Οι Μεγάλοι 5 και η ανάπηρη δημοκρατία μας
Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Κυριακού, Μαρινάκης, Σαββίδης έχουν τη δύναμη να καθορίζουν την ατζέντα, να επηρεάζουν την κοινή γνώμη
Στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι, οι Μεγάλοι 4, με έναν στρατό κακοποιών, συνωμοτούν για να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Τελικά δεν τα καταφέρνουν χάρη στον Ηρακλή Πουαρό. Σε αντίθεση με τους δικούς μας Μεγάλους 5, που τα έχουν καταφέρει, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να συνωμοτήσουν. Κατέχοντας τα μεγάλα μέσα παραγωγής και διακίνησης της πληροφορίας, έχουν ιδιοποιηθεί τον δημοκρατικό πυλώνα της ενημέρωσης και, ελλείψει δημοκρατικού ελέγχου -το ΕΣΡ ούτε θέλει, ούτε μπορεί-, τον χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Ως όπλο επιβολής επιθυμητών και προσβολής ανεπιθύμητων απόψεων, παρατάξεων και προσώπων. Ως εργαλείο συμφερόντων. Και πάνω απ’ όλα ως γέφυρα πρόσβασης στην πολιτική εξουσία.
Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Κυριακού, Μαρινάκης, Σαββίδης έχουν τη δύναμη να καθορίζουν την ατζέντα, να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, να λύνουν και να δένουν στο παρασκήνιο της πολιτικής και στο προσκήνιο της πραγματικής εξουσίας. Πιστεύει κανείς ότι ο Αυγενάκης ή ο Βρούτσης έχουν μεγαλύτερη εξουσία από τον Μαρινάκη ή τον Αλαφούζο; Ότι ακόμα και η εξουσία του Μητσοτάκη είναι υπέρτερη της εξουσίας των Μεγάλων 5; Μόνο που οι πολιτικοί, όσο και να διαφωνείς μαζί τους, δίνουν λογαριασμό στους πολίτες. Υφίστανται τη βάσανο του ελέγχου. Στον αντίποδα, οι Μεγάλοι 5 δίνουν λογαριασμό στον εαυτό τους και στους μετόχους. Κι αυτό είναι ο ορισμός της δημοκρατικής παραμόρφωσης. Ενημέρωση στα χέρια μιας ανεξέλεγκτης κάστας σημαίνει δημοκρατία ανάπηρη.
Με τους 5 πραματευτάδες συμπλέει τελευταία και η μυλωνού της ΕΡΤ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξαγοράζει με χρήμα και δώρα τη στήριξή τους. Ενώ γύρω τους, πολλαπλά εξαρτημένοι, κινούνται σε εναλλασσόμενες λυκοσυμμαχίες οι βαρονέτοι των μίντια και μια στρατιά από δημοσιογράφους, διανοούμενους, πολιτικούς και κρατικούς παράγοντες, εγγεγραμμένους σε λίστες και pay roll. Μια μιντιακή φάλαγγα με ενιαία στρατηγική, που δεν αναιρεί τον ανταγωνισμό επιρροής και δύναμης των αξιωματούχων της. Αναιρεί όμως μέχρι μηδενισμού τον δημοκρατικό πλουραλισμό. Αναιρεί επίσης την αλήθεια για την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Αν η πραγματικότητα δεν είναι βολική, προβάλλουμε μια δική μας εικόνα της πραγματικότητας ως πραγματικότητα.
Πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας. Συνειδητοποιώντας μέσα από τη σκληρή καθημερινότητα το χάσμα ανάμεσα στην αλήθεια τους και την ψευδή εικόνα της, μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας οδηγούνται σε ένα ασφυκτικό περιθώριο. Αισθάνονται να στερούνται, σε συνθήκες μάλιστα κρίσης και περιορισμών, όχι μόνο το ψωμί, αλλά και τη φωνή. Κι αυτό είναι άσχημο μαντάτο. Σημαίνει ότι το θέμα της ενημέρωσης υπερβαίνει κατά πολύ την εχθρική αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θέμα δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής. Και ως τέτοιο αφορά κάθε δημοκρατικό κόμμα και πολίτη. Η ελευθερία της ενημέρωσης είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να επαφίεται στους Μεγάλους 5 ή στους μικρούς 1.015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου