Συνέντευξη: Η μεγάλη αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα
Φιλοξενούμε στο σημερινό φίλο μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση του Στέλιου Ελληνιάδη με τον πρέσβη Γιώργο Αϋφαντή, ο οποίος έχει πολύ μεγάλη εμπειρία από τις θέσεις στις οποίες έχει υπηρετήσει, και από την προσωπική του ενασχόληση με τα ζητήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και της παγκόσμιας γεωπολιτικής αρένας. Στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν φυσικά η Ουκρανία, με όλες τις παραφυάδες αυτής της πολύ σοβαρής κρίσης.
Αγαπητέ Γιώργο, πώς βλέπεις το γεωπολιτικό φάσμα, πώς κινούνται οι τεκτονικές πλάκες;
Πρόκειται για μια μεγάλη αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπόρεσε να αποτρέψει αυτή τη σύγκρουση. Και είχε ανάγκη να την αποτρέψει, γιατί θα απέφευγε τη βίαιη υπαγωγή της στην Αμερική. Το πολιτικό αποτέλεσμα της σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι ότι η Ευρώπη βιαίως σύρεται πίσω από την Αμερική. Είναι υποτελής ως προς την πολιτική της στόχευση, αν όχι ως προς την ενεργειακή της εξάρτηση, και αυτό ήταν κάτι το οποίο η Ευρώπη σίγουρα δεν χρειαζόταν.
Η δεύτερη παράμετρος είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί αποτελεσματική ασπίδα απέναντι στην απροσχημάτιστη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Η Ρωσία είχε αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες ανησυχίες για την ασφάλεια της, security concerns, τις οποίες έκρινε ότι πιο αποτελεσματικά από τις συζητήσεις θα μπορούσε να τις διασφαλίσει αναλαμβάνοντας πολεμική δράση. Αυτό είναι ένα φαινόμενο το οποίο θα πρέπει να μας προβληματίσει. Η Ελλάδα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη –χειραγωγημένη σε ένα μεγάλο βαθμό– θεωρούσαν αποτελεσματική ασπίδα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Συνεπώς, για να παραφράσω ένα παλιό ρητό, «μην στηρίζεις τις ελπίδες σου στον ουρανό, γιατί και ο ουρανός πουθενά δεν στηρίζεται»! Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση και το διεθνές δίκαιο πουθενά δεν στηρίζονται! Όλοι οι γυρολόγοι και οι προπαγανδιστές του ευρωπαϊκού αφηγήματος υποστηρίζουν ότι είναι μία χαρά όπως είμαστε, αλλά το οικοδόμημα είναι στον αέρα. Διότι δεν έχει οικονομική αυτοτέλεια, δεν έχει πολιτική αυτοτέλεια και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι πάρα πολύ απλό, που προκύπτει από τον 19ο αιώνα και πιο πριν: τις συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις. Αυτές έχει η Ρωσία, δεν τις έχει η Ευρώπη, και με αυτές ασκεί πολιτική αυτή τη στιγμή.
Οι Ευρωπαίοι, κυρίως οι Γερμανοί, είχαν μια περίοδο ταλάντευσης και μετά έγειραν προς τη μία πλευρά πάρα πολύ απότομα, ανατρέποντας μια πολιτική που εφαρμοζόταν από την εποχή του Βίλλυ Μπραντ…
Είναι το τέλος του ονείρου, ότι η Ευρώπη θα αναπτύσσεται οικονομικά, θα κάνει κοινωνική πολιτική, θα μοιράζει κοινωνικά επιδόματα και οι Αμερικανοί θα διασφαλίζουν την άμυνά της. Όμως, the party is over. Το εξήγησε ο πρόεδρος Τραμπ με τον ωμό του τρόπο, και πολύ πιο διπλωματικά το διακηρύσσει ο πρόεδρος Μπάιντεν. Θέλουν δεν θέλουν τώρα οι Ευρωπαίοι επανεξοπλίζονται. Στην περίπτωση της Γερμανίας δεν είναι απλό το πράγμα∙ κάθε φορά που επανεξοπλίστηκε η Γερμανία, παραφέρθηκε, με οδυνηρές συνέπειες για όλο τον κόσμο. Σταυρώνοντας τα δάχτυλά μας, ελπίζοντας ότι η δημοκρατία στη Γερμανία είναι ανθεκτική, επανεξοπλίζεται η Ευρώπη. Διότι κατάλαβε ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τους άλλους παίκτες στην εξίσωση, και τις ΗΠΑ και τη Ρωσία πολύ περισσότερο, δεν συζητώ καν για την Κίνα, χωρίς να διαθέτει τη συμβατική σοφία∙ οι άνθρωποι του 19ου αιώνα λέγανε ότι αν δεν έχεις στρατιωτικές δυνάμεις, δεν έχεις ούτε πολιτική ισχύ. Το ιδεολόγημα της soft power η οποία θα κάνει τα πάντα και θα υποκαταστήσει τα πάντα, αποδεικνύεται λίγο-πολύ σαπουνόφουσκα!
Προσωπικά δεν αποκλείω τη δυνατότητα μιας χώρας με ήπια δύναμη να μπορέσει να επιβιώσει ίσως και περισσότερο από άλλες χώρες πολύ δυναμικές, που έχουν εξαφανιστεί από την ανθρώπινη ιστορία. Αλλά αυτό χρειάζεται σοφία και κότσια για να μπορέσει κανείς να το εφαρμόσει. Πάντως, ο Πούτιν πριν 15 χρόνια στο Μόναχο ζήτησε να σταματήσουν την περικύκλωση της Ρωσίας…
Ο Πούτιν το 2007 υπενθύμισε τις δεσμεύσεις και είπε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς είναι ευθεία απειλή για τη Ρωσία. Το 2000 είχε ζητήσει να γίνει η Ρωσία μέλος του ΝΑΤΟ και μετά, όταν αυτό αντιμετωπίστηκε με χλευασμό, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τώρα είναι της μόδας να βρίζουν όλοι τη Ρωσία. Έχουμε φτάσει μέχρι το σημείο να εγκαλούμε τους άλλους γιατί ανεβάζουν τον «Γλάρο» που διαδραματίζεται στην Κριμαία, γιατί έκανε προπαγάνδα υπέρ του Πούτιν ο Τσέχωφ! Λοιπόν, να συνέλθουμε από την παράνοια. Η Ρωσία έκανε κάποιες προτάσεις, να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Αποφασίστηκε από τις ελίτ της Ε.Ε. και των ΗΠΑ ότι θα παραμείνει αντίπαλος. Αυτόν τον αντίπαλο υφιστάμεθα τώρα. Η αρκούδα όταν πολεμάει δεν χαϊδεύει. Και όλος αυτός ο οδυρμός, όλος αυτός ο κλαυθμός για τους αμάχους… Τι είναι ο πόλεμος; Ένα wordgame που παίζουμε στην οθόνη του υπολογιστή και δεν υπάρχουν αίματα και δεν υπάρχουν άμαχοι; Οι άμαχοι και οι απώλειες των αμάχων είναι συστατικό στοιχείο του πολέμου από τότε που ο Ηράκλειτος είπε ότι «πατήρ πάντων πόλεμος». Και εγώ εξεγείρομαι όταν βλέπω τον πατέρα που θρηνούσε το παιδί του, αλλά γι’ αυτό θα έπρεπε να έχουν τύψεις συνείδησης αυτοί οι οποίοι διακινδυνεύουν τον πόλεμο.
Όλοι οι γυρολόγοι και οι προπαγανδιστές του ευρωπαϊκού αφηγήματος υποστηρίζουν ότι είναι μία χαρά όπως είμαστε, αλλά το οικοδόμημα είναι στον αέρα
Η Ρωσία δεν έχει κάνει επεμβάσεις στον κόσμο, δεν έχει ανατρέψει κάποιο καθεστώς.
Προφανώς, αλλά δεν έχει κανένα δισταγμό να το κάνει όταν θεωρεί ότι έτσι εξυπηρετεί την πολιτική της. Ο Πούτιν τους είπε, εντάξει, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να μου δώσει συλλογική εγγύηση. Εσείς μου δίνετε μία γραπτή εγγύηση ότι δεν θα αφήσετε να μπει στην ημερήσια διάταξη του ΝΑΤΟ το θέμα ένταξης Ουκρανίας και Γεωργίας, ασκώντας το βέτο που έχετε, επειδή είσαστε μεγάλες και δυνατές χώρες μέσα στη συμμαχία; Και οι δύο αρνήθηκαν. Τώρα βλέπουμε ότι έκαναν λάθος. Εν πάση περιπτώσει, αν κηδόμεθα για τους Ουκρανούς αμάχους, τώρα πληρώνουν την άρνηση του Μακρόν και του Σολτς να δώσουν την εγγύηση ασφάλειας διμερώς στον Πούτιν.
Δεν υπάρχει Ντε Γκωλ στην Ευρώπη…
Ο Ντε Γκωλ είχε ένα όραμα για την Ευρώπη που έφτανε μέχρι τα Ουράλια. Η σύγκριση δείχνει και πόσο μικροί είναι οι άνθρωποι, κι αυτοί που είναι πετυχημένοι – γιατί δεν συζητώ για φιγούρες όπως η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών, η οποία είναι κλασικά επικίνδυνη, μπορεί να προκαλέσει πυρηνική καταστροφή! Δεν καταλαβαίνει τίποτα και είναι υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου! Όχι της Ανδόρας. Πραγματικά, εάν εισάκουε ο πρόεδρος Πούτιν την έκκληση του Ζελένσκι να μιλήσουν, και κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι, δεν θα λέγαμε όλοι ότι είναι ένας θρίαμβος της ουκρανικής διπλωματίας, της ευρωπαϊκής διπλωματίας, αν ο Ρώσος απέσυρε τα στρατεύματά του και η Ουκρανία ανακηρυσσόταν σε ένα αποστρατιωτικοποιημένο και εσαεί ουδέτερο κράτος, όπως π.χ. η Αυστρία ή η Φινλανδία; Εάν δεν μετατρεπόταν η Ουκρανία σε προκεχωρημένο πυροβολείο πυραύλων μέσου βεληνεκούς που θα έφταναν στη Μόσχα σε δύο λεπτά από τη στιγμή που θα εκτοξεύονταν;
Οι Αμερικάνοι δεν στήριξαν τις καταληφθείσες χώρες. Μετά από είκοσι χρόνια ισχυρίζονταν ότι έφτιαξαν ένα αξιόμαχο στρατό 200 χιλιάδων Αφγανών, που ήταν μια φούσκα! Και την Ουκρανία, οπωσδήποτε από το 2014 και μετά, την άφησαν χωρίς στοιχειώδεις δυνάμεις να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Κι αυτό επειδή πάντα θέλουν η εξάρτηση να είναι δουλική.
Όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες, που έχουν το ρεκόρ παρεμβάσεων σε όλο τον κόσμο. Οι ΗΠΑ θυσιάζουν τους ανθρώπους, τους Κούρδους, τους Αφγανούς που συμπαρατάχτηκαν μαζί τους, όλους αυτούς που βιάστηκαν να πάνε χωρίς όρους, χωρίς περίσκεψη, στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»! Οι Ισραηλινοί δεν έσπευσαν να συνταχθούν στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» και δίνουν μαθήματα διπλωματίας σε όλο τον κόσμο. Δεν απαγόρευσαν τον Τσαϊκόφσκι, δεν απαγόρευσαν τα μπαλέτα Μπαλσόι, λες και αυτοί οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί και οι εκτελεστές, είναι πράκτορες του Πούτιν! (....................................................)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου