Ο εμφύλιος στην Αμερική δεν τελείωσε ποτέ, απλώς άλλαξε μορφή… Μια συγκλονιστική ιστορία
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια προσωπική μαρτυρία και δημοσιεύτηκε στο codastory.com. Αποκαλύπτει πώς το παρελθόν συνεχίζει να επηρεάζει τις σχέσεις μεταξύ φοιτητών στα πανεπιστήμια της Tallahassee. Είναι όμως πιο αποκαλυπτικό για το ότι ο εμφύλιος στην Αμερική δεν έχει τελειώσει ποτέ.Απλώς έχει αλλάξει μορφή.
Πριν από περίπου σαράντα χρόνια, βρισκόμουν σε ένα πάρκο κοντά στα σημεία όπου οι πανεπιστημιουπόλεις των Florida A&M University και Florida State University συναντιούνταν στην Tallahassee. Απολάμβανα τη ζεστή ατμόσφαιρα και την ευχάριστη παρέα φίλων.
Ξαφνικά, άκουσα έναν λευκό φοιτητή να μιλά με νοσταλγία για τον Εμφύλιο Πόλεμο. «Η Νότια πλευρά έπρεπε να είχε νικήσει», είπε μελαγχολικά, σαν να θρηνούσε μια χαμένη ευκαιρία, όχι μια ηθική καταστροφή.
Οι φίλοι μου κι εγώ ανταλλάξαμε ματιές. Επειδή ήμουν ο πιο εκδηλωτικός της παρέας, του απάντησα δυνατά: «Σας νικήσαμε την προηγούμενη φορά και θα το ξανακάνουμε».
Εκείνη την εποχή, ήμουν δευτεροετής φοιτητής στο FAMU, ένα ιστορικά μαύρο κολέγιο και πανεπιστήμιο, βυθισμένος στην αφρικανική και αμερικανική ιστορία, περιτριγυρισμένος από μια ζωντανή, πνευματική, παναφρικανική κοινότητα που διαμόρφωσε την άποψή μου για τον κόσμο.
Ήταν μια όαση—ένα περιβάλλον όπου μπορούσα να σκεφτώ βαθιά και ελεύθερα το παρελθόν και τις επιπτώσεις του στο παρόν.
Αυτή η συνάντηση φαινόταν ασήμαντη τότε, αλλά εκ των υστέρων, αποκάλυψε κάτι που κρυβόταν κάτω από την επιφάνεια της αμερικανικής ζωής: μια άρνηση, ειδικά μεταξύ ορισμένων λευκών Αμερικανών, να αντιμετωπίσουν την κληρονομιά του Εμφυλίου Πολέμου.
Μια οικογένεια που αψήφησε το σενάριο
Χρόνια αργότερα, θα ξαναθυμόμουν εκείνη τη στιγμή που πήγα να πάρω την κόρη μου από το σχολείο. Κουβαλάει τον πλούτο δύο κληρονομιών – τη δική μου που έχει τις ρίζες της στην αντίσταση της Αϊτής, τις ευαισθησίες της μητέρας της για τη Μεσοδυτική Αμερική.
Μόλις με είδε στην αυλή, μια φίλη της φώναξε ότι η νταντά της είχε έρθει να την πάρει. Εκνευρισμένη, φώναξε: «Αυτός είναι ο μπαμπάς μου, όχι η νταντά μου».
Χαμογέλασα με το θάρρος της. Αλλά ήξερα επίσης ότι εκείνη η στιγμή αποκρυστάλλωσε αυτό που πάντα ένιωθα: η ίδια μας η ύπαρξη ως οικογένεια διέκοψε την ιδέα κάποιου για το πώς θα έπρεπε να μοιάζει η Αμερική.
Το 1996, έγραψα για τον γάμο μας στο περιοδικό Essence . Τα βλέμματα. Η ήσυχη αμηχανία. Η αίσθηση ότι η παρουσία μας παραβίαζε έναν άρρητο κανόνα. «Η ίδια μας η ύπαρξή μας», έγραψα τότε, «διέστρεψε την ιδέα κάποιου για το πώς θα έπρεπε να μοιάζει η Αμερική».
Ακόμα ισχύει.
Μια Φωτιά που Σιγοκαίγεται Μακρά
Τέσσερις δεκαετίες μετά από εκείνο το απόγευμα στο Tallahassee , έχω καταλήξει να πιστεύω ότι βρισκόμαστε στη μέση της τελικής μάχης του Εμφυλίου Πολέμου — όχι μιας σύγκρουσης στρατιωτών σε ένα πεδίο μάχης, αλλά ενός κοινωνικοπολιτικού και πολιτισμικού πολέμου που απειλεί να διαλύσει το έθνος.
Μια φωτιά μαίνεται στα θεμέλια της Αμερικής. Δεν ξεκίνησε χθες. Δεν πυροδοτήθηκε από το κίνημα Black Lives Matter ή τις εκλογές του 2020 ή από οποιονδήποτε μεμονωμένο μετανάστη που διέσχισε τα σύνορα. Όχι—αυτή η φωτιά σιγοκαίει εδώ και γενιές, αναμμένη από τις ημιτελείς υποθέσεις του Εμφυλίου Πολέμου.
Είναι μια αναμέτρηση μεταξύ δύο παρατάξεων της λευκής Αμερικής:
– Η μία προσπαθεί να χτίσει μια χώρα όπου η εξουσία μοιράζεται και η ιστορία αντιμετωπίζεται.
– Η άλλη απεγνωσμένα προσπαθεί να διατηρήσει μια φαντασίωση όπου παραμένουν οι μοναδικοί κληρονόμοι της δημοκρατίας.
Οι έγχρωμοι είναι η δικαιολογία, όχι η αιτία. Οι υπόλοιποι απλώς προσπαθούμε να μην καούμε.
Οι Εμπρηστές και οι Σήμανση Συναγερμού
Η 6η Ιανουαρίου δεν ήταν απλώς μια εξέγερση—ήταν μια έξαρση μιας βαθύτερης πυρκαγιάς.
Όταν οι λευκοί Αμερικανοί εισέβαλαν στο Καπιτώλιο κυματίζοντας σημαίες της Συνομοσπονδίας, πανό με τον Ιησού και πλακάτ του Τραμπ, δεν επιτίθεντο σε κάποιο κτίριο. Απέρριπταν ένα μέλλον που δεν τους κεντρίζει πλέον.
Δεν ήταν περιθωριακοί. Ήταν μέλη της οικογένειας – δάσκαλοι, αστυνομικοί, βετεράνοι, γείτονες – πρόθυμοι να ανατρέψουν τη δημοκρατία για να διατηρήσουν την κυριαρχία.
Από την άλλη πλευρά, οι λευκοί Αμερικανοί ανάβουν διαφορετικά είδη φωτιάς: φωτιά που λέει την αλήθεια. Διδάσκουν πραγματική ιστορία, αντιμετωπίζουν τα προνόμια, γκρεμίζουν μνημεία για ψέματα.
Αλλά είναι πιο οπλισμένοι από το παράπονο — το οποίο έχει οπλιστεί, το έχει μετατρέψει σε χρήμα και το έχει προβάλει τηλεοπτικά. Και τίποτα στην Αμερική δεν εξαπλώνεται πιο γρήγορα από το παράπονο των λευκών τυλιγμένο στη σημαία.
Μια φωτιά που τροφοδοτείται από τον φόβο[..............................]
Ο εμφύλιος στην Αμερική δεν τελείωσε ποτέ, απλώς άλλαξε ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου