Εκεί που στριμώχνεσαι στο λεωφορείο επιστρέφοντας στο σπίτι
που γυρνάς από γραφείο σε γραφείο ζητώντας μια δουλειά
που επιχειρεί να σε ταπεινώσει ένας ψηλότερα ιστάμενος
που εκτοπίζεσαι από πειθήνιους νεοφερμένους
που χαίρεσαι για τα καλά λόγια που ειπώθηκαν για σένα
που θα ΄θελες ν΄ακούσεις κι άλλα κι ας μην τ΄ομολογείς
εκεί που πατάς γκάζι στα 180 με το καινούργιο σου αυτοκίνητο
που δεν τσιγγουνεύεσαι άλλο στα δώρα που προσφέρεις
που φλυαρείς, ψιλογκομενίζεις, πας να φρεσκάρεις τη φιγούρα σου
που ξάφνου μέσα στην επιπολαιότητα έχεις μιαν έκλαμψη ευφυΐας
εκεί που αρνιέσαι την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς
που δεν αποδέχεσαι την καθεστωτική επιβολή της ευτυχίας
που νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού ενώ είσαι χαμένος από χέρι
που βγαίνεις με σημάδια από τους λαβύρινθους της πολιτικής
εκεί που αγωνιάς για τ΄αποτελέσματα μιας αξονικής
που στενοχωριέσαι για τις αρρώστιες και μακρινών σου ανθρώπων
που ελπίζεις πως όλοι θα βγουν γεροί απ΄ το νοσοκομείο
εκεί που σταματάς τα πάντα ενώ τρέχουνε οι προθεσμίες
που περνάς βδομάδες ψάχνοντας τη λέξη που ακριβώς χρειάζεται
ώσπου ένας άλλος μέσα σου σε απαλλάσσει, αναλαμβάνει να το κάνει
εκεί που λες όλα αυτά είναι αστεία μπρος στο κυνήγι του ψωμιού
κι έπειτα βλέπεις ότι χωρίς τις λέξεις τίποτα δεν αποκτά υπόσταση...
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.Τίτος Πατρίκιος, "Σε βρίσκει η ποίηση". Εκδόσεις Κίχλη .Τιμή.6,30€
«Η ποιητική σύνθεση με τον τίτλο Σε βρίσκει η ποίηση εντάσσεται στην κατηγορία των ποιημάτων ποιητικής. Στις εννέα ενότητες που απαρτίζουν το έργο ο ποιητής επικεντρώνεται στα σημεία εκείνα όπου διασταυρώνονται η ζωή και η ποίηση: η ποίηση συναντά τον ποιητή, έστω και φευγαλέα, είτε εν θερμώ, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα μικρά ή τα μεγάλα, τα ιδιωτικά ή τα δημόσια γεγονότα του πολυκύμαντου βίου του, είτε στη φάση του αναστοχασμού που επέρχεται με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι, στον απολογισμό ζωής που επιχειρεί, ο Τίτος Πατρίκιος επιστρέφει επίμονα στο παρελθόν και μιλάει για όσα τον σημάδεψαν, αλλού σε τόνο εξομολογητικό, αλλού με ελεγχόμενη συγκίνηση και αλλού με κριτική ματιά για πράξεις και παραλείψεις οδυνηρές.
Στην τελευταία ενότητα η υπόρρητη προσδοκία του ποιητή για την οριστική κατάκτηση της ποίησης διαψεύδεται, καθώς εκείνη παραμένει απατηλή μέσα στις συνεχείς μεταμφιέσεις της, άπιστη στις υποσχέσεις της, παραπλανητική, αινιγματική:
σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο […]
σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι […]
σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις […]
Και όταν στο τέλος η ποίηση αποφασίζει να ανταμείψει τον ποιητή για την αφοσίωσή του, τότε, κατά σχήμα οξύμωρο, «[τ]ου αποκαλύπτει την αλήθεια, [τ]ου λέει καθαρά πως ανήκει σε όλους». Η κατακλείδα της ποιητικής σύνθεσης «Εκεί απάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας» φωτίζει αναδρομικά το έργο και μας αποκαλύπτει ότι η ποίηση δεν αποτελεί προνόμιο του ποιητή· η ποίηση συναντά τον καθένα μας, βρίσκεται παντού, αρκεί να μπορείς να την αναγνωρίσεις. Η αιρετική αυτή θέση συνιστά την πρωτοτυπία του «Σε βρίσκει η ποίηση» ως ποιήματος ποιητικής, ή με άλλα λόγια: αυτό ακριβώς είναι το σημείο που ο αυτοβιογραφούμενος ποιοητής συναντά τη βιογραφία του καθενός, το σημείο όπου συναντώνται η ποιητική και η πολιτική ηθική.»
Γ. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου