[.............]
– Είστε τόσο σίγουρος ότι τελείωσε το σύστημα του λάιφ στάιλ, όπως λέτε;
– Τελείωσε η πιο σημαντική εκδοχή του λάιφ στάιλ με την έννοια της ανάθεσης. Αναθέτω την ευτυχία μου στην κατανάλωση, τη δυστυχία μου στα χάπια και τον ψυχίατρο, την ελπίδα μου στους πολιτικούς. Εκπαιδευτήκαμε γι’ αυτό. Στον καπιταλισμό της ευδαιμονίας που για να υπάρξει, η πιο σημαντική του προϋπόθεση ήταν η ανάθεση των πολιτών σε εξειδικευμένα επιτελεία όλης της κλίμακας της ζωής μας. Αυτό δημιουργούσε εικόνες και τρόπους ζωής, που περιείχαν την κατανάλωση ιδεών και μορφών έκφρασης. Αυτό το μοντέλο ζωής βουλιάζει. Δεν ξέρω αν θα κερδίσουμε το στοίχημα. Ομως το αίτημα της τέχνης είναι να ενεργοποιήσει τον κόσμο σε μια κατεύθυνση διεκδίκησης ζωής.
– Αυτά λέτε στους στίχους σας στο «Αλλιώς». Μιλάτε για μια χώρα που δεν φτάνει να παραδώσει ο ένας στον άλλον τα κλειδιά..., για ένα καινούργιο εαυτό που ζητάει ν’ αφήσεις σαν άδειο ρούχο τον παλιό, αλλά χωρίς να κουνάτε το δάχτυλο.
– Είναι δυσκολότερος τρόπος από την ευκολία της καταγγελίας. Μας λείπει ο εσωτερικός δρόμος που θα περιέχει πνευματικότητα, σκέψη και επανατοποθέτηση των πραγμάτων. Υπ’ αυτή την έννοια κάθε συνάντηση με τη Δήμητρα (Γαλάνη) και στο «Φως» και στην «Παλίρροια» είχε διάθεση ενδοσκόπησης και συζήτησης. Προσπαθήσαμε να δούμε τι φταίει. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια ριζική στροφή. Και ο τρόπος που συμμετέχουμε στην πολιτική και ο τρόπος που τοποθετούμε πολιτικά τα ζητήματα πρέπει να αλλάξει. Το αίτημα της επανεκκίνησης είναι επίκαιρο για όλους μας.
[...................]
Απόσπασμα συνέντευξης του συγγραφέα, στιχουργού και παραγωγού Παρασκευά Καρασούλου
στη Γιώτα Συκκά της Καθημερινής (13/4/14)
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ:
Τις μεγαλύτερες ευθύνες τις έχουμε οι δημιουργοί
– Είστε τόσο σίγουρος ότι τελείωσε το σύστημα του λάιφ στάιλ, όπως λέτε;
– Τελείωσε η πιο σημαντική εκδοχή του λάιφ στάιλ με την έννοια της ανάθεσης. Αναθέτω την ευτυχία μου στην κατανάλωση, τη δυστυχία μου στα χάπια και τον ψυχίατρο, την ελπίδα μου στους πολιτικούς. Εκπαιδευτήκαμε γι’ αυτό. Στον καπιταλισμό της ευδαιμονίας που για να υπάρξει, η πιο σημαντική του προϋπόθεση ήταν η ανάθεση των πολιτών σε εξειδικευμένα επιτελεία όλης της κλίμακας της ζωής μας. Αυτό δημιουργούσε εικόνες και τρόπους ζωής, που περιείχαν την κατανάλωση ιδεών και μορφών έκφρασης. Αυτό το μοντέλο ζωής βουλιάζει. Δεν ξέρω αν θα κερδίσουμε το στοίχημα. Ομως το αίτημα της τέχνης είναι να ενεργοποιήσει τον κόσμο σε μια κατεύθυνση διεκδίκησης ζωής.
– Αυτά λέτε στους στίχους σας στο «Αλλιώς». Μιλάτε για μια χώρα που δεν φτάνει να παραδώσει ο ένας στον άλλον τα κλειδιά..., για ένα καινούργιο εαυτό που ζητάει ν’ αφήσεις σαν άδειο ρούχο τον παλιό, αλλά χωρίς να κουνάτε το δάχτυλο.
– Είναι δυσκολότερος τρόπος από την ευκολία της καταγγελίας. Μας λείπει ο εσωτερικός δρόμος που θα περιέχει πνευματικότητα, σκέψη και επανατοποθέτηση των πραγμάτων. Υπ’ αυτή την έννοια κάθε συνάντηση με τη Δήμητρα (Γαλάνη) και στο «Φως» και στην «Παλίρροια» είχε διάθεση ενδοσκόπησης και συζήτησης. Προσπαθήσαμε να δούμε τι φταίει. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια ριζική στροφή. Και ο τρόπος που συμμετέχουμε στην πολιτική και ο τρόπος που τοποθετούμε πολιτικά τα ζητήματα πρέπει να αλλάξει. Το αίτημα της επανεκκίνησης είναι επίκαιρο για όλους μας.
[...................]
Απόσπασμα συνέντευξης του συγγραφέα, στιχουργού και παραγωγού Παρασκευά Καρασούλου
στη Γιώτα Συκκά της Καθημερινής (13/4/14)
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ:
Τις μεγαλύτερες ευθύνες τις έχουμε οι δημιουργοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου