- «Η είδηση της επικείμενης έκδοσης του Shadow ticket έγινε δεκτή με ευφορία από την οποία δεν έλειπε κι ένα ψήγμα ανησυχίας: Θα ήταν καλό μυθιστόρημα ή, τουλάχιστον, καλύτερο από την εξαιρετικά πλούσια για τους ακαδημαϊκούς και μη μελετητές του Πίντσον αλλά άνιση Υπεραιχμή (Ψυχογιός, 2014); Η χαρμόσυνη απάντηση είναι ναι, και σίγουρα ναι. Μα πέρα από αυτό, η πραγματική έκπληξη είναι πως το Shadow ticket αποδεικνύεται και ανέλπιστα σημαντικό, τόσο για το συνολικό έργο του Commander, όσο και για την ιστορική μας στιγμή».
«Shadow ticket» του Τόμας Πίντσον (κριτική) – Ένα εντελώς πιντσονικό νουάρ και κατασκοπικό θρίλερ
Για το μυθιστόρημα του Τόμας Πίντσον (Thomas Pynchon) «Shadow ticket», που θα κυκλοφορήσει προσεχώς στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg, σε μετάφραση Γιώργου Κυριαζή. Εικόνα: Από την ταινία του Μπέλα Λουγκόζι «Η μαύρη γάτα» (1934), με την οποία συνομιλεί το μυθιστόρημα.
Γράφει ο Κώστας Καλτσάς
Να ‘μαστε, λοιπόν, τόσο αναπάντεχα. Δώδεκα χρόνια μετά το μυθιστόρημα που υποθέσαμε πως θα αποδεικνυόταν το κύκνειο άσμα του, ο Τόμας Πίντσον (ετών 88) επιστρέφει με το μυθιστόρημα που υποθέτουμε -ποιος ξέρει, σε αυτό το σημείο- πως θα αποδειχθεί το κύκνειο άσμα του (προσεχώς στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg, φυσικά σε μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή). Η είδηση της επικείμενης έκδοσης του Shadow ticket έγινε δεκτή με ευφορία από την οποία δεν έλειπε κι ένα ψήγμα ανησυχίας: Θα ήταν καλό μυθιστόρημα ή, τουλάχιστον, καλύτερο από την εξαιρετικά πλούσια για τους ακαδημαϊκούς και μη μελετητές του Πίντσον αλλά άνιση Υπεραιχμή (Ψυχογιός, 2014); Η χαρμόσυνη απάντηση είναι ναι, και σίγουρα ναι. Μα πέρα από αυτό, η πραγματική έκπληξη είναι πως το Shadow ticket αποδεικνύεται και ανέλπιστα σημαντικό, τόσο για το συνολικό έργο του Commander, όσο και για την ιστορική μας στιγμή.
Φαινομενικά τρίτο κατά σειρά «νουάρ» μυθιστόρημα για τον Πίντσον, μετά τα Έμφυτο ελάττωμα (Καστανιώτης, 2011) και Υπεραιχμή, το Shadow ticket των 293 σελίδων είναι το συντομότερο μυθιστόρημά του από τo H συλλογή των 49 στο σφυρί (Ύψιλον, 1986, και Gutenberg, 2017, μτφρ. Δημήτρης Δημηρούλης) και μάλλον το πιο ατόφια ξεκαρδιστικό και πικαρέσκο του από το Mason & Dixon (Χατζηνικολή, 2003). Μοιάζει, αρχικά τουλάχιστον, όχι ιδιαίτερα πυκνό (για Πίντσον πάντα), με διαυγείς, ολιγοσέλιδες σκηνές και «αστυνομικού» τύπου εξέλιξη, μα γρήγορα γίνεται αντιληπτό, αν αμφέβαλλε ποτέ κανείς, πως θα απογοητεύσει κι αυτό τους φαν των generic αστυνομικών μυθιστορημάτων που θα περίμεναν, αν όχι μια ολοκληρωτική ή έστω μερική λύση, τουλάχιστον ένα μυστήριο με ξεκάθαρο σχήμα. Ας μην ξεχνάμε τι υποδοχής έτυχε η κινηματογραφική μεταφορά του Έμφυτο ελάττωμα από τον Πολ Τόμας Άντερσον. Τυπική εγχώρια κριτική: «Χάος αντί για μυστήριο».
Ακούστε, όμως: Στο Μιλγουόκι του 1932, με το ντιρέκτ-κροσέ Ποτοαπαγόρευσης και του Κραχ του ‘29 να έχει αφήσει όλο το Ουισκόνσιν (κι όχι μόνο) παραζαλισμένο, ο πρώην μπράβος-απεργοσπάστης, νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ, Χικς ΜακΤάγκαρτ, που σώθηκε από τον πρότερο ανέντιμο βίο του όταν το γκλομπ του εξαφανίστηκε ως διά μαγείας από το χέρι του καθώς εκείνος ετοιμαζόταν να καταφέρει ενδεχομένως φονικό χτύπημα σε κομμουνιστή απεργό, αναλαμβάνει να βρει και να επιστρέψει στη μητέρα και τον αρραβωνιαστικό της την Ντάφνι Έρμοντ, κληρονόμο του ήδη χαμένου κάπου στην Ευρώπη μεγιστάνα Μπρούνο Έρμοντ, γνωστού ως «Αλ Καπόνε του Τυριού», που το έχει σκάσει για μέρη άγνωστα με τον εραστή της, κλαρινετίστα Χοπ Γουίνγκντεϊλ, κι όλα αυτά ενώ στο Μιλγουόκι εκρήγνυνται βόμβες αγνώστου προελεύσεως, μία εκ των οποίων, για την έκρηξη της οποίας η τοπική αστυνομία ίσως θεωρεί ύποπτο τον Χικς, ανατίναξε το φορτηγό του λαθρέμπορου αλκοόλ και ας-πούμε-φίλου του Χικς, Στάφι Κίγκαν, που αγνοείται, και μπορεί να είναι νεκρός, μα που φήμες θέλουν επιβάτη σ’ ένα Αυστροουγγρικό υποβρύχιο U-13 το οποίο ίσως να εθεάθη ένα βράδυ κάτω από τον πάγο της Λίμνης Μίσιγκαν, και το παράδειγμα της εξαφάνισης του οποίου ο Χικς ίσως να χρειαστεί σύντομα να μιμηθεί, δεδομένου πως η περιστασιακή του σχέση και παρτενέρ του στο χορό Έιπριλ Ραντάτσο αποτελεί ταυτόχρονα και παράνομο δεσμό του δον Πεπίνο Ινφερνάτσι (επάγγελμα: το προφανές), άντρα που δεν φημίζεται για την ανοιχτόμυαλη κατανόησή του στα ζητήματα της καρδιάς. Σύντομα ο Χικς θα βρεθεί άθελά του να διασχίζει τον Ατλαντικό σε υπερωκεάνιο με πρώτη στάση την Ταγγέρη, ενώ στην ηπειρωτική Ευρώπη, από τη Γιουγκοσλαβία και την Αδριατική ως την Ουγγαρία και την Τρανσυλβανία, Άγγλοι κατάσκοποι, Ναζί, μοτοσικλετιστές, κυνηγοί Εβραίων, ιδιωτικοί ντετέκτιβ, τζαζ μουσικοί, πνευματιστές, ένα γκόλεμ, και δυο-τρία ζευγάρια εραστών θα μπλέξουν στο κυνήγι – ποιου; Της Ντάφνι, του Μπρούνο, του Χοπ; Ή κάποιου/κάτι άλλου; Και τέλος πάντων τι ρόλο παίζει σ’ όλα αυτά το Διεθνές Συνδικάτο του Τυριού;
[...........................]
Κώστας Καλτσάς , «Shadow ticket» του Τόμας Πίντσον (κριτική) – bookpress.gr...
*******************************
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ «ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ» ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΠΙΝΤΣΟΝΜπέλα Λουγκόζι «Η μαύρη γάτα» (1934)
Κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος στην Ουγγαρία, η Τζόαν και ο Πίτερ Άλισον μοιράζονται το βαγόνι του τρένου τους με τον Δρ. Βίτους Βέρντεγκαστ, έναν ευγενικό αλλά τραγικό άντρα που επιστρέφει στα ερείπια της πόλης που υπερασπίστηκε πριν γίνει αιχμάλωτος πολέμου για δεκαπέντε χρόνια. Όταν το λεωφορείο τους με προορισμό το ξενοδοχείο συντρίβεται σε μια ορεινή καταιγίδα και η Τζόαν τραυματίζεται, οι ταξιδιώτες αναζητούν καταφύγιο στο σπίτι του διάσημου αρχιτέκτονα Χιάλμαρ Πέλτσιγκ, χτισμένο σαν φρούριο πάνω στο σημείο ενός αιματηρού πεδίου μάχης. Εκεί, ο φοβισμένος για τις γάτες Βέρντεγκαστ μαθαίνει τη μοίρα της γυναίκας του, θρηνεί για την χαμένη κόρη του και πρέπει να παίξει μια παρτίδα σκάκι για τη ζωή της Άλισον.
Μπέλα Λουγκόζι(1882-1956)
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ archive.org
"The Black Cat" είναι ένα ασυνήθιστο και τολμηρό έργο τρόμου για την εποχή του. Δεν βασίζεται σε τέρατα ή γοτθικούς φαντασμαγορικούς μύθους, αλλά στην ανθρώπινη ψυχολογία, στο τραύμα του πολέμου, στην προδοσία και στην εκδίκηση. Είναι περισσότερο ένα ψυχολογικό δράμα με στοιχεία τρόμου παρά μια καθαρά ταινία τρόμου.
Παρά τις αδυναμίες της, η ταινία παραμένει μια συναρπαστική προβολή λόγω της εντυπωσιακής της ατμόσφαιρας και, κυρίως, των θρυλικών ερμηνειών των Καρλόφ και Λουγκόζι.
Ένα νεαρό Αμερικανικό ζευγάρι, οι Πίτερ και Τζόαν Άλισον, παγιδεύονται σε ένα σαδιστικό παιχνίδι εκδίκησης μεταξύ δύο διαβολικών ανταγωνιστών:
O Δρ. Βίτενζ (Μπόρις Καρλόφ): Ένας ηθικά κατεστραμμένος αρχιτέκτονας, ο οποίος έχτισε ένα υπερμοντέρνο σπίτι πάνω στα ερείπια του οχυρού του Μάτζαρεντ, όπου πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ψυχρός, αριστοκρατικός και βασανισμένος από το τραύμα της προδοσίας.
O Δρ. Πόιτζελ (Μπέλα Λουγκόζι): Ένας ψυχαναγκαστικός χαρακτήραςς, βασανιζόμενος από το θάνατο της συζύγου και την καταστροφή του οχυρού, για την οποία κατηγορεί τον Βίτενζ. Ο πόνος του είναι παλλόμενος, συναισθηματικός και βαθιά ανθρώπινος, παρά την τρέλα του.
Η πλοκή είναι απλή, αλλά η πραγματική δύναμη της ταινίας έγκειται στην ατμόσφαιρα και στον ψυχολογικό πόνο που αναδύεται από τη σύγκρουση αυτών των δύο αντιθέτων.
Ο σκηνοθέτης Έντγκαρ Τζ. Ούλμερ δημιούργησε ένα από τα πιο οπτικά εντυπωσιακά έργα της Universal για την εποχή της. Η ταινία είναι γεμάτη με στοιχεία γερμανικού εξπρεσιονισμού:
Το Σπίτι: Δεν είναι απλώς ένα σκηνικό, είναι ένας χαρακτήρας. Μια λευκή, στέρεη, μοντέρνα γεωμετρική κατασκευή που κάθεται πάνω σε ένα σκοτεινό, γοτθικό οχυρό. Αυτή η αντίθεση συμβολίζει τη σύγκρουση μεταξύ του "νέου" (Βίτενζ) και του "παλιού" (Πόιτζελ), του λογικού και του παραλογικού.
Φωτογραφία & Σκιά: Η χρήση των πέτρινων τόξων, των μακριών διαδρόμων και των δραματικών σκιών δημιουργεί μια αίσθηση κλειστοφοβίας και υποκείμενου τρόμου.
Ο πιο τρομακτικός φόβος: Η φοβία του Πόιτζελ για τις μαύρες γάτες είναι ορατή και απτή. Οι σκηνές όπου ακούει τις γατούλες να κλαίνε μέσα στους τοίχους είναι αγχωτικές και δείχνουν την εμμονή του.
Προσοχή! Ομιλούσα Γλώσσα Αγγλική χωρίς υπότιτλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου