Léo Ferré : Avec le temps/Με τον καιρό (enregistrement TSR, 1973)

Léo Ferré
Avec le temps

Το "Avec le temps" είναι ένα από τα  πιο  αγαπημένα γαλλικά τραγούδια όλων των εποχών, σύμφωνα με μια μεγάλη ψηφοφορία των ακροατών της Γαλλικής Ραδιοφωνίας.

Avec le temps

 
Avec le temps, va, tout s'en va
On oublie le visage, et l'on oublie la voix
Le cœur, quand ça bat plus
C'est pas la peine d'aller chercher plus loin
Faut laisser faire, et c'est très bien
Avec le temps
Avec le temps, va, tout s'en va
L'autre qu'on adorait, qu'on cherchait sous la pluie
L'autre qu'on devinait au détour d'un regard
Entre les mots, entre les lignes et sous le fard
D'un serment maquillé qui s'en va faire sa nuit
Avec le temps, tout s'évanouit
Avec le temps
Avec le temps, va, tout s'en va
Même les plus chouettes souvenirs, ça, t'as une de ces gueules
À la galerie, j'farfouille dans les rayons d'la mort
Le samedi soir quand la tendresse s'en va toute seule
Avec le temps
Avec le temps, va, tout s'en va
L'autre à qui l'on croyait pour un rhume, pour un rien
L'autre à qui l'on donnait du vent et des bijoux
Pour qui l'on eût vendu son âme pour quelques sous
Devant quoi, l'on s'traînait comme traînent les chiens
Avec le temps, va, tout va bien
Avec le temps
Avec le temps, va, tout s'en va
On oublie les passions et l'on oublie les voix
Qui vous disaient tout bas les mots des pauvres gens
Ne rentre pas trop tard, surtout ne prends pas froid
Avec le temps
Avec le temps, va, tout s'en va
Et l'on se sent blanchi comme un cheval fourbu
Et l'on se sent glacé dans un lit de hasard
Et l'on se sent tout seul peut-être, mais peinard
Et l'on se sent floué par les années perdues
Alors vraiment
Avec le temps on n'aime plus

Με τον καιρό
με τον καιρό, όλα περνούν
και ξεχνάς τη φωνή, και ξεχνάς τη μορφή
τι ζητάς τώρα πια που η καρδιά δε χτυπά
άσ΄το να πάει, τράβα μπροστά, όλα καλά.


Με τον καιρό
με τον καιρό, όλα περνούν
ο άλλος που ΄χες λατρέψει, που έψαχνες στη βροχή
που ένιωθες με το βλέμμα, ανάμεσα στις λέξεις
ανάμεσα στις γραμμές, μέσα στη θαλπωρή
ενός φτιασιδωμένου όρκου, που 'χει πια ξεχαστεί
με τον καιρό όλα σκορπούν

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
κι οι πιό όμορφες μνήμες -μα τι μούτρα είναι αυτά,
σαν τρελλός τριγυρνώ, στου θάνατου τα μαγαζιά,
τα σαββατόβραδα, που η αγάπη αυτοκτονεί

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
εκείνος που σε στήριζε για ένα συνάχι, για ένα τίποτα
εκείνος που τού χάριζες άνεμο και στολίδια
που για χάρη του θα πετούσες και την ψυχή σου στα σκουπίδια
που σερνόσουν μπροστά του  σαν το σκυλί
με τον καιρό, ε, όλα καλά.

Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
σβήνει το πάθος , σβήνει στη μνήμη η φωνή
που σού’ λεγε ψιθυριστά τα λόγια εκείνα τα φτωχά
"μη μού κρυώσεις, να πρόσεχεις, μην αργήσεις
 πολύ
"
Με τον καιρό
με τον καιρό, ε, όλα περνούν
σαν το γέρικο άλογο νιώθεις εξαντλημένος
σε τυχαία κρεβάτια νιώθεις παγωμένος,
νιώθεις ίσως ολομόναχος, μα ήρεμος
απ' τα χαμένα χρόνια νιώθεις ξεθωριασμένος
αλήθεια, με τον καιρό, 
δεν αγαπάς πια.

Μετάφραση:Μαύρος Γάτος/mavrosgatos.blogspot.com