Τα εγκλήματα της Μόσχας ξεπλένουν τα υπόλοιπα
Αν κάτι απέδειξε ο πόλεμος της Ουκρανίας ήταν ότι στον σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχουν ούτε φιλίες, ούτε αξίες, ούτε ευαισθησίες, ανεξάρτητα από τα ηθικοπλαστικά, που ακούμε διαρκώς από τους δυτικούς ηγέτες και τα ΜΜΕ, που ευλαβικά τους «αναπαράγουν». Δεν είναι μόνο οι εφοπλιστές, που από τη μια παραγγέλνουν καινούρια τάνκερ για να μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ και από την άλλη συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα τις μεταφορές του «ματωμένου» ρωσικού πετρελαίου. Δεν είναι μόνο οι ευρωπαίοι πολιτικοί που αποφασίζουν «κλιμακωτά» κυρώσεις εναντίον της Μόσχας, αλλά φροντίζουν να πληρώνουν κανονικά για τη ρωσική ενέργεια μέσω των ρωσικών τραπεζών, που εκτελούν αυτές τις συναλλαγές και εξαιρούνται φυσικά των κυρώσεων.
Τις τελευταίες εβδομάδες είδαμε την κυβέρνηση του Τζόζεφ Μπάιντεν να ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με τη Βενεζουέλα του Νικολά Μαδούρο, να ρίχνει μπόλικο νερό στο κρασί της σε ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά του Ιράν. Χώρες και οι δύο που παράγουν πετρέλαιο και ήταν αποκλεισμένες από τις διεθνείς αγορές, τώρα μετατρέπονται σε πιθανούς εταίρους προκειμένου να στριμωχτεί η Μόσχα.
Είναι πολλά τα... βαρέλια
Πιο κραυγαλέα είναι η περίπτωση μοναρχιών που είναι όχι μόνο αναγνωρισμένες δικτατορίες, αλλά και υπεύθυνες για αιματοχυσίες με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Σαουδικής Αραβίας. Την περασμένη Τετάρτη, παρά τις αντιδράσεις, ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον ταξίδεψε εκεί, αφού προηγουμένως είχε κάνει μια στάση και στα Εμιράτα. Στόχος του να πιέσει τους εμίρηδες και τους σεΐχηδες να αυξήσουν την παραγωγή πετρελαίου, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους εκβιασμούς της Μόσχας. Οι χώρες του ΟΠΕΚ με πρώτη και καλύτερη τη Σαουδική Αραβία, πρωταθλήτρια σε παραγωγή πετρελαίου με 10 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, επιμένουν να μην ανεβάζουν την παραγωγή πετρελαίου, παρά τις εκκλήσεις των Δυτικών.
Το πιο φαιδρό της ιστορίας ήταν ότι το ταξίδι του Τζόνσον στο Ριάντ ανακοινώθηκε τη μέρα, που γινόταν γνωστό ότι 81 άνθρωποι εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας ως τρομοκράτες ή εγκληματίες. Όμως η Σαουδική Αραβία υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για την πολύχρονη αιματοχυσία στην Υεμένη και έχοντας στο ενεργητικό της κάποιες «εντυπωσιακές» δολοφονίες, όπως εκείνη του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, αποτελεί σταθερό σύμμαχο της Δύσης πριν από όλα των ΗΠΑ, αν και λόγω της κατακραυγής για την αυταρχικότητα του καθεστώτος, ο Μπάιντεν είχε επιδιώξει τους πρώτους μήνες της θητείας του να κρατήσει κάποιες «αποστάσεις ασφαλείας». Το ταξίδι του Τζόνσον επιβεβαίωσε ότι αυτή η πολιτική μάλλον θεωρείται παρελθόν.
Βεβαίως, η Σαουδική Αραβία δεν είναι η μόνη χώρα, που ξεπλένεται τώρα εξαιτίας της ανάγκης δημιουργίας ενός «αντιρωσικού μετώπου». Το γεγονός ότι ο Ταγίπ Ερντογάν που καταπιέζει αντιπολίτευση, μειονότητες, γυναίκες, κρατά φυλακισμένο επί χρόνια τον Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ηγέτη του μεγαλύτερου αντιπολιτευτικού κόμματος της χώρας και βομβαρδίζει κατά βούληση περιοχές του Κουρδιστάν, έχει μετατραπεί σε «ειρηνοποιό», αποτελεί μια από τις πιο προκλητικές φάρσες του 21ου αιώνα.
Η Πολωνία από ουραγός έγινε πρωτοπόρος
Το ξέπλυμα δεν αφορά μόνο τις χώρες του Κόλπου. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση βλέπουμε πλέον χώρες, που μέχρι πρότινος αποτελούσαν παραδείγματα προς αποφυγή, να μετατρέπονται σε κινητήριες δυνάμεις της εξωτερικής πολιτικής. Η Πολωνία του Γιάροσλαβ Κατσίνσκι και η Σλοβενία του Γιάνεζ Γιάνσα αιφνιδίασαν τις Βρυξέλλες με το ταξίδι στο Κίεβο, μαζί με τους Τσέχους του Πετρ Φίαλα. Χώρες που βρίσκονταν στο μικροσκόπιο όχι μόνο ΜΚΟ, αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ξαφνικά χαράσσουν την πολιτική της Ένωσης, που γίνεται ολοένα και πιο φιλονατοϊκή.
Ανεξαρτήτως του «θάρρους» των τριών πρωθυπουργών, που δεν δίστασαν να ταξιδέψουν με το τρένο στο πολιορκημένο Κίεβο, αυτό που εντυπωσιάζει είναι η αυτοπεποίθηση χωρών, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ως ένα βαθμό «προβληματικές» για τη συνοχή της Ένωσης. Είναι όλες τους μαζί με τις Βαλτικές χώρες που δείχνουν να υπολογίζουν περισσότερο τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ παρά στην ΕΕ. Εκεί άλλωστε θα αναπτύξει και τη μεγαλύτερη δύναμη πυρός της στο μέλλον η Ατλαντική Συμμαχία, όπως εξήγησε και ο Γενικός της Γραμματέας Γενς Στόλτενμπεργκ. Καταλαβαίνει κανείς ποιος θα είναι ο αναβαθμισμένος ρόλος του «τόξου» αυτών των κρατών (μαζί και με τη Ρουμανία) στις επερχόμενες συζητήσεις για την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας. Ο μόνος που έμεινε εν μέρει «πιστός» στον Πούτιν ήταν ο Βίκτορ Ορμπαν.
Ανεξαρτήτως του πότε και πώς θα τελειώσει αυτός ο ντροπιαστικός για την Ευρώπη πόλεμος το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν θα έχει αλλάξει και τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Οι συμμαχίες θα συνεχίζουν να χτίζονται πάνω σε δολάρια, βαρέλια πετρελαίου. Οι επικλήσεις για δικαιώματα και αρχές θα είναι πάντοτε το περιτύλιγμα για πολιτικές, που η μόνο σημαντική «αρχή» τους είναι η εξουσία και το κέρδος. Κι όταν τελειώσει ο πόλεμος κάποιοι θα μαζέψουν τα πλακάτ με το σύνθημα «No War» και θα γυρίσουν σπίτι ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, ότι έκαναν το καθήκον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου