Oι 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες των '20s μέχρι τώρα
Aπό το καλοκαίρι και έπειτα υπήρξε ένας κατακλυσμός από λίστες που επιχείρησαν μια πρώτη συγκέντρωση των καλύτερων κινηματογραφικών στιγμών της δεκαετίας μέχρι τώρα, οι οποίες με τη σειρά τους γέννησαν πυρωμένες συζητήσεις, λιγότερο για τις ταινίες τις ίδιες και περισσότερο για τη σειρά κατάταξης και για τις «απουσίες» – γιατί αυτοί είμαστε. Στα μάτια μας, η χρησιμότητα αντίστοιχων εγχειρημάτων δεν είναι ούτε η επικύρωση μιας αυθεντίας –εκείνης των συμμετεχόντων– ούτε η κατάρτιση ενός κινηματογραφικού κανόνα· λειτουργούν ως απόπειρα καταγραφής των κινηματογραφικών τάσεων, όπως προκύπτει μέσα από τις επιλογές και τα κείμενα, ως αφορμή για να γράψουμε για σινεμά και, βέβαια, ως φορείς του θεάρεστου έργου της σινεφιλικής πρότασης – «δες αυτήν την ταινία, πιστεύουμε ότι είναι καλή για αυτόν και για ετούτο τον λόγο».
Για τις ανάγκες της παρούσας λίστας, που φιλοδοξεί να καλύψει το αντίστοιχο κενό για το εγχώριο σινεμά, απευθυνθήκαμε σε κριτικούς κινηματογράφου, ανθρώπους του ευρύτερου κινηματογραφικού χώρου, αθεράπευτους σινεφίλ αλλά και αιθουσάρχες και προγραμματιστές, μια κατηγορία επαγγελματιών που σπάνια ερωτάται σε αντίστοιχες περιπτώσεις κι ας είναι νευραλγικός ο ρόλος τους στο παραμύθι του σινεμά. Συνειδητά, αποφύγαμε τους ανθρώπους που έφτιαξαν τις ταινίες – θέλαμε ένα εκλογικό σώμα όσο πιο ανεξάρτητο και «αντικειμενικό» γινόταν, κι αφού καταλήξαμε στους τελικούς είκοσι, τους ζητήσαμε να μας στείλουν από μια πεντάδα με τις ελληνικές ταινίες που ξεχώρισαν από το 2020 και έπειτα – να σημειωθεί ότι ως τυπικό κριτήριο τέθηκε το έτος παραγωγής και ουχί διανομής της ταινίας.
Ως προς τα αποτελέσματα, αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη ταινία ήταν παρούσα στα ¾ των ψηφοδελτίων, γνωρίζοντας ευρεία αποδοχή. Τέτοια είχαν και οι τρεις ταινίες στις προηγούμενες θέσεις, που κονταροχτυπήθηκαν για τη δεύτερη, η οποία ξεκαθάρισε, κυριολεκτικά, με το τελευταίο ψηφοδέλτιο.
Όσον αφορά το ελληνικό σινεμά, λοιπόν, τα ’20s είναι μια δεκαετία που, όπως για τους περισσότερους κλάδους εκεί έξω, ξεκίνησε με μια μεγάλη παύση, λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας – η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη πρόλαβε να προβληθεί για λίγες μέρες στις αίθουσες, προτού αυτές κλείσουν εσπευσμένα. Η παραγωγή πάτησε στοπ, για να επανέλθει με πρόσθετα υγειονομικά μέτρα και περαιτέρω δυσκολίες στο σκέλος της διανομής, όμως, το κλείσιμο των αιθουσών και η επανέναρξή τους κατά τη θερινή σεζόν έφερε και μια απρόσμενη θετική «εξωτερικότητα», όπως θα την αποκαλούσαν οι φίλοι μας οι οικονομολόγοι. Έδειξε στη διανομή ότι η ελληνική ταινία μπορεί να αποτελέσει μια αγαπητή εναλλακτική πρόταση για τον θερινό προγραμματισμό. Πρώτα η ταινία του Οικονομίδη, που επανήλθε στα σινεμά, και έναν χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του ’21, σε ένα κλίμα δυσπιστίας του κοινού προς δραστηριότητες με «συνωστισμό», το «Digger», το «Πρόστιμο», τα «Μήλα» και ο «Ράφτης» άγγιξαν ένα σύνολο εισιτηρίων που δύσκολα θα έβλεπαν μέσα στον χειμώνα, ανοίγοντας τον δρόμο για εγχώριες θερινές κυκλοφορίες και αντίστοιχα ελληνικά sleeper hits μέσα στα επόμενα χρόνια, μερικά από τα οποία θα δείτε τόσο στην τελική δεκάδα όσο και στις ατομικές επιλογές των ψηφοφόρων.
Ταυτόχρονα, η παραγωγή του ελληνικού ντοκιμαντέρ διογκώθηκε και βελτιώθηκε. Οι ταινίες συζητήθηκαν από ένα ευρύτερο κοινό, το δε Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είδε την προσέλευση να αυξάνεται, χρόνο με τον χρόνο. Η τάση αυτή αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα της παρούσας ψηφοφορίας, καθώς στο τελικό top 10 συναντούμε δύο ντοκιμαντέρ, ενώ ψηφίστηκαν συνολικά εννέα από τους συμμετέχοντες. Θα μπορούσαμε να «φουσκώσουμε» τις ντοκιμαντερίστικες συμμετοχές σε δέκα, προσθέτοντας και το «Black Stone» του Σπύρου Ιακωβίδη που υιοθετεί τη φόρμα του ψευδοντοκιμαντέρ, αλλά δεν θα το κάνουμε, γιατί θα μας πάρουν με τις (μαύρες) πέτρες – και θα έχουν δίκιο.
Ως προς τα αποτελέσματα, αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη ταινία ήταν παρούσα στα ¾ των ψηφοδελτίων, γνωρίζοντας ευρεία αποδοχή. Τέτοια είχαν και οι τρεις ταινίες στις προηγούμενες θέσεις, που κονταροχτυπήθηκαν για τη δεύτερη, η οποία ξεκαθάρισε, κυριολεκτικά, με το τελευταίο ψηφοδέλτιο, εκτονώνοντας το σασπένς για την εφορευτική επιτροπή, μοναδικό μέλος της οποίας διετέλεσε ο υπογράφων. Εκτιμούμε ότι και σε ένα ευρύτερο δείγμα αυτές οι τέσσερις ταινίες θα εμφανίζονταν με ανάλογη συχνότητα στα ψηφοδέλτια. Από εκεί και πέρα, υπήρξε έντονη διασπορά ψήφων – θα παρατηρήσετε ότι οι ταινίες που βρέθηκαν στις θέσεις 5 έως 10 συγκέντρωσαν σημαντικά λιγότερες ψήφους. Το εν λόγω αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό της σύνθετης φύσης, της πολυφωνίας και της ποικιλίας που συνθέτει το μωσαϊκό του ελληνικού σινεμά κατά την τρέχουσα δεκαετία, το οποίο –θα το ξαναγράψουμε– μοιάζει να κερδίζει ξανά τη θετική ψήφο του κοινού – κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος για τη συνέχεια.
Χωρίς
να φλυαρήσουμε άλλο, σας παρουσιάζουμε τις δέκα καλύτερες ταινίες των
’20s μέχρι τώρα, όπως αναδείχθηκαν μέσα από την ψηφοφορία, μετά
συνοδευτικών κειμένων που υπογράφουν αρκετοί από τους συμμετέχοντες.
Κάτω από το top 10 παραθέτουμε τις ατομικές επιλογές καθενός, κυρίως
επειδή, όπως αναφέραμε και νωρίτερα, για εμάς η σημαντικότερη λειτουργία
αντίστοιχων εγχειρημάτων είναι οι ταινίες να αποτελέσουν πρόταση για
ένα κοινό που ενδιαφέρεται. [.................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ
Oι 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες των '20s μέχρι τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου