own people can play a part in their future government. The
brave citizens of those towns that have held out against forces that
have been mercilessly targeting them would face a fearful vengeance if
the world accepted such an arrangement. It would be an unconscionable
betrayal.
Furthermore,
it would condemn Libya to being not only a pariah state, but a failed
state too. Qaddafi has promised to carry out terrorist attacks against
civilian ships and airliners. And because he has lost the consent of his
people any deal that leaves him in power would lead to further chaos
and lawlessness. We know from bitter experience what that would mean.
Neither Europe, the region, or the world can afford a new safe haven for
extremists.
There
is a pathway to peace that promises new hope for the people of Libya — a
future without Qaddafi that preserves Libya’s integrity and
sovereignty, and restores her economy and the prosperity and security of
her people. This needs to begin with a genuine end to violence, marked
by deeds not words. The regime has to pull back from the cities it is
besieging, including Ajdabiya, Misurata and Zintan, and return to their
barracks. However, so long as Qaddafi is in power, NATO must maintain
its operations so that civilians remain protected and the pressure on
the regime builds. Then a genuine transition from dictatorship to an
inclusive constitutional process can really begin, led by a new
generation of leaders. In order for that transition to succeed, Qaddafi
must go and go for good. At that point, the United Nations and its
members should help the Libyan people as they rebuild where Qaddafi has
destroyed — to repair homes and hospitals, to restore basic utilities,
and to assist Libyans as they develop the institutions to underpin a
prosperous and open society.
This
vision for the future of Libya has the support of a broad coalition of
countries, including many from the Arab world. These countries came
together in London on March 29 and founded a Contact Group which met
this week in Doha to support a solution to the crisis that respects the
will of the Libyan people.
Today,
NATO and our partners are acting in the name of the United Nations with
an unprecedented international legal mandate. But it will be the people
of Libya, not the U.N., who choose their new constitution, elect their
new leaders, and write the next chapter in their history.
Britain,
France and the United States will not rest until the United Nations
Security Council resolutions have been implemented and the Libyan people
can choose their own future.
Barack Obama is the 44th president of the United States. David Cameron
is prime minister of Britain and Nicolas Sarkozy is president of France.************************************
Ο δρόμος της Λιβύης για την Ειρήνη
Διάγγελμα των Barack Obama, Ντέιβιντ Κάμερον και Νικολά Σαρκοζί
Μαζί με τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και τους εταίρους του συνασπισμού, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία και η Βρετανία έχουν ενωθεί από την αρχή στην αντιμετώπιση της κρίσης στη Λιβύη, και είμαστε ενωμένοι για το τι πρέπει να συμβεί για να φθάσει στο τέλος της.
Ενώ ακόμα συνεχίζουμε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις μας σήμερα για την προστασία των αμάχων στη Λιβύη, είμαστε αποφασισμένοι να κοιτάξουμε προς το μέλλον. Είμαστε πεπεισμένοι ότι οι καλύτεροι καιροί βρίσκονται μπροστά για στο λαό της Λιβύης, και ένα μονοπάτι μπορεί να δημιουργηθεί για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τους λόγους για τους οποίους η διεθνής κοινότητα υποχρεώθηκε να ενεργήσει αρχικά. Καθώς η Λιβύη οδηγούνταν σε χάος, με τον συνταγματάρχη Μουαμάρ ελ-Καντάφι να επιτίθενται στους δικούς του ανθρώπους, ο Αραβικός Σύνδεσμος ζήτησε την ανάληψη δράσης. Η Λιβυκή αντιπολίτευση κάλεσε για βοήθεια. Ο λαός της Λιβύης προσέβλεπε αναγκαστικά προς τον έξω κόσμο. Σε ένα ιστορικό ψήφισμα, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έδωσε την εξουσιοδότηση για τη λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για την προστασία του λαού της Λιβύης από τις εναντίον του επιθέσειςς. Ανταποκρινόμενες άμεσα, οι χώρες μας, μαζί με ένα διεθνή συνασπισμό, σταμάτησαν την προέλαση των δυνάμεων του Καντάφι και εμπόδισαν την αιματοχυσία που είχε υποσχεθεί να επιβάλει επάνω τους πολίτες της πολιορκημένης πόλης της Βεγγάζης.
Δεκάδες χιλιάδες ζωές μεν έχουν προστατευθεί, αλλά ο λαός της Λιβύης εξακολουθεί να υποφέρει στα χέρια του Καντάφι την τρομερή καθημερινή φρίκη. Οι ρουκέτες και τα βλήματά του έπεσαν σε ανυπεράσπιστους πολίτες στην Ajdabiya. Η πόλη της Misurata υφίσταται μια μεσαιωνικού τύπου διαρκή πολιορκία, καθώς ο Καντάφι προσπαθεί να την υποτάξει στραγγαλίζοντας τον πληθυσμό της σε υποταγή. Οι μαρτυρίες για τις εξαφανίσεις και τους βιασμούς μεγαλώνουν καθημερινά.
Το καθήκον μας και η εντολή που μας έχει ανατεθεί, σύμφωνα με το ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, είναι η προστασία των αμάχων, πράγμα που κάνουμε. Όχι για να γκρεμίσουμε τον Καντάφι με τη βία. Αλλά είναι αδύνατο να φανταστούμε ένα μέλλον για τη Λιβύη με τον Καντάφι στην εξουσία. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ορθώς ερευνά τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά των αμάχων και τις τραγικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Είναι αδιανόητο κάποιος που έχει προσπαθήσει να σφαγιάσει τον ίδιο το λαό του, να μπορεί να διαδραματίσει ένα ρόλο στην μελλοντική του διακυβέρνηση. Οι γενναίοι πολίτες αυτών των πόλεων που τις ελέγχουν πολεμώντας εναντίον δυνάμεων που τους στοχεύουν ανελέητα θα αντιμετωπίσουν μια φοβερή εκδίκηση, αν ο κόσμος κάνει δεκτή μια τέτοια ρύθμιση. Θα ήταν μια ασυνείδητη προδοσία.
Επιπλέον, θα καταδικάσουν τη Λιβύη να είναι όχι μόνο ένα κράτος-παρίας, αλλά επίσης ένα αποτυχημένο κράτος . Ο Καντάφι έχει υποσχεθεί να πραγματοποιήσει τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον επιβατηγών πλοίων και αεροσκαφών. Και επειδή έχει χάσει τη συναίνεση του λαού του, κάθε συμφωνία που τον διατηρεί στην εξουσία, θα οδηγήσει σε περαιτέρω χάος και ανομία. Γνωρίζουμε από την πικρή εμπειρία που διαθέουμε τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο. Ούτε η Ευρώπη ούτε η ευρύτερη περιοχή ούτε ο κόσμος μπορούν να δώσουν ένα νέο ασφαλές καταφύγιο για εξτρεμιστές
Υπάρχει ένα μονοπάτι προς την ειρήνη που υπόσχεται νέα ελπίδα για το λαό της Λιβύης . Ένα μέλλον χωρίς Καντάφι, που διατηρεί την ακεραιότητα και κυριαρχία της Λιβύης , και επαναφέρει την οικονομία της και την ευημερία και την ασφάλεια του λαού της. Αυτό πρέπει να αρχίσει με ένα γενικευμένο τερματισμό της βίας , που θα χαρακτηρίζεται από τις πράξεις και όχι με λόγια. Το καθεστώς πρέπει να αποσυρθεί από τις πόλεις πολιορκεί, συμπεριλαμβανομένων της Ajdabiya, της Μισουράτα και της Ζιντάν, και οι στρατιώτες να επιστρέψουν στους στρατώνες τους.
Ωστόσο, όσο ο Καντάφι βρίσκεται στην εξουσία, το ΝΑΤΟ πρέπει να συνεχίσει τις δραστηριότητές του, έτσι ώστε οι πολίτες να παραμένουν προστατευμένοι και η πίεση στο καθεστώς να είναι διαρκής. Στη συνέχεια, μια πραγματική μετάβαση από τη δικτατορία σε μια συνολικά συνταγματική διαδικασία μπορεί πραγματικά να αρχίσει, με επικεφαλής μια νέα γενιά ηγετών. Για να επιτευχθεί μια τέτοια μετάβαση, πρέπει να φύγει μια για πάντα ο Καντάφι.
Όταν συμβεί αυτό , τα Ηνωμένα Έθνη και τα μέλη τους θα πρέπει να βοηθήσουν τον λαό της Λιβύης, καθώς θα ανοικοδομεί ό,τι έχει καταστρέψει ο Καντάφι - να επισκευάσει τα σπίτια και νοσοκομεία, να αποκαταστήσει βασικές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, καθώς και να βοηθήσει τους Λίβυους καθώς αναπτύσσουν τα θεσμικά όργανα να στηρίξουν μια ευημερούσα και ανοικτή κοινωνία .
Αυτό το όραμα για το μέλλον της Λιβύης έχει την υποστήριξη ενός ευρέος συνασπισμού χωρών, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τον αραβικό κόσμο. Αυτές οι χώρες συναντήθηκαν στο Λονδίνο στις 29 Μαρτίου και ίδρυσαν μια Ομάδα Επαφής που συνεδρίασε αυτή την εβδομάδα στη Ντόχα, για να υποστηρίξει μια λύση στην κρίση που σέβεται τη βούληση του λαού της Λιβύης.
Σήμερα, το ΝΑΤΟ και οι εταίροι μας ενεργούν στο όνομα των Ηνωμένων Εθνών, με μια άνευ προηγουμένου διεθνή νομική εντολή. Αλλά θα είναι ο λαός της Λιβύης, όχι του ΟΗΕ, που θα επιλέξει το νέο σύνταγμά του, θα εκλέξει τους νέους πολιτικούς ηγέτες του και θα γράψει το επόμενο κεφάλαιο στην ιστορία του.
Η Βρετανία, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ησυχάσουν έως ότου τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών θα έχουν υλοποιηθεί και ο Λιβυκός λαός θα μπορεί να επιλέξει το δικό του μέλλον.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο 44ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ντέιβιντ Κάμερον είναι ο πρωθυπουργός της Βρετανίας και ο Νικολά Σαρκοζί είναι πρόεδρος της Γαλλίας.
___________
Μεταφραστική απόδοση : Gerontakos
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΙΒΥΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΟΘΟΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου