Η ατάκα της ημέρας

[.................] Αν ο ΛΑΟΣ μάς έκανε να πιστέψουμε στο θαύμα της ανάστασης, δύο άλλα κόμματα φαίνεται πως κοντεύουν να εκμετρήσουν το ζην, νωρίς μεν, φυσιολογικά δε. Η βραχυβιότητα των ΑΝΕΛ είναι προδιαγεγραμμένη από τη φύση τους. Για την εξάχνωση της ΔΗΜΑΡ φρόντισε η τακτική της, που και αυτή ανάγεται, φευ, στη φύση της. Υπάρχει και κάτι άλλο, που η δημοσιογραφική ευγένεια (ή ευμένεια) δεν επιτρέπει να λέγεται φωναχτά: τα δείγματα γραφής αυτού του κόμματος της «ανανεωτικής Αριστεράς» στον ένα χρόνο που συμμετείχε στην κυβέρνηση τίμησαν τις ένδοξες παραδόσεις του παλαιοκομματισμού, τόσο με τα πεπραγμένα του ενός υπουργού του (και τα άπρακτα του άλλου) όσο και με την ολοπρόθυμη αποδοχή και συνεκμετάλλευση της πελατειακής ποσόστωσης 4 - 2 - 1.  Αυτά δεν γινόταν να τα παραβλέψει το είδος εκείνο των πολιτών που επιθυμεί μια αληθινή ανανέωση της Αριστεράς.

Θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενο ότι Το Ποτάμι δεν θα πετύχαινε τα πολύ υψηλά ποσοστά που του έδιναν οι πρώτες μετά την εμφάνισή του δημοσκοπήσεις. Εντούτοις, το 6,6% που συγκέντρωσε είναι κάτι παραπάνω από αξιοσημείωτο για ένα κόμμα που προήλθε από παρθενογένεση, αντί με διάσπαση ή αποχωρήσεις από άλλο κόμμα, δεν έχει στις τάξεις του επαγγελματίες πολιτικούς και δεν κατέφυγε σε δημαγωγίες. Επιπλέον, το ευρωψηφοδέλτιο που παρουσίασε ήταν το ποιοτικότερο και πιο φρέσκο από όλα. Από εδώ και πέρα όμως ο δρόμος του θα είναι δύσκολος. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη μοναχική πορεία μιας ΔΗΜΑΡ, με μεγάλη πιθανότητα να έχει την ίδια τύχη, και μια πολιτική συμμαχιών πάνω σε συγκεκριμένες προγραμματικές θέσεις, όχι σε κάτι νεφελώδες όπως εκείνο το περί «προοδευτικής κατεύθυνσης» που αναμασούσε ο Κουβέλης.

Μένει η Χρυσή Αυγή. Και, δυστυχώς, θα μείνει μαζί μας για πολύ. Για δεύτερη συνεχόμενη Κυριακή το ναζιστικό κόμμα δικαιούνταν, μόνο αυτό, να πανηγυρίζει. «Υπάρχουν και χειρότερα» άκουσα μια δημοσιογράφο να σχολιάζει στο ραδιόφωνο τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οχι, δεν υπάρχουν χειρότερα. Μπορεί το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, το βρετανικό UKIP ή το δανέζικο Λαϊκό Κόμμα να είναι απωθητικά για τους ευρωπαϊστές και τους υπέρμαχους της ανοιχτής κοινωνίας, αλλά δεν είναι ναζιστικά και δεν μάχονται τη δημοκρατία. Σύμφωνα με την εθνική μυθολογία μας, είναι αδύνατον να ριζώσει στην Ελλάδα ο φασισμός, διότι ο ελληνικός λαός στην Κατοχή κ.λπ., κ.λπ. Η θλιβερή αλήθεια είναι όμως ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων με αντιδημοκρατικές έως απροκάλυπτα φασιστικές ιδέες. Η ακόμη θλιβερότερη αλήθεια είναι ότι η ίδια αυτή μυθολογία περιέχει στοιχεία που αποτελούν λίπασμα για τέτοιες ιδέες, ενώ η παραμικρή αμφισβήτησή της επισύρει κατακραυγή, προπηλακισμούς και προγραφές. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα εθνικής αυτογνωσίας και δεν θα λυθεί εύκολα. Στο μεταξύ, ας ανοίξουν τα μάτια τους όσοι επιμένουν να αναγνωρίζουν στους ψηφοφόρους της ΧΑ το ακαταλόγιστο του παραπλανημένου ή του αγανακτισμένου. Ας καταλάβουν, επιτέλους, ότι έχουν να κάνουν με συνειδητή ιδεολογική επιλογή. Θα είναι αυτό ένα πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Περισσότερη Ευρώπη ζήτησε την Κυριακή ο ταλαιπωρημένος ευρωπαϊκός Νότος. Λιγότερη Ευρώπη, απάντησε ο καλοβαλμένος Βορράς. Πάνω σε αυτό το ρήγμα χορεύει ο δικός μας μικρόκοσμος - και όπου τον βρει η τελευταία γυροβολιά. 

Δημοσθένης Κούρτοβικ , "Χορός πάνω στο ρήγμα"