Κάνιστρο παγκόσμιας Ποίησης

 

My Brother the Artist, at Seven

By Philip Levine*

 

As a boy he played alone in the fields   

behind our block, six frame houses   

holding six immigrant families,   

the parents speaking only gibberish   

to their neighbors. Without the kids   

they couldn't say "Good morning" and be   

understood. Little wonder   

he learned early to speak to himself,   

to tell no one what truly mattered.   

How much can matter to a kid   

of seven? Everything. The whole world   

can be his. Just after dawn he sneaks   

out to hide in the wild, bleached grasses   

of August and pretends he's grown up,   

someone complete in himself without   

the need for anyone, a warrior   

from the ancient places our fathers   

fled years before, those magic places:   

Kiev, Odessa, the Crimea,   

Port Said, Alexandria, Lisbon,   

the Canaries, Caracas, Galveston.   

In the damp grass he recites the names   

over and over in a hushed voice   

while the sun climbs into the locust tree   

to waken the houses. The husbands leave   

for work, the women return to bed, the kids   

bend to porridge and milk. He advances   

slowly, eyes fixed, an animal or a god,   

while beneath him the earth holds its breath.

Philip Levine (poet) (1928-2015) - Wikipedia

Ο αδερφός μου ο καλλιτέχνης στα επτά του

—Φίλιπ Λεβίν—

 
Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς

Μικρός έπαιζε μονάχος στα χωράφια
πίσω από το σπίτι μας, έξι λυόμενα
για έξι οικογένειες μεταναστών.
Οι γονείς μιλούσαν ακατάληπτα
με τους γείτονες. Δίχως τα παιδιά
ούτε «καλημέρα» δεν μπορούσαν να πουν
και να τους καταλάβουν. Γι’ αυτό δεν ήταν
παράξενο που εκείνος άρχισε να μιλά στον εαυτό του,
να μη λέει σε κανέναν τα πολύ σημαντικά.
Τι μπορεί να είναι σημαντικό για ένα παιδί
στα εφτά του; Τα πάντα. Ο κόσμος όλος
είναι δικός του. Μόλις ξημερώσει
βγαίνει και κρύβεται στ’ άγρια χορτάρια
του Αυγούστου, και κάνει πως είναι μεγάλος,
πως είναι άνθρωπος αυτάρκης, που δεν έχει
κανέναν ανάγκη, ένας πολεμιστής
από χώρες αρχαίες, από εκεί που οι πρόγονοί μας
έφυγαν εδώ και χρόνια, τόπους μαγικούς:
το Κίεβο, την Οδησσό, την Κριμαία,
το Πορτ Σάιντ, την Αλεξάνδρεια, τη Λισαβόνα,
τα Κανάρια, το Καράκας, το Γκάλβεστον.
Μέσα στα υγρά χορτάρια απαγγέλλει τα τοπωνύμια
ξανά και ξανά με τη φωνή του πνιχτή
καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει στις ακακίες
για να ξυπνήσει τα σπίτια. Οι άντρες φεύγουν
για τη δουλειά, οι γυναίκες πέφτουν ξανά στο κρεβάτι, τα παιδιά
σκύβουν επάνω από τον χυλό και το γάλα. Εκείνος
βαδίζει αργά, με βλέμμα αταλάντευτο, σαν ζώο ή σαν θεός
και κάτωθέ του η γη κρατάει την ανάσα της.

Πηγή μετάφρασης :dimartblog.com