Το πορφυρό μπάλωμα στον πισινό

 Συγκινητικό και αστείο συνάμα είναι  το μικρό διήγημα που είχε την καλοσύνη να μεταφράσει και να μας στείλει ο φίλος Βασίλης Μηλίτσης . Πρωταγωνιστής  είναι ένα αγόρι με το όνομα Τζάκι , που αναγκάζεται, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας της οικογενείας του, να φορά το μοναδικό  παντελόνι του , στο καβάλο του οποίου   η μητέρα του έχει προσθέσει λόγω φθοράς  ένα  πορφυρό μπάλωμα .

 Ο Τζάκι , μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, φορά  το μπαλωμένο παντελόνι , αλλά ψάχνει να βρει μια λύση για το πρόβλημά του, κυρίως επειδή δεν ανέχεται να  τον βλέπει στην κατάσταση αυτή  η Πένι, μια πλούσια κοπέλα.

O νεαρός θα πουλήσει  την  μπάλα  και το φακό  καύσης του σε ένα άλλο αγόρι, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του σ΄έναν  αθλητικό διαγωνισμό και να προσπαθήσει να κερδίσει το χρηματικό έπαθλο , για να μπορέσει με αυτά να  αγοράσει ένα καινούριο παντελόνι.
Μπαίνοντας στον στίβο την ημέρα του αγώνα , ο Τζάκι αντιλαμβάνεται με οδυνηρή έκπληξη ότι παίρνει μέρος   και η Πένι . Ο αγώνας ξεκινά  και ο Τζάκι στο πρώτο αγώνισμα τα πάει καλά, αλλά αποτυγχάνει στη δεύτερη άσκηση σαν ζευγάρι με μια υπεροπτική κοπέλα . Ενώ βρίσκεται στην απόλυτη απελπισία , δέχεται την απρόσμενη πρόσκληση από την Πένι να πάρουν μέρος ως ζευγάρι στο πιο δύσκολο αγώνισμα, με τον Τζάκι εμπρός κι από ...πίσω του την Πένι, που έχει όλη την άνεση  να ρίχνει κοροϊδευτικά , όπως νομίζει, βλέμματα  στον μπαλωμένο πισινό του.

 Το σωματικό και ψυχικό μαρτύριο όμως  του Τζάκι θα έχει  απρόσμενα διπλή ευτυχή κατάληξη: από τη μια κερδίζει , με την υπερπροσπάθεια που καταβάλλει , τον αγώνα και από την άλλη  διαπιστώνει πόσο τον θαυμάζει   η   Πένι, που δείχνει να αδιαφορεί για το "πορφυρό στίγμα" που φέρει στα οπίσθιά του ο φτωχός  έφηβος.

Όμορφο διήγημα, που δείχνει πως ο συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά την υπερευαίσθητη εφηβική ψυχολογία. Από την άλλη αποτελεί μια καλή αφορμή για να θυμηθούμε  πόσο σημαντικό πράγμα είναι να μην κρίνουμε  τους "άλλους"  βασισμένοι στα δικά μας κριτήρια για τις υποτιθέμενες αντιδράσεις τους , κριτήρια που πολύ συχνά βασίζονται σε δικά μας  μονομερή στερεότυπα και άδικες προκαταλήψεις.

 Gerontakos

 

THE PURPLE PATCH

 By David Bateson

 “Ma,”  said  Jackie,  “when  will  I  be  able  to  have  those  new  trousers?”

She didn’t look up from her ironing.  Instead,  her  weight  slumped  down  more  heavily on  Dad’s  shirt,  as  though  the  question  had  piled  yet  another  burden  on her  shoulders.

“After  your  Dad’s  been  working  a  bit,”  she  said  at  last. “In Octo­ber,  maybe.”

Jackie ran out into the street.

He  threw  his  rubber  ball  at  the  brick  end  of  the  house  with  a  kind  of  ferocious determination. October was a long way off.  Too  long  before  he  could  be  rid  of  the  patch.

It  was  a  neat  patch,  only  about  two  inches  square,  in  the  seat  of  his  trousers.  But it was purple.  When  he  had  gone  in  home  and  said:  “Ma,  I’ve  worn  a  hole  in  my  britches,” 

she  had patched  it  with  the  only  bit  of  material  handy…  a  piece  of  her  old  purple  coat.

Again  and  again  he  threw  the  ball  at  the  end  of  the  house  and  snatched  at  it  with  both  hands each  time  it  flew  back  at  him.  In  October  he  could  say  goodbye  to  the  purple  patch,  maybe.  Meanwhile it was there for people to see. Those who didn’t matter, and those who did. 

 Like  Penny  Dale,  the  girl  with  soft  yellow  hair,  who  went  to  the  snooty school on  the  hill.

Somebody  came  up  the  street  and  threw  a  paper  dart  at  him.  It was Jenner’s kid.

“Going to the sports, Jackie?” he asked.

Jackie  threw  the  paper  dart  back  at  him,  then  aimed  his  ball  at  the  house  again.

He said:  “No, Jenner, I don’t think so.^”

“There are  prizes  ”  Jenner  said.  “Seven  and  six  and  hall  a  crown  first  and  second.”

Jackie  kept  on  aiming  his  ball,  but  he  was  thinking  just  as  hard  as  he  was  throwing.

“All  the  kids  in  town  are  off  there,”  Jenner  went  on.

Jackie  thought:  Maybe  if  I  could  get  a  prize,  I  could  buy  those  britches  now, and  save

Ma all the worry, too.

He said:  “You have to pay, don’t you?”

“Only a tanner.”

“Only!”  Jackie’s voice was a faint mumble.  “It might as well be a blinkin’ quid.”

‘I’ll  give  you  threepence  for  that  ball.”

“That wouldn’t be enough.”

“And another threepence for your burning glass.”

Jackie  thought  about  it.  After  a  while  he  said:  “You’re  a  swindler,  Jenner.” 

Then  he  thought  about  it  again.  Ten  minutes  later  they  were  on  their  way  to  the  sports, 

Jenner  with  the  ball  bulging  in  his  pocket  and  the  burning  glass  gleaming  in  the  sun, 

Jackie  feeling  the  sixpence  go  moist  from  the  sweat  on  his  fingers.  Jenner with his white

running  shoes  and  clean  drill  shorts,  Jackie with  his  battered  crepe  sandals    and  his  brown

trousers  and  his  purple  patch.

There  were  more  kids  at  the  sports  than  Jackie  had  ever  seen.  He  knew  he  was  about 

the  scruffiest  on  view.  For  many  weeks  he  had  thought  of  going  in  for  something, 

but  just  for  the  thrill of  trying  to  win.  He had put off going because of the purple patch… 

because  he  would  feel  all  the  time  that  everyone  was  staring  at  him.  Now he  was  running

just  for  the  sake  of  trying  to  get  rid  of  it.

“First  race!”  the  man  with  the  megaphone  yelled.  “Boys’  70  yards  flat!”

Jackie  handed  over  his  sixpence  and  lined  up  next  to  Jenner  and  the  rest  of  them.

He  tried  too  hard  at  the  sprint.  He  tried  to  make  his  legs  go  quicker  than  they  could, 

straining  himself  to  the  limit.  But  he  beat  Jenner  into  second  place  and  collected  half 

a  crown  in  his  trembling  hand.

“Event  Two!  A  Thread-the-Needle  race!”    the  fat  man  in  charge  shouted  through 

his  megaphone.

Girls  who  had  ignored  Jackie  before  now  crowded  round  to  try  and  persuade  him  to  be  a 

partner.  Penny  Dale  was  there  in  the  background,  wearing  a  smooth  white  blouse 

above  a  plaid skirt.  Her  yellow  hair,  warm  in  the  sunlight,  was  tied  behind  her  head  with  a  bright  red ribbon.  Still  panting  from  the  flat  race,  Jackie  began  to  wish  that  Penny  might  be  his  partner.  No  luck.  A  bold  girl  called  Helen  Firman  grabbed  his  arm  and  steered  him 

to  the  starting-line.  Then  he  saw  that  Penny  and  Jenner  had  paired  off  for  the  race.

Jackie  put  his  hand  down  unobtrusively  to  the  purple  patch,  and  felt  glad  that  no  one  seemed  to  have  made  it  a  target  for  conversation  so  far.  The  feel  of  the  stitches  around  the  patch 

made  him  grit  his  teeth.  If  he  could  win  this  race  he’d  have  ten  bob…

Bold-eyed  Helen  went  to  the  far  end  of  the  course.  She  held  her  needle  ready. 

Jackie  licked  the  piece  of  thread  he’d  been  given  until  it  came  to  a  fine  point. 

A  whistle  blew,  and  he  ran  like  the  wind.  He  was  the  first  boy  to  reach  a  partner. 

Helen  held  the  needle  steady,  though  she  giggled  and  goaded  him  on.  But  he  couldn’t  get  his  hand  steady,  he  was  so  excited.  The  end  of  the  thread  bent  against  the  needle.

“Why  did  I  have  to  pick  anyone  so  clumsy?”  Helen  hissed.

The  pair  next  to  them  had  threaded  their  needle  and  an  auburn haired  girl  streaked  down  the  course  to  finish  first.  Helen  was  last.  She  walked 

away  in  disgust  without  saying  any  more  to  Jackie.  A  group  of  other  girls  laughed when 

he  wandered  slowly  back  with  his  hands  thrust  deep  in  his  pockets.

The  last  race  Jackie  could  go  in  for  was  the  Wheelbarrow  Race  — his  last  chance  for  a  big  prize.

This  time,  though,  none  of  the  girls  wanted  to  pair  off  with  him.  Helen  staked  her  claim 

on  Jenner  this  race  because  he’d  helped  his  partner  into  second  place  in  the  Thread-the-Needle  event.  As  he  looked  around,  it  seemed  as  though  his  heart  had  to  fight  to  keep  going.  You  had  to  crawl  along  on  your  hands  in  the  Wheelbarrow  Race,  with  a  girl  behind  you 

holding  your  legs  and  pushing  you  along.  But  there  was  no  one.  No  one,  he  thought,  to  help  him get  the  money  for  those  new  trousers.

So  that’s  how  Penny  saw  him,  looking  dejected  and  alone.

“Like  to  help  a  lady  in  distress?”  she  asked  shyly.

His  face  brightened  in  an  instance,  but  he  said:  “You  could  have  who  you  want 

for  a  partner.”

^"No,”  Penny  said,  “I’m  on  my  own.”

Suddenly,  crowding  into  his  feeling  of  bewildered  joy,  came  the  thought  of  the  purple  patch.  He  pictured  Penny  holding  his  legs  behind,  pushing  him  along…  and  staring  at 

the  purple  patch.  He  could  imagine  her  disgust.

His  voice  was  desperate.  “I  can’t.  I’m  a  duffer  at  sport.”

“Don’t  let  me  down,  Jackie,  please!  Look,  they’re  getting  ready  to  start  now!”

In  a  daze,  he  went  with  her  to  the  starting-line.

“I’ve  never  won  once,  in  all  the  races  I’ve  been  in  for,”  he  pro­tested  weakly.

But  the  fat  man  came  along  and  hoisted  Jackie’s  legs  up  for  Penny  to  hold,  then  yelled  in  a  loud,  booming  voice:  “Ready!  Off!”

Jackie  forgot  why  he  had  come  to  the  sports.  He  stopped  thinking  of  Ma,  and  Jenner, 

and  Helen  Firman, and the sixpenny  prize.  The one big thought that was choking his mind was  

that Penny  was  in  a  position  to  look  down  at  the  seat  of  his  trousers - and  at  the  purple  patch.

His  hands  padded  forward.  They  sent  him  over  the  warm  turf  at  a  hectic  rate.  He  had  only 

one  aim  — to  get  to  the  other  end  of  the  course  as  quick  as  was  humanly  possible. 

The  sooner  he  was  there,  the  less  time  Penny  would  have  for  noticing  the  patch.  He  was  only vaguely  conscious  of  the  tight  grip  she  had  on  his  knees,  and  the  way  she  struggled 

on  gamely  behind.  With  his  visions  blurred  in  the  frenzy,  he  scarcely  noticed  that 

they  were  leaving  most  of  the  other  pairs  behind.  His  breathing  was  violent.  Coarse  grass  and  sharp  flints  made  his  hands  raw.  The  blood  ran  to  his  head. But  he  kept  going.

With  the  spirit  of  a  leaping  salmon  at  the  end  of  a  sportsman’s  line,  he  kept  going,  up  the 

slope  at  the  end  of  the  course,  and  under  the  finishing-tape.

“We  won,  Jackie,  we  won!”  Penny  was  gasping  as  he  sat  down  on  the  turf,  filling  his  lungs  with  air.

And  he  saw  that  there  was  no  look  of  disdain  on  her  face,  only  admiration.

ΤΟ ΜΟΒ ΜΠΑΛΩΜΑ Του Ντέιβιντ Μπέιτσον Μετάφραση: Βασίλης Μηλίτσης «Μαμά,» είπε ο Tζάκι, «πότε θα μπορέσω να έχω εκείνο το καινούριο παντελόνι;» Η μητέρα του δε σήκωσε τα μάτια της από το σιδέρωμα. Αντίθετα, έριξε όλο της το βάρος πάνω στο πουκάμισο του μπαμπά, λες και η ερώτηση του γιου της φόρτωσε ακόμη ένα βάρος στις πλάτες της. «Αφού ο μπαμπάς σου δουλέψει λίγο,» είπε τελικά. «Τον Οκτώβριο, ίσως.» Ο Τζάκι βγήκε τρέχοντας στο δρόμο. Έριξε τη λαστιχένια μπάλα του πάνω στην τούβλινη γωνία του σπιτιού με μια άγρια αποφασιστικότητα. Ο Οκτώβριος αργούσε ακόμη να έρθει. Πολύς καιρός θα περάσει μέχρι να ξεφορτωθεί το μπάλωμα. Ήταν ένα τετράγωνο μπάλωμα, καλύπτοντας μια επιφάνεια μόνο πέντε εκατοστών, και καλοραμμένο στο πίσω μέρος του παντελονιού. Ήταν όμως μοβ. Όταν μια μέρα είχε επιστρέψει σπίτι και είπε: «μαμά, άνοιξε μια τρύπα στο παντελόνι μου,» εκείνη το μπάλωσε με το μοναδικό ύφασμα που είχε πρόχειρο… ένα κομμάτι από το παλιό μοβ παλτό της. Έριχνε ακατάπαυστα τη μπάλα στη γωνία του σπιτιού, πιάνοντάς την με τα δυο του χέρια κάθε φορά που αναπηδούσε προς τα πίσω. Ίσως τον Οκτώβριο να αποχαιρετούσε το μοβ μπάλωμα. Εντωμεταξύ, αυτό ήταν εκεί για να κάνει την παρουσία του εμφανή στον κόσμο. Σ’ εκείνους που δε μετρούσαν, και σ’ εκείνους που μετρούσαν, όπως ήταν η Πένι Ντέιλ, το κορίτσι με τα μεταξένια, αχυρόχρωμα μαλλιά, που πήγαινε σ’ εκείνο το σνομπ σχολείο πάνω στο λόφο. Κάποιος πέρασε από το δρόμο και του πέταξε μια χαρτοσαΐτα. Ήταν ο Τζένερ. «Θα πας στους αθλητικούς αγώνες, Τζάκι;» ρώτησε. Ο Τζάκι του πέταξε πίσω τη σαΐτα   και στόχευσε τη μπάλα ξανά προς το σπίτι. «Όχι, Τζένερ,» είπε, «δε νομίζω». «Δίνουν έπαθλα,» είπε ο Τζένερ. «Εφτά σελίνια και έξη πένες και μισή κορώνα πρώτο και δεύτερο.» Ο Τζάκι συνέχιζε να στοχεύει την μπάλα του, αλλά παράλληλα σκεφτόταν έντονα καθώς έριχνε τη μπάλα. «Τα παιδιά απ’ όλη την πόλη το έχουν βάλει για εκεί,» συνέχισε ο Τζένερ. Ο Τζάκι σκέφτηκε: ίσως αν μπορούσα να κερδίσω κάποιο βραβείο, θα μπορούσα ν’ αγοράσω εκείνο το παντελόνι και να γλυτώσω και τη μαμά μου απ’ όλη την έγνοια της. «Πρέπει να πληρώσεις για συμμετοχή, έτσι δεν είναι;» ρώτησε. «Μόνο έξι πένες.» «Μόνο!» η φωνή του Τζάκι κατέληξε σ’ ένα αδύναμο ψέλλισμα. «Και μια αναθεματισμένη λίρα το ίδιο μου κάνει.» «Θα σου δώσω τρεις πένες γι’ αυτή τη μπάλα.» «Και πάλι δε φτάνουν.» «Κι άλλες τρεις για το μεγεθυντικό φακό σου.» Ο Τζάκι το σκέφτηκε και μετά από λίγο είπε: «Είσαι ένας απατεώνας – εκβιαστής, Τζένερ.» Κατόπιν το ξανασκέφτηκε. Δέκα λεφτά αργότερα κατευθύνονταν προς τους αγώνες, ο Τζένερ με τη μπάλα να φουσκώνει στην τσέπη του και το φακό να λαμποκοπάει στον ήλιο, και ο Τζάκι να νιώθει τις έξι πένες να νοτίζουν στα ιδρωμένα δάχτυλά του. Ο Τζένερ με τα λευκά του αθλητικά παπούτσια και το καθαρό ντρίλι παντελονάκι, και ο Τζάκι με τα σαραβαλιασμένα κρεπ σαντάλια του και το καφέ παντελόνι του με το μοβ μπάλωμα. Υπήρχαν περισσότερα παιδιά στους αγώνες απ’ όσα είχε ποτέ δει ο Τζάκι. Είχε την επίγνωση πως ήταν περίπου ο πιο λέτσος στη θέα. Για πολλές βδομάδες σκεφτόταν να συμμετάσχει σε κάτι, αλλά μόνο για τη συγκίνηση της νίκης. Το ανέβαλλε χάρη στο μοβ μπάλωμα… επειδή θα ένοιωθε όλη την ώρα πως όλοι θα τον έβλεπαν περιφρονητικά. Τώρα όμως έτρεχε για χάρη της προσπάθειας να ξεφορτωθεί το μπάλωμα. «Πρώτο αγώνισμα!» ούρλιαξε ο άντρας με το μεγάφωνο. «Αγώνας δρόμου αγοριών 70 γυάρδες σ’ ευθεία!» Ο Τζάκι έδωσε τις έξι πένες του και μπήκε στην αφετηρία πλάι στον Τζένερ και στους υπολοίπους. Έβαλε τα δυνατά του στην εναρκτήρια εκτίναξη. Προσπάθησε να κάνει τα πόδια του να πάνε πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούσαν, ζορίζοντας τον εαυτό του στα όριά του. Νίκησε τον Τζένερ, που ήρθε δεύτερος, και εισέπραξε με τρεμάμενο χέρι μισή κορώνα. «Αγώνισμα δεύτερο! Δρόμος Βελονιάσματος!» φώναξε από το μεγάφωνο ένας χοντρός, που ήταν υπεύθυνος.  Τα κορίτσια που είχαν μέχρι τούδε αγνοήσει τον Τζάκι μαζεύτηκαν γύρω του προσπαθώντας να τον πείσουν να γίνει ταίρι τους. Η Πένι Ντέιλ βρισκόταν εκεί στο βάθος, φορώντας μια απαλή άσπρη μπλούζα πάνω από μια μάλλινη καρό φούστα. Τα αχυρόχρωμα μαλλιά της, που τα θέρμαινε ο ήλιος, ήταν δεμένα πίσω στο κεφάλι της με μια κορδέλα σε έντονο κόκκινο χρώμα. Συνεχίζοντας να λαχανιάζει από το τρέξιμο, ο Τζάκι άρχισε να εύχεται να γίνει η Πένι το ταίρι του. Καμιά τύχη. Ένα τολμηρό κορίτσι με το όνομα Χέλεν Φίρμαν άρπαξε το μπράτσο του και τον οδήγησε στην αφετηρία. Τότε είδε πως ο Τζένερ και η Πένι ζευγάρωσαν για τον αγώνα. Ο Τζάκι έβαλε ανεπαίσθητα το χέρι του στο μοβ μπάλωμα, και χάρηκε που κανένας μέχρι στιγμής δε φάνηκε να το κάνει θέμα συζήτησης. Η αίσθηση της ραφής γύρω από το μπάλωμα τον έκανε να τρίξει τα δόντια του. Αν μπορούσε να νικήσει στον αγώνα, θα κέρδιζε δέκα σελίνια… Η Χέλεν με τα τολμηρά μάτια πήγε στο άλλο άκρο της κούρσας. Κράτησε το βελόνι της έτοιμο. Ο Τζάκι σάλιωσε την άκρη της κλωστής που του δώσανε κάνοντας την άκρη της πολύ λεπτή. Ακούστηκε ένα σφύριγμα και ο Τζάκι έτρεξε σαν τον άνεμο και ήταν ο πρώτος που έφτασε το ταίρι του. Η Χέλεν κράτησε το βελόνι σταθερά, αν και χαζογελούσε και τον παρότρυνε να προχωρήσει. Αυτός όμως δεν μπορούσε να κρατήσει το χέρι του σταθερό από τον ακράτητο ενθουσιασμό του. Η ακρούλα της κλωστής λύγισε ενάντια στο βελόνι. «Τι μ’ έπιασε και διάλεξα έναν αδέξιο σαν και σένα;» τον κατσάδιασε ξεφυσώντας ανάμεσα από τα δόντια της. Το ζευγάρι δίπλα τους βελόνιασε την κλωστή τους και ένα κορίτσι με κεχριμπαρένια μαλλιά έφυγε τρέχοντας φτάνοντας πρώτη στο τέρμα. Η Χέλεν έφτασε τελευταία. Απομακρύνθηκε αηδιασμένη χωρίς να πει λέξη στον Τζάκι. Μια ο μάδα από άλλα κορίτσια γέλασε όταν αυτός με αργό βήμα κατευθύνθηκε αφηρημένα πίσω στη θέση του με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες του. Το τελευταία άθλημα στο οποίο θα μπορούσε ο Τζάκι να συμμετάσχει ήταν η χειράμαξα – η τελευταία του ευκαιρία να κερδίσει ένα μεγάλο βραβείο. Τη φορά αυτή όμως κανένα κορίτσι δεν ήθελε να γίνει το ταίρι του. Η Χέλεν διεκδίκησε τον Τζένερ επειδή αυτός είχε βοηθήσει το ταίρι του να έρθει δεύτερο στο βελόνιασμα. Καθώς κοιτούσε γύρω του, του φαινόταν σαν να πάσχιζε η καρδιά  του να συνεχίσει να χτυπά. Στο άθλημα της χειράμαξας έπρεπε να αρκουδίσεις με τα χέρια σου μ’ ένα κορίτσι πίσω σου να κρατάει τα πόδια σου και να σε σπρώχνει. Αλλά κανένα κορίτσι δεν ήταν πρόθυμο. Κανένα, σκέφτηκε, για να τον βοηθήσει να κερδίσει τα χρήματα για εκείνο το καινούριο παντελόνι. Κι εκεί τον είδε η Πένι τόσο μόνο και καταφρονεμένο. «Θα ήθελες να βοηθήσεις μια κυρία που βρίσκεται σε ανάγκη;» τον ρώτησε ντροπαλά. Για μια στιγμή το πρόσωπό του φωτίστηκε, αλλά είπε: «Θα μπορούσες να έχεις για ταίρι σου όποιον θέλεις.» «Όχι,» είπε η Πένι, «Είμαι μόνη μου». ξαφνικά με το συναίσθημα της μπερδεμένης του χαράς, ήρθε και η σκέψη για το μοβ μπάλωμα. Φαντάστηκε την Πένι να κρατά από πίσω του τα πόδια, να τον σπρώχνει προς τα μπρος… και ν’ ατενίζει το μοβ μπάλωμα. Μπορούσε να φανταστεί την αηδία της. Της απάντησε απελπισμένα: «Δεν μπορώ. Είμαι αδέξιος στ’ αθλήματα.» «Μη μ’ απογοητεύσεις, Τζάκι, σε παρακαλώ! Κοίτα, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν τώρα!» Ζαλισμένος πήγε μαζί της στην αφετηρία. «Δεν έχω κερδίσει ούτε μια φορά σ’ όσους αγώνες έλαβα μέρος,» διαμαρτυρήθηκε αδύναμα. Αλλά ο χοντρός άντρας ήρθε προς το μέρος τους και σήκωσε τα πόδια του Τζάκι για να τα πιάσει η Πένι και κατόπιν ξεφώνησε με μια δυνατή, βροντώδη φωνή: «Έτοιμοι! Μαρς!» Ο Τζάκι ξέχασε γιατί είχε έρθει στους αγώνες. Σταμάτησε να σκέπτεται τη μαμά του και τον Τζένερ και τη Χέλεν Φίρμαν και το βραβείο για πέντε σελίνια και έξι πένες. Η μόνη μεγάλη σκέψη που κατάτρωγε το μυαλό του ήταν το γεγονός ότι η Πένι ήταν σε τέτοια θέση που κοιτούσε προς τα κάτω και έβλεπε την έδρα του παντελονιού του και το μοβ μπάλωμα. Τα χέρια του ακροπατούσαν με γρηγοράδα σαν πέλματα ζώου. Τον εκσφενδόνιζαν προς τα εμπρός με πυρετώδη ρυθμό πάνω στο ζεστό χορτάρι. Μόνον ένα σκοπό είχε: να φτάσει στο τέρμα της κούρσας όσο το ανθρωπίνως δυνατόν γρηγορότερα. Όσο γρηγορότερα έφτανε εκεί, τόσο λιγότερο χρόνο είχε η Πένι για να παρατηρήσει το μπάλωμα. Αμυδρά μόνο είχε τη συναίσθηση για το σφικτό κράτημα που είχε η Πένι στα γόνατά του, και για τον τρόπο που πάσχιζε να τον ωθεί θαρραλέα και αποφασιστικά από πίσω. Με την όρασή του θολωμένη μέσα σ’ αυτή τη φρενίτιδα, με το ζόρι συνειδητοποίησε  πως αφήναν πίσω τους τα άλλα ζευγάρια.  Ανάσαινε βίαια. Σκληρά χόρτα και μυτερά πετραδάκια έγδερναν τα χέρια του. Το αίμα είχε κατεβεί στο κεφάλι του. Αυτός όμως συνέχιζε. Με τη ζωντάνια ενός σολομού που πηδάει τον καταρράκτη συνέχιζε μ’ επίμονή προς το τέρμα της κούρσας, στο τέλος της ανωφέρειας και κάτω από την ταινία τερματισμού. «Νικήσαμε, Τζάκι, νικήσαμε!» είπε η Πένι ασθμαίνοντας καθώς κάθισε πάνω στη χλόη, γεμίζοντας τα πνευμόνια της με αέρα. Και αυτός αντιλήφθηκε πως στο βλέμμα της δεν υπήρχε ίχνος περιφρόνησης, μόνο θαυμασμός.