Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει λιβελογραφήματα
Ιδού το δείγμα γραφής ενός γνωστού συγγραφέα και δημόσιου σχολιαστή μας .
Στο απόσπασμα που αναρτούμε θα διαπιστώσετε πόσο εύκολη είναι σ΄αυτόν τον τόπο η χωρίς επιχειρηματολογία επίκριση ( κοινώς: "θάψιμο") όσων προσώπων της δημόσιας ζωής απεχθανόμαστε.
Toνίζουμε ότι δε μας ενδιαφέρει η συντηρητική ιδεολογία του συντάκτη του κειμένου.
Απαιτούμε όμως από αυτόν εμπεριστατωμένη, νηφάλια και αμερόληπτη κρίση , ιδίως μάλιστα όταν αξιολογεί πρόσωπα μιας ιδεολογικής παράταξης που δε συμπαθεί , όπως είναι, στην περίπτωσή μας , ο Φώτης Κουβέλης και ο Μανόλης Γλέζος.
Θυμίζουμε, σχετικά με το Φώτη Κουβέλη , ότι ομόθυμη σχεδόν είναι η παραδοχή πως
υπήρξε ένας νηφάλιος, φωτισμένος και αδογμάτιστος πολιτικός, που συνέβαλε τα μάλα στην ανανέωση όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και στην καταλλαγή των πολιτικών παθών με την αποφυγή του λαϊκισμού ως τρόπου πολιτικής αντιπαράθεσης. Συνέβαλε επίσης αποφασιστικά με τις θέσεις και τις προτάσεις του στον εκδημοκρατισμό της ελληνικής κοινωνίας. Πάμπολλοι είναι, εξάλλου, εκείνοι που θεωρούν ως κορυφαία πολιτική πράξη του την ειλικρινή για έλληνα αριστερό ηγέτη συμμετοχή του κόμματός του , το 2012, στην τρικομματική κυβέρνηση, γεγονός-καταλύτης για την αποφυγή της εθνικής κατάρρευσης . Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός υπήρξε χρήσιμος στη δημόσια ζωή , γιατί και επιτυχείς "μάχες" έχει δώσει στη ζωή του στον εργασιακό και κοινωνικό στίβο αλλά και την Ελλάδα έχει ωφελήσει με την παρουσία του στο κοινοβούλιο με τις προοδευτικές του ιδέες και το ανεπίληπτο ήθος του.
Κρίνοντας τώρα το Μανόλη Γλέζο, θεωρούμε κακόηθες να αποσιωπάται η πολυσήμαντη
συμμετοχή του στα κοινά και να κατηγορείται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι
εξαργυρώνει διά βίου τον ηρωισμό που επέδειξε με το κατέβασμα της γερμανικής
σημαίας από την Ακρόπολη, στην Κατοχή . Μόνο ένας εμπαθής θα αποσιωπούσε
τους αγώνες του Γλέζου για τη λευτεριά και τον εκδημοκρατισμό των θεσμών της πατρίδας μας , την πολύχρονη από τη Δεξιά εκδικητική φυλάκισή του , την εκπληκτική πολυμάθειά του,
η οποία "μεταφράστηκε" σε πλήθος εκδόσεων- με κορυφαίο βιβλίο Το φαινόμενο της αλλοτρίωσης στη γλώσσα μας-, την πείσμονα έως σήμερα διεκδίκηση των αποζημιώσεων
για τις Κατοχικές γερμανικές θηριωδίες αλλά και το πρωτοποριακό πείραμα εφαρμογής της συμμετοχικής δημοκρατίας ως εκλεγμένου κοινοτάρχη στην Απείραθο της Νάξου .
Διαβάζω από την περίοδο των Νέων τα κείμενα του κυρίου Τάκη Θεοδωρόπουλου. Διαπιστώνω ότι , ενώ εκείνη την εποχή σχολίαζε την ελληνική πολιτική, κοινωνική και πνευματική ζωή με τρόπο χιουμοριστικά αντικειμενικό, από τότε που προσελήφθη
στην Καθημερινή , η ματιά του άρχισε να αλληθωρίζει προς τα... δεξιά. Η αποστροφή
του μάλιστα προς την ανανεωτική Αριστερά , κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο εμμανής ,καθώς τα επιχειρήματά του στηρίζονται όλο και περισσότερο σε εξυπνακίστικους αφορισμούς, σκόπιμες αποσιωπήσεις των θετικών και διογκώσεις των αρνητικών πλευρών της, ενώ το μίσος του για ορισμένα δημόσια πρόσωπα είναι πλέον ανυπόκριτο και στάζει χολή και φτηνή λοιδορία.
Φαίνεται ότι η γειτνίαση της στήλης του με τη στήλη του γνωστού λιβελογράφου
της Καθημερινής , Στέφανου Κασιμάτη, πρέπει να έχει μολυνθεί από τον έμπολα του Φαληρέως , που εκτοξεύεται καθημερινά από τη δεύτερη σελίδα με περισσσή ευκολία επί των κεφαλών αδίκων τε και δικαίων.
Αναρτούμε το παρακάτω απόσπασμα ως ξεκάθαρο παράδειγμα πνευματικής κακοήθειας . Διαβάζοντας κείμενα σαν αυτό βλέπουμε ξεκάθαρα ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν προοδευτικό διανοούμενο που διαθέτει νηφάλιο και πλατύ πνεύμα, αλλά με ένα στενοκέφαλο και μοχθηρό διανοουμενίσκο, που βγάζει ό,τι πιο ρυπαρό έχει μέσα του , προκειμένου να κερδίσει το καθημερινό του καρβελάκι .
[......] Η μεταπολίτευση δεν έφερε τίποτε καινούργιο στην ελληνική ζωή, παρά την πολλά υποσχόμενη ευρωπαϊκή μας ένταξη. Οι αντιλήψεις μας για τη δημοκρατία, οι οποίες δεν είχαν και μεγάλο ιστορικό βάθος ούτως ή άλλως, απλώς προσαρμόσθηκαν στη μισαριστεία που τη βαφτίσαμε δικαιοσύνη, στις φοβίες που μας προκαλεί κάθε τι εξαιρετικό και στον ηρωισμό της αποτυχίας.
Ο κ. Κουβέλης είναι ένας αποτυχημένος πολιτικός. Προσοχή, δεν είναι κάποιος που έδωσε μάχες και έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στις επάλξεις των ιδεών του. Είναι το πορτρέτο του πολιτικού της επιβίωσης. Δεν έχει δώσει καμία πραγματική μάχη, δεν έχει προτείνει απολύτως τίποτε, και το μόνο που τον διακρίνει είναι ο καθωσπρεπισμός μιας δικηγορίστικης φλυαρίας. Είναι ιδανικός για Πρόεδρος μιας Δημοκρατίας σαν τη δική μας, που φοβάται την επιτυχία για να μην απονομιμοποιήσει τη μετριότητα. Ιδανικός για συμβολικός ανώτατος άρχων μιας πολιτικής ζωής που δεν έχει να προτείνει τίποτε στον τόπο.
Ιδανικότερος φρονώ και από τον κ. Γλέζο ακόμη, αν δεν υπήρχε εκείνο το επεισόδιο με τη σημαία που έχει αναγορεύσει τον ευρωβουλευτή σε ήρωα της αντίστασης κατά των Γερμανών, των τότε, όπως και των τώρα, των εσαεί Γερμανών. Θα μου πείτε τον κ. Γλέζο τον ψήφισαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στις ευρωεκλογές, ενώ τον κ. Κουβέλη κάτι χιλιάδες σκέτες. Λογικό, αφού πολλοί συμπατριώτες μας εξακολουθούν να πιστεύουν πως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί αν βρεθεί κάποιος να ανέβει στην Ακρόπολη για να κατεβάσει τη γερμανική σημαία. Και αν δεν βρει γερμανική σημαία, δεν έχει σημασία. Ας κατεβάσει ό,τι βρει και βλέπουμε. Για κάτι τέτοια ζουν οι ήρωες.
| Ένα αρνητικό σχόλιο σού δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση, με την προϋπόθεση ότι αποπνέει φθόνο. | ||
| ~Jean Baudrillard | (Γάλλος διανούμενος ) | 1929-2007 | |
Ιδού το δείγμα γραφής ενός γνωστού συγγραφέα και δημόσιου σχολιαστή μας .
Στο απόσπασμα που αναρτούμε θα διαπιστώσετε πόσο εύκολη είναι σ΄αυτόν τον τόπο η χωρίς επιχειρηματολογία επίκριση ( κοινώς: "θάψιμο") όσων προσώπων της δημόσιας ζωής απεχθανόμαστε.
Toνίζουμε ότι δε μας ενδιαφέρει η συντηρητική ιδεολογία του συντάκτη του κειμένου.
Απαιτούμε όμως από αυτόν εμπεριστατωμένη, νηφάλια και αμερόληπτη κρίση , ιδίως μάλιστα όταν αξιολογεί πρόσωπα μιας ιδεολογικής παράταξης που δε συμπαθεί , όπως είναι, στην περίπτωσή μας , ο Φώτης Κουβέλης και ο Μανόλης Γλέζος.
Θυμίζουμε, σχετικά με το Φώτη Κουβέλη , ότι ομόθυμη σχεδόν είναι η παραδοχή πως
υπήρξε ένας νηφάλιος, φωτισμένος και αδογμάτιστος πολιτικός, που συνέβαλε τα μάλα στην ανανέωση όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και στην καταλλαγή των πολιτικών παθών με την αποφυγή του λαϊκισμού ως τρόπου πολιτικής αντιπαράθεσης. Συνέβαλε επίσης αποφασιστικά με τις θέσεις και τις προτάσεις του στον εκδημοκρατισμό της ελληνικής κοινωνίας. Πάμπολλοι είναι, εξάλλου, εκείνοι που θεωρούν ως κορυφαία πολιτική πράξη του την ειλικρινή για έλληνα αριστερό ηγέτη συμμετοχή του κόμματός του , το 2012, στην τρικομματική κυβέρνηση, γεγονός-καταλύτης για την αποφυγή της εθνικής κατάρρευσης . Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός υπήρξε χρήσιμος στη δημόσια ζωή , γιατί και επιτυχείς "μάχες" έχει δώσει στη ζωή του στον εργασιακό και κοινωνικό στίβο αλλά και την Ελλάδα έχει ωφελήσει με την παρουσία του στο κοινοβούλιο με τις προοδευτικές του ιδέες και το ανεπίληπτο ήθος του.
Κρίνοντας τώρα το Μανόλη Γλέζο, θεωρούμε κακόηθες να αποσιωπάται η πολυσήμαντη
συμμετοχή του στα κοινά και να κατηγορείται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι
εξαργυρώνει διά βίου τον ηρωισμό που επέδειξε με το κατέβασμα της γερμανικής
σημαίας από την Ακρόπολη, στην Κατοχή . Μόνο ένας εμπαθής θα αποσιωπούσε
τους αγώνες του Γλέζου για τη λευτεριά και τον εκδημοκρατισμό των θεσμών της πατρίδας μας , την πολύχρονη από τη Δεξιά εκδικητική φυλάκισή του , την εκπληκτική πολυμάθειά του,
η οποία "μεταφράστηκε" σε πλήθος εκδόσεων- με κορυφαίο βιβλίο Το φαινόμενο της αλλοτρίωσης στη γλώσσα μας-, την πείσμονα έως σήμερα διεκδίκηση των αποζημιώσεων
για τις Κατοχικές γερμανικές θηριωδίες αλλά και το πρωτοποριακό πείραμα εφαρμογής της συμμετοχικής δημοκρατίας ως εκλεγμένου κοινοτάρχη στην Απείραθο της Νάξου .
Διαβάζω από την περίοδο των Νέων τα κείμενα του κυρίου Τάκη Θεοδωρόπουλου. Διαπιστώνω ότι , ενώ εκείνη την εποχή σχολίαζε την ελληνική πολιτική, κοινωνική και πνευματική ζωή με τρόπο χιουμοριστικά αντικειμενικό, από τότε που προσελήφθη
στην Καθημερινή , η ματιά του άρχισε να αλληθωρίζει προς τα... δεξιά. Η αποστροφή
του μάλιστα προς την ανανεωτική Αριστερά , κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο εμμανής ,καθώς τα επιχειρήματά του στηρίζονται όλο και περισσότερο σε εξυπνακίστικους αφορισμούς, σκόπιμες αποσιωπήσεις των θετικών και διογκώσεις των αρνητικών πλευρών της, ενώ το μίσος του για ορισμένα δημόσια πρόσωπα είναι πλέον ανυπόκριτο και στάζει χολή και φτηνή λοιδορία.
Φαίνεται ότι η γειτνίαση της στήλης του με τη στήλη του γνωστού λιβελογράφου
της Καθημερινής , Στέφανου Κασιμάτη, πρέπει να έχει μολυνθεί από τον έμπολα του Φαληρέως , που εκτοξεύεται καθημερινά από τη δεύτερη σελίδα με περισσσή ευκολία επί των κεφαλών αδίκων τε και δικαίων.
Αναρτούμε το παρακάτω απόσπασμα ως ξεκάθαρο παράδειγμα πνευματικής κακοήθειας . Διαβάζοντας κείμενα σαν αυτό βλέπουμε ξεκάθαρα ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν προοδευτικό διανοούμενο που διαθέτει νηφάλιο και πλατύ πνεύμα, αλλά με ένα στενοκέφαλο και μοχθηρό διανοουμενίσκο, που βγάζει ό,τι πιο ρυπαρό έχει μέσα του , προκειμένου να κερδίσει το καθημερινό του καρβελάκι .
[......] Η μεταπολίτευση δεν έφερε τίποτε καινούργιο στην ελληνική ζωή, παρά την πολλά υποσχόμενη ευρωπαϊκή μας ένταξη. Οι αντιλήψεις μας για τη δημοκρατία, οι οποίες δεν είχαν και μεγάλο ιστορικό βάθος ούτως ή άλλως, απλώς προσαρμόσθηκαν στη μισαριστεία που τη βαφτίσαμε δικαιοσύνη, στις φοβίες που μας προκαλεί κάθε τι εξαιρετικό και στον ηρωισμό της αποτυχίας.
Ο κ. Κουβέλης είναι ένας αποτυχημένος πολιτικός. Προσοχή, δεν είναι κάποιος που έδωσε μάχες και έπεσε ηρωικώς μαχόμενος στις επάλξεις των ιδεών του. Είναι το πορτρέτο του πολιτικού της επιβίωσης. Δεν έχει δώσει καμία πραγματική μάχη, δεν έχει προτείνει απολύτως τίποτε, και το μόνο που τον διακρίνει είναι ο καθωσπρεπισμός μιας δικηγορίστικης φλυαρίας. Είναι ιδανικός για Πρόεδρος μιας Δημοκρατίας σαν τη δική μας, που φοβάται την επιτυχία για να μην απονομιμοποιήσει τη μετριότητα. Ιδανικός για συμβολικός ανώτατος άρχων μιας πολιτικής ζωής που δεν έχει να προτείνει τίποτε στον τόπο.
Ιδανικότερος φρονώ και από τον κ. Γλέζο ακόμη, αν δεν υπήρχε εκείνο το επεισόδιο με τη σημαία που έχει αναγορεύσει τον ευρωβουλευτή σε ήρωα της αντίστασης κατά των Γερμανών, των τότε, όπως και των τώρα, των εσαεί Γερμανών. Θα μου πείτε τον κ. Γλέζο τον ψήφισαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στις ευρωεκλογές, ενώ τον κ. Κουβέλη κάτι χιλιάδες σκέτες. Λογικό, αφού πολλοί συμπατριώτες μας εξακολουθούν να πιστεύουν πως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί αν βρεθεί κάποιος να ανέβει στην Ακρόπολη για να κατεβάσει τη γερμανική σημαία. Και αν δεν βρει γερμανική σημαία, δεν έχει σημασία. Ας κατεβάσει ό,τι βρει και βλέπουμε. Για κάτι τέτοια ζουν οι ήρωες.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:=>Το μη χείρον χείριστον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου