*****************************
ΔΗΜΑΡ: μια ιστορία πολιτικών αντιφάσεων και προσωπικών τακτοποιήσεων
Γεράσιμος Γεωργάτος, 17/06/2014
Το εγχείρημα φαίνεται πως
ήταν από την αρχή ναρκοθετημένο. Η ΔΗΜΑΡ ήθελε να είναι κάτι που δεν
μπορούσε να γίνει, όπερ και η σημερινή της κατάληξη. Στο ιδρυτικό
συνέδριο (2011), απορρίπτονται μετ` επαίνων η πρόταση Ματσαγγάνη για
«δίκαιη λιτότητα» και η συμβιβαστική - βελτιωτική πρόταση για «δίκαιη
κατανομή των βαρών της κρίσης». Οι αριστερές αγκυλώσεις του τύπου, «οι
εργαζόμενοι δεν θα πληρώσουν για την κρίση», με συνέπεια να πληρώσουν
περισσότερα, ενυπήρχαν ήδη.
Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το συνέδριο του ΣΥΝ ( 2010), πραγματοποιήθηκε μετά από ένα περίπου χρόνο διαβουλεύσεων και συζητήσεων του ηγετικού της πυρήνα και αφού ο επικεφαλής και ο στενός κύκλος των στελεχών πείστηκαν ότι δεν έχουν εκεί κανένα πολιτικό μέλλον. Η κατάσταση είχε γίνει τόσο ασφυκτική που ούτε ο ίδιος ο Φ. Κουβέλης δεν εξελέγη σύνεδρος από την οργάνωσή του στο 10ο συνέδριο του ΣΥΝ.
Οι πολιτικές αποσκευές όμως της ηγετικής ομάδας ήταν, όπως και αποδείχτηκε, κατώτερες από τις απαιτήσεις του νέου εγχειρήματος. Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό του κόσμου της ανανεωτικής αριστεράς και τα υψηλά ποσοστά σε δημοσκοπήσεις, οι αριστερές αγκυλώσεις, η αρχηγική και ιδιοκτησιακή νοοτροπία, η αντίληψη της πολιτικής ως διαδικασίας διαρκών ελιγμών ανάλογα με την περίσταση, στέρησαν από την ΔΗΜΑΡ τον σταθερό προσανατολισμό και το σταθερό και διευρυνόμενο ακροατήριο.
Έτσι η ΔΗΜ.ΑΡ τοποθετήθηκε κατά της κυβέρνησης Παπαδήμου, αδράνησε μετά τις πρώτες εκλογές (Μάιος 2012) και ευτυχώς αποφάσισε τη συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση μετά τις δεύτερες (Ιούνιος 2012), που την εγκατέλειψε όμως μόλις βρήκε ευκαιρία. Τάχθηκε κατά της απελευθέρωσης επαγγελμάτων, ο υπεύθυνος ευρωπαϊκής και εξωτερικής πολιτικής πιέστηκε να παραιτηθεί όταν κατήγγειλε το Die Linke για την καταψήφιση στη γερμανική βουλή της ελληνικής χρηματοδότησης (αλίμονο, να καταγγείλουμε αριστερό κόμμα;!) και ακολούθησαν η υπεράσπιση κάθε συντεχνίας, από την αμυντική βιομηχανία μέχρι τους φαρμακοποιούς, τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, κλπ, η άρνηση δηλαδή επί της ουσίας κάθε αλλαγής status, πάντα με κομψό ομολογουμένως τρόπο.
Επέμεινε επιπλέον η ΔΗΜΑΡ σε μια ξεπερασμένη αντίληψη του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, αλλά την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενη από την διαφαινόμενη εκλογική συντριβή, μετά από σύσταση επικοινωνιολόγου, υιοθέτησε προεκλογικά και την κεντροαριστερά, για να επιστρέψει ωστόσο σήμερα στην αδιάφορη για τους πολίτες προτεραιότητα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, προκειμένου να διευκολύνει πολιτικά τη συμβατότητα και τη συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως και διασωθεί η ηγετική ομάδα.
Η παραδοσιακή αριστερή αντιπάθεια προς τη σοσιαλδημοκρατία ήταν διαρκώς παρούσα. Πρέπει να την κάνουμε πιο «αριστερή», να την φέρουμε στα μέτρα μας. Το αποπνέει ρητά η διακήρυξη για τις ευρωεκλογές. Έτσι επέστρεψε και ο αριστερός ευρωσκεπτικισμός, για μια άλλη Ευρώπη σε έναν άλλο κόσμο, ενώ στο εγχώριο πολιτικό τοπίο η διακριτική αντιμνημονιακή στάση, «εμείς δεν ψηφήσαμε κανένα μνημόνιο», από ένα κόμμα που συμμετείχε στην κυβέρνηση για τη σωτηρία της χώρας, μπέρδευε τους πάντες.
Το κόμμα οργανώθηκε εντελώς προεδροκεντρικά με τυπικές δημοκρατικές διαδικασίες επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων. Κάθε έκφραση διαφωνίας οδηγούσε στο περιθώριο και έτσι η ΔΗΜΑΡ πολύ γρήγορα στερήθηκε πολλούς αξιόλογους και ικανούς ανθρώπους. Η ηγετική ομάδα διαμορφωνόταν κάθε φορά με όρους θρησκευτικής πίστης προς τον Πρόεδρο και όχι με όρους πολιτικής συμφωνίας και όσοι την συναπάρτιζαν φρόντισαν για τις απαραίτητες συναλλαγές, εξαρτήσεις και ανταλλάγματα, με αποκορύφωμα τις επιλογές προσώπων κυρίως με «αριστερό πρόσημο» και κατά κανόνα ήδη βολεμένους, στο πλαίσιο του 4-2-1 και όχι μόνο.
Ακολούθησε η εκλογική καταβαράθρωση, η έλλειψη κάθε αυτοκριτικής και ανάληψης ευθύνης και όλο αυτό το επιεικώς γελοίο σήριαλ περί παραίτησης του Προέδρου που απαξιώνει και ευτελίζει περεταίρω και τον ίδιο και τη ΔΗΜ.ΑΡ. Αντί για εκτεταμένο διάλογο για τα αίτια της εκλογικής συντριβής, προκηρύσσεται συνέδριο εξπρές για αναβάπτιση της ηγεσίας, ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών και με τη νέα γραμμή να έχει ήδη διαμορφωθεί: να διασωθούμε μέσω ΣΥΡΙΖΑ και παίζε και κάμποση κεντροαριστερά «με προοδευτικό πρόσημο», με έμφαση κυρίως στον δημοκρατικό σοσιαλισμό και ολίγη από πολιτική οικολογία, γιατί με τη ρευστότητα που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό δεν ξέρεις που θα κάτσει η μπίλια. Μόνο που όταν προσπαθείς να είσαι παντού δεν είσαι πουθενά. Είσαι απλά αναξιόπιστος.
Το εγχείρημα ήταν εξ αρχής εμποτισμένο με όλη την παλαιοκομματική νοοτροπία και παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, του άλλα λέω κι άλλα κάνω: διακηρυκτική επιμονή σε μεταρρυθμίσεις – φρένο στην πράξη, αλλαγή του κράτους στα λόγια – υπεράσπιση του status quo στην πράξη, καταγγελία του πελατειακού συστήματος και των συντεχνιών – υπεράσπισή τους στην πράξη, σταθερός ευρωπαϊκός προσανατολισμός από την πόρτα – ευρωσκεπτικισμός από το παράθυρο, με κορυφαίο το παραιτούμαι αλλά δεν παραιτούμαι. Είναι ολοφάνερες οι ευθύνες.
Και όσοι τα αντιλαμβανόμασταν; Δυστυχώς αντιδρούσαμε συνήθως μεμονωμένα, γι` αυτό αναποτελεσματικά. Κανένα συνέδριο και καμιά απόπειρα επανεκκίνησης δεν πρόκειται να διασώσουν και να οδηγήσουν σε ανάκαμψη τη ΔΗΜ.ΑΡ. Ιδίως όταν επιχειρείται με τα ίδια πρόσωπα. Η βλάβη είναι ανήκεστος. Όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι και ακίνητοι – και εννοώ τη Μεταρρυθμιστική Τάση – χάνουμε πολύτιμο χρόνο, εκτός από αυτόν που έχει χαθεί ήδη, και, κυρίως, χάνουμε σε πολιτική αξιοπιστία και προσωπική αξιοπρέπεια, στοιχεία που βαραίνουν σημαντικά στους πολίτες που παρακολουθούν και αγωνιούν για τις εξελίξεις στην υπόθεση της ανασυγκρότησης μιας ευρύχωρης αυτόνομης και αυτοκαθοριζόμενης κεντροαριστεράς. Οι πρωτοβουλίες πρέπει να είναι άμεσες.
Ο Γεράσιμος Γεωργάτος, είναι Φιλόλογος, Μέλος της Κ.Ε της ΔΗΜ.ΑΡ, υποψήφιος ευρωβουλευτής.Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το συνέδριο του ΣΥΝ ( 2010), πραγματοποιήθηκε μετά από ένα περίπου χρόνο διαβουλεύσεων και συζητήσεων του ηγετικού της πυρήνα και αφού ο επικεφαλής και ο στενός κύκλος των στελεχών πείστηκαν ότι δεν έχουν εκεί κανένα πολιτικό μέλλον. Η κατάσταση είχε γίνει τόσο ασφυκτική που ούτε ο ίδιος ο Φ. Κουβέλης δεν εξελέγη σύνεδρος από την οργάνωσή του στο 10ο συνέδριο του ΣΥΝ.
Οι πολιτικές αποσκευές όμως της ηγετικής ομάδας ήταν, όπως και αποδείχτηκε, κατώτερες από τις απαιτήσεις του νέου εγχειρήματος. Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό του κόσμου της ανανεωτικής αριστεράς και τα υψηλά ποσοστά σε δημοσκοπήσεις, οι αριστερές αγκυλώσεις, η αρχηγική και ιδιοκτησιακή νοοτροπία, η αντίληψη της πολιτικής ως διαδικασίας διαρκών ελιγμών ανάλογα με την περίσταση, στέρησαν από την ΔΗΜΑΡ τον σταθερό προσανατολισμό και το σταθερό και διευρυνόμενο ακροατήριο.
Έτσι η ΔΗΜ.ΑΡ τοποθετήθηκε κατά της κυβέρνησης Παπαδήμου, αδράνησε μετά τις πρώτες εκλογές (Μάιος 2012) και ευτυχώς αποφάσισε τη συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση μετά τις δεύτερες (Ιούνιος 2012), που την εγκατέλειψε όμως μόλις βρήκε ευκαιρία. Τάχθηκε κατά της απελευθέρωσης επαγγελμάτων, ο υπεύθυνος ευρωπαϊκής και εξωτερικής πολιτικής πιέστηκε να παραιτηθεί όταν κατήγγειλε το Die Linke για την καταψήφιση στη γερμανική βουλή της ελληνικής χρηματοδότησης (αλίμονο, να καταγγείλουμε αριστερό κόμμα;!) και ακολούθησαν η υπεράσπιση κάθε συντεχνίας, από την αμυντική βιομηχανία μέχρι τους φαρμακοποιούς, τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, κλπ, η άρνηση δηλαδή επί της ουσίας κάθε αλλαγής status, πάντα με κομψό ομολογουμένως τρόπο.
Επέμεινε επιπλέον η ΔΗΜΑΡ σε μια ξεπερασμένη αντίληψη του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, αλλά την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενη από την διαφαινόμενη εκλογική συντριβή, μετά από σύσταση επικοινωνιολόγου, υιοθέτησε προεκλογικά και την κεντροαριστερά, για να επιστρέψει ωστόσο σήμερα στην αδιάφορη για τους πολίτες προτεραιότητα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, προκειμένου να διευκολύνει πολιτικά τη συμβατότητα και τη συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως και διασωθεί η ηγετική ομάδα.
Η παραδοσιακή αριστερή αντιπάθεια προς τη σοσιαλδημοκρατία ήταν διαρκώς παρούσα. Πρέπει να την κάνουμε πιο «αριστερή», να την φέρουμε στα μέτρα μας. Το αποπνέει ρητά η διακήρυξη για τις ευρωεκλογές. Έτσι επέστρεψε και ο αριστερός ευρωσκεπτικισμός, για μια άλλη Ευρώπη σε έναν άλλο κόσμο, ενώ στο εγχώριο πολιτικό τοπίο η διακριτική αντιμνημονιακή στάση, «εμείς δεν ψηφήσαμε κανένα μνημόνιο», από ένα κόμμα που συμμετείχε στην κυβέρνηση για τη σωτηρία της χώρας, μπέρδευε τους πάντες.
Το κόμμα οργανώθηκε εντελώς προεδροκεντρικά με τυπικές δημοκρατικές διαδικασίες επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων. Κάθε έκφραση διαφωνίας οδηγούσε στο περιθώριο και έτσι η ΔΗΜΑΡ πολύ γρήγορα στερήθηκε πολλούς αξιόλογους και ικανούς ανθρώπους. Η ηγετική ομάδα διαμορφωνόταν κάθε φορά με όρους θρησκευτικής πίστης προς τον Πρόεδρο και όχι με όρους πολιτικής συμφωνίας και όσοι την συναπάρτιζαν φρόντισαν για τις απαραίτητες συναλλαγές, εξαρτήσεις και ανταλλάγματα, με αποκορύφωμα τις επιλογές προσώπων κυρίως με «αριστερό πρόσημο» και κατά κανόνα ήδη βολεμένους, στο πλαίσιο του 4-2-1 και όχι μόνο.
Ακολούθησε η εκλογική καταβαράθρωση, η έλλειψη κάθε αυτοκριτικής και ανάληψης ευθύνης και όλο αυτό το επιεικώς γελοίο σήριαλ περί παραίτησης του Προέδρου που απαξιώνει και ευτελίζει περεταίρω και τον ίδιο και τη ΔΗΜ.ΑΡ. Αντί για εκτεταμένο διάλογο για τα αίτια της εκλογικής συντριβής, προκηρύσσεται συνέδριο εξπρές για αναβάπτιση της ηγεσίας, ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών και με τη νέα γραμμή να έχει ήδη διαμορφωθεί: να διασωθούμε μέσω ΣΥΡΙΖΑ και παίζε και κάμποση κεντροαριστερά «με προοδευτικό πρόσημο», με έμφαση κυρίως στον δημοκρατικό σοσιαλισμό και ολίγη από πολιτική οικολογία, γιατί με τη ρευστότητα που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό δεν ξέρεις που θα κάτσει η μπίλια. Μόνο που όταν προσπαθείς να είσαι παντού δεν είσαι πουθενά. Είσαι απλά αναξιόπιστος.
Το εγχείρημα ήταν εξ αρχής εμποτισμένο με όλη την παλαιοκομματική νοοτροπία και παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, του άλλα λέω κι άλλα κάνω: διακηρυκτική επιμονή σε μεταρρυθμίσεις – φρένο στην πράξη, αλλαγή του κράτους στα λόγια – υπεράσπιση του status quo στην πράξη, καταγγελία του πελατειακού συστήματος και των συντεχνιών – υπεράσπισή τους στην πράξη, σταθερός ευρωπαϊκός προσανατολισμός από την πόρτα – ευρωσκεπτικισμός από το παράθυρο, με κορυφαίο το παραιτούμαι αλλά δεν παραιτούμαι. Είναι ολοφάνερες οι ευθύνες.
Και όσοι τα αντιλαμβανόμασταν; Δυστυχώς αντιδρούσαμε συνήθως μεμονωμένα, γι` αυτό αναποτελεσματικά. Κανένα συνέδριο και καμιά απόπειρα επανεκκίνησης δεν πρόκειται να διασώσουν και να οδηγήσουν σε ανάκαμψη τη ΔΗΜ.ΑΡ. Ιδίως όταν επιχειρείται με τα ίδια πρόσωπα. Η βλάβη είναι ανήκεστος. Όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι και ακίνητοι – και εννοώ τη Μεταρρυθμιστική Τάση – χάνουμε πολύτιμο χρόνο, εκτός από αυτόν που έχει χαθεί ήδη, και, κυρίως, χάνουμε σε πολιτική αξιοπιστία και προσωπική αξιοπρέπεια, στοιχεία που βαραίνουν σημαντικά στους πολίτες που παρακολουθούν και αγωνιούν για τις εξελίξεις στην υπόθεση της ανασυγκρότησης μιας ευρύχωρης αυτόνομης και αυτοκαθοριζόμενης κεντροαριστεράς. Οι πρωτοβουλίες πρέπει να είναι άμεσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου