Θα πουν κάποτε οι Ισραηλινοί «Εγώ ήμουν πάντα εναντίον όσων κάναμε στη Γάζα»;
Αποσπάσματα από άρθρο της Ισραηλινής δημοσιογράφου και ακτιβίστριας Αμίρα Χας στη Haaretz.
Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται σκληροί, γίνονται. Την παλαιστινιακή σκληρότητα προς τους Ισραηλινούς την καλύπτουν πλήρως τα ΜΜΕ του Ισραήλ, ενώ τη σκληρότητα της ισραηλινής κοινωνίας προς τους Παλαιστίνιους την παρουσιάζουν όλο και πιο φιλτραρισμένη. Θέλουν να προστατεύσουν τα λάφυρα πολέμου που έχει αρπάξει το Ισραήλ, γράφει στην εφημερίδα Haaretz η Αμίρα Χας.
Η Χας είναι η μοναδική Ισραηλινή δημοσιογράφος που έζησε για χρόνια στη Δυτική Οχθη ως ανταποκρίτρια, ενώ το 2011 συμμετείχε ως ακτιβίστρια στον άτυχο δεύτερο Στολίσκο Ελευθερίας («Freedom Flotilla II – Stay Human»), τα πλοία του οποίου υπέστησαν σαμποτάζ και δεν απέπλευσαν για τη Λωρίδα της Γάζας. Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο της:
Οι αισιόδοξοι λένε ότι, τελικά, οι Ισραηλινοί θα κατανοήσουν το εύρος της φρικαλεότητας που διέπραξαν στη Λωρίδα της Γάζας. Οτι η αλήθεια θα τους διαπεράσει και θα φτάσει στη συνείδησή τους. Τα παλιά βίντεο με βρέφη που διαμελίστηκαν από τις βόμβες μας θα φτάσουν κάποια στιγμή στις καρδιές των Ισραηλινών και θα τις τρυπήσουν. Ξαφνικά θα δουν παιδιά καλυμμένα με τη σκόνη του θρυμματισμένου τσιμέντου κάτω από το οποίο διασώθηκαν, να τρέμουν ανεξέλεγκτα και να κοιτάζουν στο κενό με μια έκφραση που συνιστά ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Κάποια στιγμή, λένε οι αισιόδοξοι, οι Ισραηλινοί θα σταματήσουν να λένε «Το άξιζαν, λόγω της 7ης Οκτωβρίου. Επιτέθηκαν». Οι αριθμοί θα σταματήσουν να είναι αφαιρέσεις και οι αφορισμοί να ρωτάνε «Ποιος πιστεύει τη Χαμάς;». Οι αναγνώστες θα κατανοήσουν ότι περισσότερα από 20.000 παιδιά σκοτώθηκαν –το ένα τρίτο όλων των νεκρών– από τα δικά μας χέρια. Περισσότερα από 44.000 παιδιά τραυματίστηκαν – το ένα τέταρτο όλων των τραυματιών. Θα συνειδητοποιήσουν ότι υποκίνησαν και υποστήριξαν έναν πόλεμο εξόντωσης εναντίον ενός λαού – και ότι δεν νίκησαν μια μοχθηρή ένοπλη οργάνωση.
Κάποια στιγμή, θα συνειδητοποιήσουν ότι η ατομική κακία της εκδίκησης που επιδεικνύουν τόσο πολλοί Ισραηλινοί στρατιώτες, συχνά με εκρήξεις γέλιου που ξεχύνονταν στο TikTok, και ο ψυχρός, χειρουργικός και ανώνυμος θανατηφόρος σαδισμός όσων παίζουν βιντεοπαιχνίδια από τα πιλοτήρια και τα δωμάτια ελέγχου, δεν είναι σημάδι ηρωισμού. Είναι μια σοβαρή ασθένεια. Κοινωνική και προσωπική.
Οι γονείς –πιστεύουν πάντα οι αισιόδοξοι– δεν θα μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ, ανησυχώντας ότι τα σκόπευτρα στα τουφέκια των γιων τους σημαδεύουν γυναίκες, ηλικιωμένους και απλώς νέους που μαζεύουν χορταρικά για φαγητό. Θα έρθει η μέρα που οι έφηβοι θα ρωτήσουν τους πατέρες τους, που ήταν στρατιώτες τότε, αν και αυτοί υπάκουσαν σε μια διαταγή να πυροβολήσουν έναν γέροντα που πέρασε μια άγνωστη κόκκινη γραμμή. Οι κόρες των παρασημοφορημένων πιλότων θα ρωτήσουν αν έριξαν μια αναλογική βόμβα που σκότωσε εκατό πολίτες για έναν διοικητή μεσαίου επιπέδου της Χαμάς. «Γιατί δεν αρνηθήκατε;» Η κόρη θα κλαίει.
Τα εγγόνια ενός συνταξιούχου δεσμοφύλακα θα τον ρωτήσουν: «Εσύ προσωπικά έδειρες αλυσοδεμένο κρατούμενο μέχρι να λιποθυμήσει; Υπάκουσες στην εντολή ενός υπουργού και αρνήθηκες στους κρατούμενους φαγητό και ντους; Μαζί με άλλους στρατιώτες στοιβάζατε 30 κρατούμενους σε ένα κελί για έξι άτομα; Πώς γέμισαν δερματικές ασθένειες; Γνωρίζατε κανέναν από τους δεκάδες κρατούμενους που πέθαναν σε μια ισραηλινή φυλακή από πείνα ή από βασανιστήρια; Πώς μπόρεσες, παππού;» Και οι ανιψιοί των δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ θα διαβάσουν τις αποφάσεις τους -που όλα αυτά τα επέτρεπαν- και θα σταματήσουν να τους επισκέπτονται οικογενειακώς κάθε Σάββατο.
Κάποια στιγμή -είπαμε, έτσι πιστεύουν οι αισιόδοξοι- η απόκρυψη της πραγματικότητας από τα ισραηλινά μίντια θα σταματήσει να κάνει πλύση εγκεφάλου και να αναισθητοποιεί τις καρδιές. Η έκφραση «ιστορικά γεγονότα» δεν θα θεωρείται βρισιά και το κοινό θα συνδέσει τις τελείες: Καταπίεση. Απέλαση. Ταπείνωση. Απέλαση ξανά. Κατοχή. Ολα τα δεινά θα ενωθούν σαν μια αλυσίδα. Περιγράφουν τη ζωή ενός ολόκληρου λαού, για χρόνια, υπό τις διαταγές μας και υπό τα όπλα μας.
Το είπαμε: οι άνθρωποι δεν γεννιούνται σκληροί, γίνονται. Η παλαιστινιακή σκληρότητα προς τους Ισραηλινούς γεννήθηκε ως απάντηση και αντίσταση στην κυριαρχία των ξένων, των εχθρών. Εμείς είμαστε αυτοί. Η στάση μας έχει στόχο την προστασία των λαφύρων που αρπάξαμε: της γης, του νερού και των ελευθεριών που στερήσαμε από τους Παλαιστίνιους.
Οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι υπάρχει δρόμος επιστροφής. Πόσο τυχεροί είναι οι αισιόδοξοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου