Βασίλη μου, πού ΄ναι τα μεγαλεία σου;

 

Το σύστημα ενός δημάρχου

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ

 Η Καθημερινή,18.07.2014

Τα ισόβια έγιναν δώδεκα χρόνια για τον κ. Παπαγεωργόπουλο. Ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης δεν έπεισε ούτε στο Εφετείο για την αθωότητά του, την οποία διακηρύσσει σε όλους του τόνους.

Ούτε μπόρεσε να αποδείξει κατά την ακροαματική διαδικασία ότι υπήρξε «εξιλαστήριο θύμα» μιας εις βάρος του σκευωρίας, όπως ισχυρίστηκε στη γραπτή δήλωση που διένειμε μετά την καταδίκη του, τη δεύτερη για την ίδια υπόθεση.

Δεν έκανε, δηλαδή, σαφές στο δικαστήριο ούτε από ποιους και πώς εξυφάνθηκε αυτή η «σκευωρία» ούτε για ποιον λόγο. Χαρακτήρισε «λάθος» την ετυμηγορία του δικαστηρίου. Δεν ξέρω αν στις δύσκολες ώρες στις φυλακές έψαξε για ΤΟ δικό του λάθος που τον έστειλε «πίσω από τα σίδερα». Εκτός και εάν πιστεύει πραγματικά ότι κάποιοι συνωμότησαν για να τον εξοντώσουν, οπότε δεν έχει παρά να τους κατονομάσει με στοιχεία στον Αρειο Πάγο, όπου προσφεύγει για να βρει το δίκιο του και να τελειώσουν τα βάσανά του, αν και έρχεται από πίσω και άλλη δίκη για άλλη κατάχρηση.

Ποιο ήταν το λάθος του; Οτι γαντζώθηκε στην εξουσία, αρνούμενος ν’ ακούσει εκείνους, κομματικούς, παραταξιακούς, κοντινούς του ανθρώπους, μη έχοντες «ίδιον συμφέρον» από την παραμονή του στην καρέκλα, οι οποίοι, βλέποντας την καλπάζουσα φθορά, του έλεγαν «Βασίλη, φτάνει πια, ό,τι είχες να δώσει το έδωσες, φύγε...».

Εκανε τρεις συνεχόμενες θητείες δήμαρχος και αξίωνε από το κόμμα του να τον χρίσει υποψήφιο και για μια ακόμη, τέταρτη! Επί δώδεκα χρόνια (αυτο-)εγκλωβίστηκε σ’ έναν «γυάλινο κόσμο».

Αποκομμένος από την καθημερινότητα των δημοτών, που τον έβλεπαν ως επί το πλείστον στις τηλεοράσεις να παρίσταται καμαρωτός σε λαμπερές φιέστες ή να αυτοσυνεντευξιάζεται στον τηλεοπτικό σταθμό, του οποίου ο ίδιος προήδρευε, διοικούσε τον δήμο και ρύθμιζε εν πολλοίς το μέλλον της Θεσσαλονίκης μέσω ενός ελεγχόμενου από τον ίδιο συστήματος εξουσίας που ενεργούσε υπό εκείνον και στο όνομά του.

Οσο εκείνος «σάπιζε» στην εξουσία τόσο το σύστημα κάτω από τα πόδια του δυνάμωνε και γινόταν όλο και πιο αδηφάγο και ανεξέλεγκτο.

Ο κόσμος βοούσε ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του Βασίλη». Και όταν έφτασαν οι ελεγκτές και άρχισε το ξεσκόνισμα, ήταν πλέον αργά.

Δεν ξέρω αν ο κ. Παπαγεωργόπουλος «έφαγε λεφτά». Για να είμαι ειλικρινής, δεν το πιστεύω. Κρίνοντας όμως με πολιτικούς όρους, πλήρωσε τη «βουλιμία» του για εξουσία. Νόμιζε (;) ότι με τη βοήθεια του συστήματος θα «υπηρετούσε» για πάντα μια πόλη, την οποία είχε καθηλώσει. Δικαίωμά του να ήθελε και τέσσερις και πέντε και δέκα τετραετίες.

Το ζήτημα είναι ότι η πολιτεία επιτρέπει να «θρονιάζονται» όσο «γουστάρουν» σε τέτοια αξιώματα πάσης φύσεως «υπηρέτες» του λαού, χωρίς να θέτει «ταβάνι», εν προκειμένω τις δυο θητείες.