Στα social media, στα sites και στις πρωινές εκπομπές, η φωτογραφία των κενών θέσεων που προορίζονταν για τους προέδρους των κομμάτων της προοδευτικής αντιπολίτευσης κυριάρχησε στον απόηχο της κηδείας του σπουδαίου Διονύση Σαββόπουλου.

Και τι δεν έχει ακουστεί, και τι δεν έχει γραφτεί μέσα σε λίγες ώρες, τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά.

Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που οι Ανδρουλάκης, Φάμελλος και Κουτσούμπας δεν παρευρέθηκαν. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έστειλε εκπρόσωπο τον Γραμματέα της ΚΟΕΣ του κόμματος.

Ο Αλέξης Χαρίτσης έδωσε τη δική του εξήγηση. Έγραψε στα social media:

«Τις τελευταίες μέρες “έλιωσα” τους δίσκους του Σαββόπουλου. Είχα χρόνια να το κάνω. Αλλά η συγκίνηση ήταν η ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε, όπως θα είναι πάντα. Παρόλη τη μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια.
Και τα τραγούδια του δεν γίνεται να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας, γιατί
Γεννηθήκαμε με τη “Συννεφούλα”.
Μεγαλώσαμε με “Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη” και “Καραγκιόζη”.
Μάθαμε μουσικά γράμματα με τον “Μπάλο” και “Το περιβόλι του τρελού”.
Προσεγγίσαμε το σύμπαν του Ντίλαν και το ροκ συνολικά μέσα από τον “Άγγελο εξάγγελο” και τον “Παλιάτσο και τον ληστή”.
Συγκινούμασταν όταν βλέπαμε τον πατέρα να δακρύζει κάθε φορά που άκουγε “του ’60 τους εκδρομείς”.
Χορέψαμε μεθυσμένοι το “ροκ ζεϊμπέκικο” της Μπέλου.
Πολιτικοποιηθήκαμε με τη “Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ” και το “Κιλελέρ”.
Γι’ αυτό, χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική “Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη”.
Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον “φίλο του τον Νιόνιο”.
Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος, αλλά σταθερά συγκινημένος.»