Πλακατζήδες αλλά όχι χιουμορίστες

 *********************************************

Αγέλαστος πέτρα;

Οταν ο κύριος Γκρι βρέθηκε στο φεστιβάλ βιβλίου που γίνεται στο Εδιμβούργο, μου είπε ότι σχεδόν όλες οι βιβλιοπαρουσιάσεις είχαν πολύ γέλιο. «Το χιούμορ έρεε αβίαστα, πηγαία. Ο Ιαν Ράνκιν εμφανίστηκε με έναν φακό επειδή την προηγούμενη χρονιά μια τρομερή καταιγίδα είχε βυθίσει τις εκδηλώσεις στο σκοτάδι. Ο Ντέιβιντ Μίτσελ αυτοσαρκαζόταν για τη βραδυγλωσσία του. Η Χίλαρι Μαντέλ να δέχεται τα αστεία του κοινού μέσα σε ένα γενικό κλίμα μαύρου χιούμορ για τα άπειρα πτώματα των βιβλίων της.

»Γιατί δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ αυτό στις βιβλιοπαρουσιάσεις που γίνονται στην Ελλάδα; Σε έχω δει, όποτε έχεις προσπαθήσει να κάνεις λίγο χιούμορ, είτε ως συντονιστής είτε ως παρουσιαζόμενος συγγραφέας, το κοινό παραμένει αγέλαστο. Και, όσο κι αν σιχαίνομαι που το παραδέχομαι ανοιχτά, αυτή τη φορά δεν έφταιγες εσύ ή το χιούμορ σου. Είναι λες και οι πάντες στην Ελλάδα να έρχονται σε αυτές τις εκδηλώσεις υπό συνθήκες άκρας δυσκοιλιότητας ή λες και προσέρχονται σε κάποια αλλόκοτη μυσταγωγία ― οργασμικής πλήξης όμως. Είμαστε μια “αγέλαστος πέτρα” ― με όλο τον σεβασμό στην ωραία ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή. Στο Εδιμβούργο, οι Γερμανοί μου έλεγαν ότι και αυτοί πάσχουν από ένα τέτοιο αγέλαστο σύνδρομο, αλλά ότι τρελό γέλιο πέφτει συχνά σε βιβλιοπαρουσιάσεις στην Αμερική ― χωρίς ούτε στιγμή να απαξιώνεται το βιβλίο. Διάολε, στην Ελλάδα κάνουμε κέφι συνέχεια και παντού, μήπως όμως δεν έχουμε χιούμορ; Είμαστε πλακατζήδες, το χιούμορ όμως είναι άλλο πράγμα: έχει διάρκεια. Η “πλάκα” δεν έχει. Δοκίμασε να μεταφέρεις σε κάποιον την πλάκα που σπάσατε σε ένα πάρτι και θα χαμογελάσει συγκαταβατικά διότι η στιγμή, η “φάση”, είναι πια παρελθόν. Ενα χιουμοριστικό σχόλιο όμως διαρκεί και πέραν του γέλιου της στιγμής. Οπως και τα ανέκδοτα. Η αλήθεια είναι ότι λέμε πολλά ανέκδοτα στην Ελλάδα ― πόσα από αυτά όμως είναι ελληνικά; Πότε και πού γεννήθηκαν όλα αυτά τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν;».[.................]