Ανακοινώθηκε ο επικείμενος θάνατος του Αλέν Ντελόν
ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥΟ
γιος του Αλέν Ντελόν ανακοίνωσε την απόφαση του πατέρα του να βάλει
τέλος στη ζωή του με Ευθανασία στην Ελβετία... Υποθέτω ότι δεν μπορεί να
κάνει κανείς τίποτα για να αλλάξει αυτόν τον επερχόμενο θάνατο. Αλλά θα
ήθελα να δημοσιεύσω εκτεταμένα αποσπάσματα από το σπαρακτικά όμορφο
Αποχαιρετιστήριο Γράμμα που έγραψε ο Αλέν Ντελόν όταν πέθανε η Ρόμι
Σνάιντερ, ένα παράδειγμα του πώς ένας άντρας (ή μια γυναίκα), όσες
διαφωνίες κι ανέχουμε μαζί του ή μαζί της αλλού, μπορεί να αντιμετωπίσει
την αγάπη και τον θάνατο.
«Αντίο Puppelé μου»
«Σε παρακολουθώ να κοιμάσαι. Είμαι μαζί σου, δίπλα στο κρεβάτι σου. Φοράς μακρύ μαύρο χιτώνα και κόκκινο κέντημα στο μπούστο. Αυτά είναι λουλούδια, νομίζω, αλλά δεν τα κοιτάω. Θα πω αντίο, το μεγαλύτερο αντίο, Puppelé μου. Έτσι σε φώναξα. Στα γερμανικά σήμαινε «μικρή κούκλα». Δεν παρακολουθώ τα λουλούδια, αλλά το πρόσωπό σου και νομίζω ότι είσαι όμορφη, και ποτέ, ίσως δεν ήσουν τόσο όμορφη. Νομίζω επίσης ότι αυτή είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου –και τη δική σου– σε βλέπω ήρεμη και γαλήνια. Είσαι τόσο ήσυχη, είσαι τόσο ωραία, πόσο όμορφη είσαι! Μοιάζει ένα χέρι να σκούπισε απαλά από το πρόσωπό σου όλες τις εντάσεις, όλα τα άγχη όλους τους πόνους..
Σε παρακολουθώ να κοιμάσαι. Μου λένε ότι είσαι νεκρή. Σκέφτομαι εσένα, εμένα, εμάς. Είναι δικό μου το φταίξιμο; Κάνουμε αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας μπροστά σε ένα ον που αγαπήσαμε και εξακολουθούμε να το αγαπάμε. Αυτό το συναίσθημα σε γεμίζει, και μετά ρέει πίσω και μετά λέμε ότι δεν φταίει κανείς, όχι, αλλά υπεύθυνος… είμαι εγώ. Εξαιτίας μου, είναι που η καρδιά σου στο Παρίσι το προηγούμενο βράδυ, σταμάτησε να χτυπά.
Εξαιτίας μου γιατί ήμουν εκεί είκοσι πέντε χρόνια και είχα επιλεγεί να γίνω συνεργάτης σου στο «Christine». Ήρθες στη Βιέννη και περίμενα, στο Παρίσι, με ένα μπουκέτο λουλούδια στην αγκαλιά που δεν ήξερα πώς να κρατήσω. Αλλά οι παραγωγοί της ταινίας μου είπαν: «Όταν κατέβει από τη γέφυρα, θα προχωρήσεις κοντά της και θα της προσφέρεις αυτά τα λουλούδια». Περίμενα με τα λουλούδια μου, σαν ανόητος, ανακατεμένος με μια ορδή φωτογράφων. είσαι κάτω. προχώρησα. Είπες στη μητέρα σου, «Ποιο είναι αυτό το αγόρι;». Σου απάντησε: «Πρέπει να είναι ο Αλέν Ντελόν, ο σύντροφός σου…». Και μετά τίποτα, ούτε κεραυνός, ούτε. Και μετά πήγα στη Βιέννη όπου γυρίζαμε την ταινία. Και τότε σε ερωτεύτηκα παράφορα. Και με ερωτεύτηκες. Συχνά, αναρωτιόμασταν ο ένας στον άλλον για το θέμα της αγάπης:
-«Ποιος ερωτεύτηκε πρώτος, εσύ ή εγώ;».
Μετρήσαμε ένα, δύο, τρία! Και απαντήσαμε:
-«Ούτε εσύ ούτε εγώ! Μαζί».
Θεέ μου, ήμασταν νέοι, όπως ήμασταν κι ευτυχισμένοι. Στο τέλος της ταινίας, είπα, «Έλα να ζήσεις μαζί μου στη Γαλλία» και ήδη μου είπες: «Θέλω να ζήσω κοντά σου, στη Γαλλία». Θυμάσαι πότε; Η οικογένειά σου, οι γονείς σου, εξαγριωμένοι. Και σε όλη την Αυστρία, τη Γερμανία, που όλοι με αντιμετώπισαν… σαν σφετεριστή, τον απαγωγέα, κατηγορώντας με ότι απομάκρυνα την «Αυτοκράτειρα»! Εγώ, ένας Γάλλος, που δεν μιλούσα ούτε λέξη γερμανικά. Κι εσύ, Πουπελέ, που δεν μιλούσες ούτε λέξη γαλλικά.
Αγαπούσαμε χωρίς λόγια, στην αρχή. Κοιτιόμασταν και γελούσαμε. Puppelé… Και ήμουν ο «παππούς». Μετά από μερικούς μήνες, δεν μιλούσα ακόμη γερμανικά, αλλά εσείς μιλούσατε τόσο καλά γαλλικά και παίξαμε στο θέατρο στη Γαλλία. Ο Βισκόντι ήταν το σκηνικό. Μας είπε ότι μοιάζαμε και είχαμε, ανάμεσα στα φρύδια, το ίδιο V που ζάρωσε, θυμό, φόβο για τη ζωή και άγχος. Το ονόμασε «V of Rembrandt» επειδή, είπε, ότι αυτός ο ζωγράφος είχε το «V» στα αυτό-πορτραίτα του. Σε παρακολουθώ να κοιμάσαι. Το “The V of Rembrandt” διαγράφεται… Δεν φοβάσαι. Δεν φοβάσαι πια. Είσαι πια προστατευμένη. Δεν σε κυνηγούν πια. Το κυνήγι τελείωσε και ξεκουράζεσαι.
Σε κοιτάζω ξανά και ξανά. Σε ξέρω τόσο καλά και τόσο δυνατά. Ξέρω ποιά είσαι και γιατί πέθανες. Ο χαρακτήρας σου, όπως λένε. Απαντώ, «άλλο» αυτό, ο χαρακτήρας της Romy ήταν ο χαρακτήρας της. Αυτό είναι. Ασε με ήσυχη. Ήσουν βίαιη γιατί είχες δίκιο. Ένα παιδί που σύντομα έγινε σταρ, πολύ νωρίς. Από τη μια, λοιπόν, ιδιοτροπίες, ξεσπάσματα και διαθέσεις ενός παιδιού, πάντα δικαιολογημένα φυσικά, αλλά με απρόβλεπτες αντιδράσεις, από την άλλη η επαγγελματική αυθεντία. Ναι, αλλά υπάρχουν παιδιά που δεν ξέρουν πραγματικά πώς να παίζουν. Με αυτό. Και γιατί. Σε αυτή την αντίφαση, μέσα από αυτό το ρήγμα, ορμάει το άγχος και η δυστυχία. Όταν κάποιος είναι η Romy Schneider, και έχει την ευαισθησία και το ταμπεραμέντο ως ένα λουλούδι της ζωής, στην άκρη, που ήταν δικό σου. Πώς να εξηγήσω ποια ήσουν και ποιοι ποιοί ήμασταν εμείς, «ηθοποιοί».
Πώς να τους πούμε να συνεχίσουν να παίζουν,
«Διερμηνείς» να είναι αυτό που δεν είμαστε πραγματικά, τρελοί και να
χανόμαστε. Να σταθώ, χοντρικά, όπως λένε ότι είναι τόσο δύσκολο, που θα
έπρεπε να υπάρχει ένας τόσο δυνατός χαρακτήρας, μια τέτοια ισορροπία…
Αλλά αυτή η ισορροπία, πώς να τη βρούμε σε αυτόν τον κόσμο μας, οι
ζογκλέρ μας, οι κλόουν, οι τραπεζίτες καλλιτέχνες του τσίρκου που σαν
προβολείς χαιρόμαστε με την δόξα; Είπες: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα στη
ζωή, αλλά μπορώ όλες τις ταινίες…». Όχι, οι «άλλοι» δεν μπορούν να το
καταλάβουν αυτό. Ότι όσο γινόμαστε σπουδαίοι ηθοποιοί άλλο τόσο είναι
άβολο να ζούμε.
/…/ (..............................................)
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου